» Blog » Przeczytane w lutym 2017:
08-03-2017 00:22

Przeczytane w lutym 2017:

Odsłony: 103

Luty 2017, mimo że był miesiącem raczej krótkim był pod względem czytelniczym bardzo owocny. W czasie jego trwania udało mi się przeczytać aż sześć książek, przy czym cztery były książkami fantastycznymi, jedna była książką historyczną, a jednak poradnikiem. Był to też miesiąc powrotów w dawne strony, bowiem aż trzy pozycje już kiedyś czytałem.

Północ-południe:

Ocena: 8,5/10

Przygodę z twórczością Wegnera odkładałem od dłuższego czasu. Jak się okazuje zupełnie niepotrzebnie, bowiem autor ten okazał się pisać akurat takie fantasy jak lubię. Przynajmniej w połowie.

Północ-południe, to (co częste w polskiej fantastyce) zbiór opowiadań. Co więcej podzielony jest na dwie części, zgodne z tytułowymi kierunkami geograficznymi. Północ to opowieść o żołnierzach meekhańskiej piechoty górskiej, twarda i brutalna, ale jednocześnie pełna psychologicznego realizmu, naturalizmu, a także magii i niezwykłych stworzeń. Dużo tu śledztw, batalistyki, lawirowania między człowieczeństwem, a posłuszeństwu rozkazom i żołniersko-wojskowego etosu. Momentami historie te są dla mnie nieco za bardzo fatalistyczne, ale ogólnie znajduje się w nich wszystko to, co szukam i szanuję w fantasy.

Południe to opowieść zdecydowanie bardziej „hig”. Mamy tu wymyślniejsze społeczeństwa, bardziej wyrafinowane problemy, jeszcze więcej magii oraz tajemniczą, wszystko wiedzącą i zdawałoby się wszechpotężną bohaterkę oraz jej podwójnie wyklętego ze społeczeństwa czempiona. Trochę nie wiem, co sądzić o tej części opowieści. Moim zdaniem jest słabsza, aczkolwiek ma duże szanse rozwinąć się w coś naprawdę ciekawego. Lub skończyć jakimś literackim koszmarkiem.

Ogólnie: niemal natychmiast po przeczytaniu zamówiłem sobie drugi tom.

Wieczna wojna:

Ocena: 8/10

Klasyczna powieść antywojenna wystrojona w pióra science fiction. Oraz pierwowzór, jeszcze bardziej klasycznego komiksu.

Wieczną wojnę czytałem już blisko 10 lat temu. Obecnie trafiła w moje ręce na fali akcji kupowania książek, których brakuje mi do kolekcji. Przy okazji przeczytałem ją raz jeszcze.

Fabuła opowiada o wojnie, jaką ludzkość toczy z obcą rasą zwaną Tauranami. Wojna wybucha krótko po zakończeniu XX wieku, a toczy się przez ponad tysiąc lat. Z racji ograniczeń lotów międzygwiezdnych żołnierze wysyłani są na misje trwające nierzadko i wiele dekad. Podczas gdy oni znajdują się w stanie dylatacji czasu (zerknijcie na Wikipedię, co to jest) nie zmieniają się za bardzo, tak na Ziemi i innych planetach upływają epoki, dokonują się rewolucje obyczajowe i tak naprawdę wszystko się wali. Zmienia się też uzbrojenie, z jakiego korzystają oraz taktyka pola walki.

Akcję śledzimy z oczu Williama Mandeli, studenta fizyki, przymusowo rekrutowanego do wojska. Oraz jednego z nielicznych żołnierzy, którzy służyli od pierwszego do ostatniego dnia wojny.

Jest to kawał porządnego, wojennego science fiction ogólnie rzecz biorąc.

Fotografia kulinarna dla blogerów:

Ocena: 7/10

Z książki tej dowiedziałem się głównie, że celem zrobienia fajnego zdjęcia kulinarnego potrzebował będę sprzętu za kilka tysięcy złotych. Kiedyś niewątpliwie moimi przaśnymi fotografiami na taki zarobię, jednak do tego momentu poradnik pozostaje dla mnie mało przydatny.

Prócz tego znajduje się tam sporo informacji dość podstawowych, jak zupełnie bazowe zasady kompozycji czy też kilka, również bazowych danych technicznych. Te nawiasem mówiąc nie do końca wydają mi się precyzyjne. Przykładowo autor podaje tabelkę jasności różnego rodzaju oświetlenia, w tym warunków dziennych. Problem w tym, że specjalistą nie jestem, ale mam wrażenie, że słoneczny, letni dzień w Polsce oraz w Kalifornii, gdzie mieszka autor to jednak nie to samo.

Natomiast przydały mi się rady dotyczące posługiwania się narzędziami, składania potraw do fotografii czy wykorzystania rekwizytów, na które sam bym rzeczywiście nie wpadł. A które faktycznie pomogły mi poprawić nieco warsztat.

Ostatnie życzenie:

Ocena: 8/10

Czyli powrót do świata Wiedźmina, za sprawą gry oczywiście. Wiedźmin i Sapkowski kiedyś, dawno temu, gdy byłem w liceum mnie zachwycili. Potem, na skutek nadmiernej popularności książek w polskim fandomie RPG oraz pchania Sapkowskiego do wszystkiego, czy to miało sens, czy nie dość poważnie zostali mi obrzydzeni.

