Prawy, lewy, złamany - Dawid Kain

Prawy, lewy, złamany to debiutancka powieść Dawida Kaina, znanego dotychczas z wielu opowiadań grozy oraz z napisanego wspólnie z Kazimierzem Kyrczem jr Pikniku w piekle i Horrorarium. Pierwsze, co rzuca się w oczy, to dość niecodzienne wydanie książki, które jest kwadratowe i co tu wiele mówić - mimo kiepskiej okładki – intryguje i wyróżnia się.

Po przeczytaniu notki wydawniczej bałem się, że powieść Dawida Kaina może zbytnio przypominać dokonania Łukasza Orbitowskiego. Akcja Prawego, lewego, złamanego dzieje się na jednym z krakowskich osiedli, więc skojarzenia są dość jednoznaczne. Na szczęście autor wychodzi obronną ręką i tworzy coś zupełnie odmiennego.

Akcja skupia się na kilku bohaterach, którzy pozornie nie mają ze sobą nic wspólnego. Okazuje się, że w kablówce oglądanej przez postaci nadawany jest dość dziwny kanał, na którym pokazywane są sceny budzące strach i niesmak. Koszmarne wizje nieznanego reżysera to jednak tylko przedsmak do kolejnych makabrycznych odkryć.

Ostatnio modne jest, zarówno w grozie filmowej jak i w literaturze, wykorzystywanie różnorakich nośników medialnych i nowoczesnych urządzeń do straszenia czytelnika. Wystarczy wspomnieć choćby o Kręgu, gdzie niezmiernie ważną rolę odgrywała kaseta video czy też o Komórce Stephena Kinga. A to zaledwie czubek góry lodowej. Dawid Kain idzie nieco dalej, bo nie dość, że u niego niezmiernie ważną rolę sprawuje telewizor, to nie poprzestaje tylko na tym, dodając od siebie całą masę różnych smaczków, które nadają lekturze niewątpliwie nowy wymiar.

Pisarz bawi się konwencjami i garściami czerpie z szeroko pojętej popkultury. W książce znajdziemy całą masę odniesień do filmów, muzyki oraz innych książek (a w szczególności do Dicka). Można wręcz powiedzieć, że autor jest "na czasie". Przyznam szczerze, że bawiłem się świetnie w rozpoznawanie kolejnych znanych motywów, które są jednak ukazane w nieco innym świetle. Dawid Kain o tyle umiejętnie łączy wszystkie wątki, że mimo nieodpartego wrażenia "skąd ja to znam" dodaje coś od siebie. Duża w tym zasługa jego lekkiego pióra.

Prawy, lewy, złamany nie jest stricte horrorem. Znajdziemy tutaj tak wiele elementów odpowiednich dla różnych gatunków, że najłatwiej ją nazwać powieścią postmodernistyczną. Jednak trzeba zaznaczyć, że jest to twór zupełnie w innym klimacie niż chociażby bardzo znany Gaiman. Sposobem pisania Dawid Kain przypomina krzyżówkę Grzędowicza z Orbitowskim. Połączenie iście wybuchowe.

Cały czar jednak pryska po przeczytaniu ostatnich stron, które powodują, że aż chcę się książkę rozerwać na strzępy. O ile pierwsze wrażenie jest rewelacyjne, o tyle zawsze będę pamiętał o – mówiąc kolokwialnie – żywcem zerżniętym zakończeniu z pewnej klasyki science-fiction. Końcówka jest niestety mocno rozczarowująca.

Mimo wszystko, Prawego, lewego, złamanego naprawdę będę dobrze wspominał. Ba! Będę go polecał komu tylko się da, tylko i wyłącznie po to, by móc poznać jak najwięcej opinii na temat tej książki. Naprawdę dawno nie czytałem powieści, która wzbudziła by we mnie tyle emocji i zaangażowania w lekturę. Szkoda tylko, że całość jest króciutka i zajmuje dosłownie jeden wieczór. Jednak myśli kotłujących się w głowie po lekturze starcza na znacznie więcej dni.
Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę