Raptowny fartu brak - Eugeniusz Dębski

Muszę przyznać, że książek EuGeniusza Dębskiego przeczytałem naprawdę sporo, ale niespecjalnie znam go jako autora opowiadań. Bowiem zdecydowana większość pozycji, które zostały wydane to powieści i z tą formą literacką autor o wiele bardziej mi się kojarzy. Z tym większą ciekawością zdecydowałem się sięgnąć po wydany przez Fabrykę Słów zbiór Raptowny fartu brak, który ukazał się w ostatnim czasie.

Na wstępie zaznaczyć trzeba, że opowiadań w książce jest naprawdę sporo. W większości przypadków Dębski nie stara się ciągnąć opowieści w nieskończoność, skupiając się jedynie na krótkim przedstawieniu swojego pomysłu i zamknięciu wszystkiego zaskakującym zakończeniem. Dzięki temu kolejne teksty czyta się bardzo szybko i z naprawdę dużą przyjemnością.

Zanim przejdziemy jednak do krótkiego spojrzenia na zawartość zbioru, kilka słów o wydaniu. Fabryki Słów przedstawiać nie trzeba i każdy miłośnik fantastyki wie, jaki styl to wydawnictwo prezentuje. Duża, wyraźna czcionka, standardowy wymiar książki. Dodatkowo – w tym wypadku również bardzo duża objętość, przekraczająca ponad pięćset stron. Niestety, nie często się to zdarza, ale czasami Fabryce udaje się zepsuć książkę poprzez dobranie zupełnie nie pasującej, nieatrakcyjnej okładki. Tak niestety jest właśnie w tym przypadku. Całe szczęście, tytułowa grafika nie straszy na grzbiecie, więc przynajmniej na półce Raptowny fartu brak nie będzie nikogo drażnić.

Wszystkich opowiadań w zbiorze znalazło się piętnaście, przy czym generalnie zamknąć je możemy w dwóch kategoriach. Są to albo opowieści science-fiction, albo obyczajowo-sensacyjne, czasem z lekkimi elementami grozy. Przy czym druga grupa liczebnie jest zdecydowanie mniejsza – zaliczyć bowiem do niej możemy jedynie ostatnie trzy opowiadania: sielankową opowieść Czarność, zakulisowe sceny z hollywoodzkiej mega-produkcji Gandalf w Trójkącie Bermudzkim oraz jedną z najlepszych w tym zbiorze, śląską historię W krainie zaginionych bajtli.

W grupie opowieści science-fiction również możemy dokonać podziału na dwie kategorie – na te, które dotyczą przygód Kita, Martinsona i Babushki, dzielnej załogi kosmicznego patrolu, oraz pozostałe. Pierwszą z nich charakteryzuje krótka forma z mocnym akcentem w postaci zaskakującego finału oraz bardzo duży element humorystyczny. To jest dokładnie taki Dębski, jakiego znamy najlepiej. Szczerze polecam więc lekturę Broni obosiecznej, Kolacji na koszt szefostwa, Muchy oraz Pasożyta, bo na letnie popołudnia są naprawdę doskonałym pomysłem na poprawę humoru.

Pozostałe osiem historii reprezentuje sobie w miarę wyrównany, mocny poziom. Najlepsze bez wątpienia są dwa chyba najdłuższe w całym zbiorze opowiadania, czyli Interview na Sakramenckiej Dziwce oraz Krach operacji Szept Tygrysa. Z wolno prowadzoną akcją, dokładnie opisaną historią i zaskakującym, przewrotnym zakończeniem. Widać, że autor dobrze przemyślał nie tylko co, ale również, jak chce czytelnikom swoją historię opowiedzieć.

Warto jeszcze dodać, iż ów element zaskoczenia w większości historii nie jest czymś, co może się znudzić. Niedawno miałem okazję czytać i recenzować zbiór opowiadań Jeffreya Deavera Spirale grozy. Cechą charakterystyczną jego opowieści było właśnie owo zaskoczenie. Jednak po trzecim czy czwartym opowiadaniu stawały się one już tak bardzo przewidywalne, że czytelnik tracił całą przyjemność z lektury. U Dębskiego tego problemu z pewnością nikt mieć nie będziecie.

Zdecydowanie najsłabszym w zbiorze jest tytułowanie opowiadanie: Raptowny fartu brak, zamieszczone zresztą jako pierwsze. Jeśli więc nie przypadnie wam ono do gustu, nie zrażajcie się – im dalej, tym lepiej. Pozostaje tylko zastanawiać się, dlaczego akurat ta opowieść wybrana została na tytułową. Każda inna pasowała by lepiej, zwłaszcza Interview na Sakramenckiej Dziwce lub W krainie zaginionych bajtli.

Biorąc pod uwagę powyższe, bezapelacyjnie Raptowny fartu brak jest książką wartą polecenia, zasługująca na bardzo wysoka ocenę. Jedyny mankament, w postaci tej nieszczęsnej okładki, nie jest czymś, co uniemożliwiałoby w ogóle sięgnięcie po ten zbiór. Zwłaszcza, że i tak, jak już zaczniecie lekturę, to przecież na okładkę uwagi zwracać nie będziecie. Szczerze więc polecam poświęcić te kilka godzin, by zapoznać się z niesamowitymi pomysłami EuGeniusza Dębskiego. Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę