Prawdziwy eRPeGowiec...

W pewnym momencie człowiek zaczyna się zastanawiać… Taa… To bardzo dobre rozpoczęcie.

Miałam przyjemność przeczytać ostatniego posta Furiatha, a następnie przebrnęłam przez wszystkie komentarze. Dyskusja jaka się zaogniła jest moim zdaniem bez sensu, lecz cóż…

Kiedyś, dawno temu, zdarzyło się tak, że Ktoś pokazał mi co to RPG. Grałam tak często jak tylko mogłam (raz, dwa razy w miesiącu). Prowadziłam, gdy zostałam do tego zmuszona. Sięgałam po podręczniki po to, aby lepiej poznać system. Później sięgałam po podręczniki, bo nie miałam z kim grać, a nie chciałam zarzucić hobby. Stworzyłam kilka scenariuszy, które poprowadziłam znajomym. Często improwizowałam bez żadnego przygotowania. Kilka razy zdarzyło mi się poprowadzić gotowe scenariusze. Byłam praktykującym erpegowcem i teoretykiem, graczem i mistrzem gry, prowadziłam gotowce i improwizowałam. Pochłaniałam od deski do deski każdego Mima, Portala czy innego Gwiezdnego Pirata jaki wpadł mi w ręce. Czytałam o tworzeniu scenariuszy, odgrywaniu postaci, straszeniu, tworzeniu nastroju, muzyce, mapkach i wielu innych. Nie zmienia to faktu, że nigdy nie potrafiłam ładnie sklecić scenariusza i moje przygotowanie zwykle kończyło się po 5 minutach sesji. Czy to wszystko mnie czegoś nauczyło?

Puste dyskusje na temat – kto jest lepszym erpegowcem są śmieszne, gdyż nie mają sensu. Lepszą już podstawę ma pytanie kto jest lepszym MG lub kto jest lepszym graczem, chociaż i w tym przypadku zawsze będą to zdania subiektywne, o różnych racjach i bezkompromisowych stwierdzeniach.

Gdy przychodzi sprawa scenariuszy, pojawia się pytanie – który scenariusz mamy na myśli? Wiadomo nie od dziś, że scenariusz na sesję, a scenariusz do publikacji to dwie różne sprawy, ale zdaje się, nie wszyscy zdają sobie z tego sprawę. Scenariusz na sesję jaki ja przygotowywuję to kilka zdań zaczynających się od pauz. Każda linijka to u mnie inne wydarzenie, scenka, lub coś co musi się wydarzyć w odpowiedniej kolejności, niezależnie od tego co gracze zrobią. Chociaż tak naprawdę u mnie gracze nie mają za bardzo ograniczeń. Natomiast gotowy scenariusz drukuję i podkreślam najważniejsze wątki, także ponownie tworzy mi się szkielet sesyjny. Na ten temat (przerabiania gotowych scenariuszy na sesyjne) można by osobny artykuł napisać.

W końcu się nauczyłam tworzyć scenariusze, które pomagają mi w sesji. Które są liniowe, w jakimś sensie tego znaczenia, ale jednocześnie pozostawiają graczom duże pole manewru. Które opieram na oczekiwaniach graczy, a nie moich zachciankach. Bo dla mnie zawsze ważne było, by to wokół postaci toczyła się fabuła. By bohater nie był szary, lecz mógł pochwalić się jakąś rzeczą charakterystyczną dla siebie (czy to broń, czy tatuaż, czy zachowanie).

Teoretyzuję, gram i angażuję się… Czy jestem erpegowcem? Oceńcie sami.