Autor: Blanche
Akcja drugiej części Kronik żelaznego druida rozpoczyna się tuż po wydarzeniach opisanych w Na psa urok. Mimo niedogodności związanych ze swoją popularnością, druid stara się powrócić do dawnego życia i fundamentów, na których je zbudował: biernej postawy wobec potyczek prowadzonych przez wszystkie nadnaturalne istoty. Rzecz jasna, okazuje się to niemożliwe. W Tempe pojawia się wrogi sabat nazistowskich wiedźm, a że swoje czarownice są lepsze od obcych, Atticus decyduje się rozprawić z nieproszonymi gośćmi. Oczywiście do "zabawy" zaprasza swoich znajomych. Ci zaś chętnie się przyłączają, choć nie tak całkiem bezinteresownie…
Fabuła Raz wiedźmie śmierć sprowadza się do co trudniejszych magicznych potyczek, które – bardziej niż spójną całość – przypominają nieco odrębne opowiadania, na siłę połączone w powieść. Te zaś są przede wszystkim wprowadzeniem do kolejnego tomu serii, Między młotem a piorunem. By wyjść obronną ręką z szeregu starć, Atticus zaciąga kolejne długi, mnożąc w ten sposób prawdziwe wyzwania na przyszłość.
Wykorzystanie grupy wiedźm-nazistek prowadzi oczywiście do poruszenia tematyki Holokaustu i roli, jaką odegrali w nim bohaterowie powieści. Hearne, opisując postępowanie postaci w tych trudnych czasach, wyraźnie dzieli je na dwie grupy – tych dobrych i tych złych. W kręgu jego bohaterów nie ma miejsca dla postaci o dwuznacznej, niejasnej moralności. Z jednej strony, wziąwszy pod uwagę kontekst historyczny, trudno nie zauważyć aspektów edukacyjnych takiego rozwiązania problemu. Jednocześnie zarówno historia, jak i postaci zostają w ten sposób bardzo spłycone.
Trudno zresztą oprzeć się wrażeniu, że autor powinien lepiej przemyśleć konstrukcję bohaterów, szczególnie tych bardziej długowiecznych. Można zrozumieć, że Atticus Wspaniały, będący oczkiem w głowie pisarza, doskonale odnajduje się we współczesnych realiach, jednak nie powinno to być normą w gronie kilkusetlatków. Tymczasem wszyscy wydają się posiadać szeroką wiedzę ogólną, na poziomie co najmniej współczesnego liceum, a pojęcia takie jak feromony czy wiązania molekularne pojawiają się w ich rozmowach nieco zbyt często. Co ciekawe, zwykle są to dyskusje dotyczące magii, której działanie zawzięcie starają się uzasadnić naukowo. Wyjątkowo razi to w przypadku Lakshy, indyjskiej wiedźmy, która ostatnich sto lat swojego życia spędziła zamknięta w naszyjniku spoczywającym na dnie morza.
Na szczęście pomiędzy uczonymi konwersacjami znalazło się również nieco miejsca na to, co pozostawiło po sobie pozytywne wrażenie po lekturze pierwszego tomu: wartką akcję i sympatyczny humor. Podobnie jak w pierwszej części, i tutaj znalazło się sporo zabawnych dialogów, a to głównie za sprawą wdowy MacDonagh oraz Oberona, który ma teraz nowych idoli i nie chce już być Czyngis Chanem psów.
Fabularnie Raz wiedźmie śmierć nie odbiega poziomem od Na psa urok. Niestety zaniedbano stronę formalną publikacji. Niekonsekwencje w tłumaczeniu ("firbologowie" zostali zamienieni na "forbologów") są wyjątkowo rażące, szczególnie że obie książki zostały przetłumaczone przez Marię Smulewską.
Raz wiedźmie śmierć, podobnie jak wcześniejszy tom serii, nie zadowoli wymagających czytelników i chociaż to łatwa, sympatyczna opowieść, nie warto tracić na nią czasu. Chyba że ktoś zdążył się już bardzo przywiązać do Atticusa i jest ciekawy jego dalszych losów.