Ponowna lektura Sapkowskiego ma wadę. Mimo wszystko zbyt dobrze pamiętam te książki, żeby były dla mnie jakąś większą niespodzianką.

Jak wiadomo dwa pierwsze tomy Sagi (dalej się nie wybieram) to zbiory opowiadań. Te, jak to w zbiorach bywa: mają różny poziom. Opowiadanie „Wiedźmin” jest dobrą, bezpretensjonalną akcją, ale obawiam się na tym jego zalety się kończą. Tak naprawdę mogłoby nazywać się Conan i różnicy nie byłoby wielkiej.

„Ziarno prawdy” było i zdecydowanie pozostanie jednym z moich ulubionych, wiedźmińskim opowiadaniem. Jest niesamowicie śmieszne, dobrze miesza mroczną atmosferę z humorem, pozostając lekkim i udanym. „Mniejsze zło” natomiast, na które ludzie mieli takiego fioła i które zdobyło tyle nagród jakoś mnie nie rusza. Owszem, jest technicznie dobre, ale bez przesady.

„Kwestii ceny” nigdy nie lubiłem, prócz tego, że rozpoczyna fabułę Sagi jest niestety moim zdaniem takie sobie, a co gorsza nudniejsze niż „Wiedźmin”. „Kraniec świata” to moim zdaniem najlepsze opowiadanie Sapkowskiego. Co więcej stanowi w zasadzie pigułkę z jego twórczości. Jest tu humor, akcja, odrobina poważniejszych tematów i poruszane są też kwestie rasowe. „Ostatnie życzenie” to natomiast, mimo że również napisane z humorem i obfitujące w akcję podobało mi się już mniej, może dlatego, że ogólnie nie jestem fanem postaci Yennefer.

Miecz przeznaczenia:

Ocena: 8/10

Drugi zbiór opowiadań wiedźmińskich. Tym razem tekstów jest sześć, moim zdaniem trzymają nieco wyższy poziom, niż w „Ostatnim życzeniu”. Zbiór otwiera „Granica możliwości”, która długo była moim najbardziej ulubionym tekstem o Wiedźminie, acz dziś stawiałbym ja nieco niżej niż „Kraniec świata”. Jest odrobinę śmieszna, odrobinę tragiczna, odrobinę mądra i porusza ważny problem.

„Okruch lodu” nigdy mi się nie podobał, zawsze wydawał mi się odrobinę wymuszony. To dobry tekst, ale dla mnie drugi, najsłabszy w tym zbiorze. „Wieczny ogień” stanowczo bardziej mi się podobał. Porządne, humorystyczne fantasy z dużym, magicznym dodatkiem, takie, jakie lubię.

„Trochę poświęcenia” to chyba najsmutniejszy utwór o Geralcie i najbardziej romantyczny. Jednocześnie bardzo dobre, choć strasznie pesymistyczne opowiadanie. Jedynie jego nastrój sprawia, że nie jest moim ulubionym. „Miecz przeznaczenia” jest niezły, choć prawdę mówiąc nie wiem, za co dostał Zajdla.

„Coś więcej” to łącznik między opowiadaniami, a cyklem powieści i tylko tak się broni. Prócz tego opowiadanie jest niestety moim zdaniem dość słabe i nudne. Najsłabsze w zbiorze powiedziałbym.

Wojna, a społeczeństwo w barbarzyńskiej Europie zachodniej:

Ocena: 9/10

Czyli naukowe opracowanie tematu, którym, jak zauważa autor (i to dość słusznie) „zajmują się głównie popularyzatorzy, gracze i emerytowani wojskowi”. Tym razem więc mniej jest pogoni za sensacją i opartych na bliżej nieustalonych przesłankach planów bitew, a więcej pracy na źródłach, metody komparatystycznej, stanu badań i archeologii.

Ogólnie rzecz biorąc książka ta jest bardzo dobra. To prawdopodobnie najlepsze, a z całą pewnością najbardziej rzetelne tego typu opracowanie w mojej bibliotece, choć jednocześnie też najbardziej hermetyczna pozycja.

Autor zajmuje się trzema kwestiami. Po pierwsze: to społeczny aspekt wojny, czyli jej postrzeganie, warstwy ludności biorące udział w konflikcie oraz ich spojrzenie na wojnę, związane z nią prawa i zwyczaje czy też wreszcie efekty, zarówno straty jak i korzyści dla poszczególnych warstw.

Drugi aspekt to logistyka i strategia, czyli uzbrojenie, fortyfikacje, sposoby zaopatrywania armii w prowiant i tym podobne sprawy.

Trzeci to kwestie taktyczne oraz związane z morale wojska i sposobami ustawiana go w walce.

Obszar zainteresowania Halsalla to lata 450-900, czyli głównie państwo Merowingów i Karolingów, a także królestwa Anglosaskie i Wikingowie, aczkolwiek dowiadujemy się też trochę o Longobardach i gockich państwach w Hiszpanii.

 

Oryginał tekstu na Blogu Zewnętrznym.

0
Nikt jeszcze nie poleca tej notki.
Poleć innym tę notkę

Komentarze


Jeszcze nikt nie dodał komentarza.

Komentowanie dostępne jest po zalogowaniu.