Przyjaciele

Fabuła komiksu Jana Soekena nawiązuje luźno do autentycznych wydarzeń, które miały miejsce na początku pierwszej dekady XXI wieku w południowym landzie Badenia-Wirtembergia. Ujawniono wówczas informację, że dwóch niemieckich policjantów przez dziesięć lat należało do komórki powiązanej z Ku Klux Klanem. Podczas przesłuchania w ramach późniejszego śledztwa dwaj mężczyźni zaprzeczali oskarżeniom o rasizm i ksenofobię, a decyzję o wstąpieniu w szeregi organizacji argumentowali chęcią poznania nowych ludzi, zwłaszcza płci przeciwnej. Wobec obu funkcjonariuszy zostało wszczęte postępowanie dyscyplinarne, jednak ze względu na ich rzekomą naiwność oraz prostolinijność kierujących ich zachowaniem motywacji pozwolono im zachować pracę w niemieckiej policji.

Wydarzenia te stały się kanwą opowieści o wyprawie dwóch przyjaciół do domku w głębi lasu. Hermann i Thomas zmierzają tam na tajne spotkanie grupy Ku Klux Klanu niemieckiego landu Badenia-Wirtembergia, aby przejść ceremonię inicjacyjną i stać się pełnoprawnymi członkami rasistowskiej organizacji. Chociaż początkowo piesza przeprawa przez leśną gęstwinę wydaje się być czystą formalnością, to niedokładne instrukcje zawarte w mailu organizacyjnym, konieczność przemieszczania się w niezbyt komfortowych białych szatach i uciążliwych szpiczastych kapturach oraz brak przyrządów lokalizacyjnych sprawiają, że sytuacja szybko wymyka się spod kontroli. Swoje prawdziwe oblicza bohaterowie odkrywają, kiedy na ich niełatwej drodze ku przynależności do klanu pojawia się uwięziony w dziczy pies z urwaną łapą. Ten pozornie nic nieznaczący fakt budzi w protagonistach impulsy, których sami się po sobie nie spodziewali, a które w jednej chwili zmienią ich życie – na zawsze.

Prosta historia, w sposób błyskotliwie przewrotny opowiedziana na niespełna czterdziestu planszach, to typowy komiks drogi, w którym każdy kolejny krok niesie za sobą kolejne wyzwania i odkrywa kolejne tajemnice. Początkowe podekscytowanie bohaterów, związane czy to z prestiżowym pasowaniem na członka organizacji, czy też perspektywą rychłego poznania nowych kobiet, pod wpływem niezbyt szczęśliwego zbiegu okoliczności komplikującego wyprawę szybko przeradza się w zwątpienie i konsternację. Zaś w momencie, kiedy wszystko wydaje się stopniowo wracać na właściwe tory, dochodzi do ekstremalnej eksplozji uczuć i emocji, która wystawi przyjaźń na niełatwą próbę. Czy relacje łączące pragmatycznego Hermanna i rozchwianego Thomasa przetrwają ten życiowy sprawdzian? 

Nastrój nieskomplikowanej historii z dramatycznym finałem podkreślony został przez autora celowo zinfantylizowaną kreską i paletą barwną ograniczoną do czerni, szarości i bieli. Dzięki uproszczeniu środków artystycznego wyrazu do koniecznego minimum poważny temat nabiera jeszcze bardziej groteskowego wymiaru, zaś misja dwójki niedoszłych członków Ku Klux Klanu urasta do rangi cynicznej metafory zwieńczonej ironiczną puentą. Przyjaciele Jana Soekena to zgrabnie nakreślona miniatura tragikomiczna, która dzięki toposowi drogi, w sposób subtelny i nienachalny dotyka zarówno problemów współczesnego świata, jak rasizm i ksenofobia, oraz tematów natury ogólnej, jak determinacja czy poświęcenie albo zawód czy rozczarowanie. I oczywiście przyjaźń.