Końcówka drugiego tomu
1Q84 była naprawdę dobra – mieszanka realizmu magicznego z tajemniczymi zawirowaniami temporalnymi intrygowała niezwykłością. Jeśli Murakami stanie na wysokości zadania i będzie z odwagą rozwijał wątek mrocznej sekty i jej związku z przesuniętym w czasie światem, to kolejna część powieści może okazać się jedną z najważniejszych premier listopada.
Połączenie groteski z powieścią grozy to sprawdzony przepis na sukces. W swoistym limbo spotka się niezwykła koteria: policjant z przeszłością, podejrzewana o morderstwo kobieta, obrażony nudysta, dziecko z pistoletem i niemy olbrzym. Jeśli Burke zadba o uczynienie ich historii zabawnymi i jednocześnie poruszającymi, to powieść może być prawdziwym zaskoczeniem – dobre groteski zdarzają się na tyle rzadko, że na każdą z nich należy zwracać szczególną uwagę.
Po tej antologii można spodziewać się wszystkiego. Tytuł pozwala wierzyć, że autorzy nie pójdą po linii najmniejszego oporu i dadzą tygryskom to, co lubią najbardziej – teksty bardzo
science, obfitujące w zaskakujące pomysły. Trudno mieć co do tego wątpliwości, w końcu na liście autorów znajdują się nazwiska pisarzy obdarzonych niecodzienną wyobraźnią, jak Dukaj, Nowak, Szyda czy Cetnarowski. Wygląda na to, że po
Rakietowych szlakach Kroki w nieznane zyskały kolejnego silnego konkurenta w walce o tytuł najlepszej fantastycznej antologii roku.
Narracja z punktu widzenia chodzącego hamburgera i twórcy nowoczesnych medialnych bajek, rzeczywistość jako klatka dla duszy, świat, gdzie wszystko jest tylko symulacją – takie rzeczy tylko u Kaina. Miks fantazji, zamiłowania do najmroczniejszych stron ludzkiej natury i naprawdę świetna
Gęba w niebie każą wierzyć, że
Za pięć rewolta będzie ucztą dla czytelników spragnionych literatury wymykającej się wszelkim szufladkom.
Na
Dziedzictwo młodsi miłośnicy
fantasy czekają od dawna. Oni na pewno będą usatysfakcjonowani – przecież w końcu poznają kontynuację losów Eragona i Saphiry. Jednak czas, który minął od powstania poprzednich tomów cyklu, pozwala wierzyć, że Paolini dojrzał jako autor. Jeśli tak się stało, jeśli potrafił wyeliminować najbardziej infantylne elementy swojej twórczości – może i starsi czytelnicy znajdą tutaj coś dla siebie?
Kto nie czytał
Rozgwiazdy, niech żałuje. Pisarz swoimi bohaterami czyni zamkniętą społeczność szaleńców, robi z nich podmorskie nadistoty i daje do rąk coś zdolnego zniszczyć cały świat. W dodatku robi to tak, że z tymi półludzkimi potworami można się zżyć. W
Wirze czytelnicy staną się świadkami zemsty, po którą ich ulubieni bohaterowie będą sięgać z największą zawziętością. To musi się udać.
Jeśli ktoś regularnie przegląda zapowiedzi wydawnicze, to z pewnością ma w kalendarzu takie daty, które oznaczył już czerwonym kółkiem. Rokrocznie u mnie taki znaczek pojawia się na dniu premiery
Kroków w nieznane. Opowiadania, które wybierają dla czytelników redaktorzy Solarisu, od lat pobudzają wyobraźnię – nie ma powodów, aby sądzić, że tym razem będzie inaczej. Jedyne pytanie, jakie można zadać w tym wypadku jest następujące: czy aby lepszą antologią nie okaże się
Science Fiction?
Chochoły były – są! – genialne. Rzadko można spotkać tekst, w którym pisarz popisałby się tak wielką wrażliwością, tak olbrzymim darem obserwacji ludzkich zachowań. Zapowiedź obiecuje, że w
Dumanowskim znowu najważniejsi będą ludzie. Jeśli Szostakowi uda się przemycić choćby odrobinę czaru, którym zaklął swoją poprzednią powieść, będzie to kolejny wspaniały tekst.
Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę 
