Powrót do... Conan z Czerstwolasu

Wpis ten rozpocznie krótki cykl notek o moich powrotach do książek, które kiedyś już czytałem, a wykorzystując fakt, że ostatnio mam sporo wolnego czasu postanowiłem do nich wrócić z różnych przyczyn.
Zapraszam do czytania i komentowania.

Pierwszy raz z opowiadaniami o Conanie autorstwa Howarda zetknąłem się w gimnazjum. Choć nigdy nie byłem fanem literatury fantasy to coś mnie wtedy w nich urzekło. Może fakt, że były tak różne od smętów serwowanych chociażby przez Tolkiena? Nie wiem.

Gdy jakiś czas temu wypatrzyłem na straganie z używanymi książkami zbiorek opowiadań za trzy złote postanowiłem sięgnąć do kieszeni i kupić.

I powiem Wam moi mili, że żałuję, że dałem aż trzy złote. Ale nim przejdę do tego, co mi się nie podobało omówię to, co było fajne.

- Świat. Autentycznie mi się podoba. Surowy, brutalny i tajemniczy, a przy tym pozbawiony pierdół typowych dla fantasy. Widzę w nim ogromny potencjał do rpgowania.

- Miejsca, w których odbywa się akcja. Niektóre są naprawdę w pytkę.


A teraz to, co mi się nie podobało.

- Bohater. Conan to najbardziej irytujące i żenujące przedłużenie wacka swego twórcy jakie w życiu widziałem. Jest tak irytujący, że wbrew logice kibicowałem każdemu jego wrogowi.

- Fabuły. Czytając opowiadania czułem autentyczne zażenowanie spowodowane stroną fabularną. Miałem wrażenie, że czytam raporty z sesji rozegranej przez dziesięciolatków w jakiegoś fantaziaka, który ma fajny świat, ale dzieciaki zupełnie nie chcą i nie umieją tego wykorzystać.

- Dialogi. Były tak sucharowate, że wyżywiłoby się nimi pół Afryki.


Chyba nigdy nie zrozumiem popularności i zachwytów nad Conanem jakie widzę na polterze.
W każdym razie NIE POLECAM.