Posiadłość (wyd. zbiorcze) #2

Chase Blaine musi stanąć twarzą w twarz z demonami prześladującymi jego rodzinę. Stawką zmagań jest nie tylko wyjaśnienie mrocznej zagadki z przeszłości, ale też ocalenie najmłodszych jej członków, a co za tym idzie, przedłużenie rodu. Tylko czy Chase, hulaka za młodu, znajdzie w sobie tyle determinacji by sprostać zadaniu? I czy może liczyć na jakiekolwiek wsparcie w starciu z mrocznymi siłami?

Pierwszy to zbiorczy Posiadłości zaoferował wypełnioną mrocznym klimatem opowieść, w której nie do końca było wiadomo o co chodzi. Autorzy, Tim Daniel oraz Michael Moreci, co kilka stron otwierali nowy front zmagań, z jeden strony inicjując wątki, z drugiej niczego nie wyjaśniając, tylko pozostawiając samemu sobie dotychczasowe pomysły. Dlatego też z pewną obawą oczekiwałem na tom drugi, nie będąc pewnym czy twórcy poradzą sobie z zamknięcie swojej opowieści.

Tymczasem jest znacznie lepiej, niżby można się było spodziewać. Poszczególne wątki historii całkiem szybko i sprawnie zaczynają zbiegać się w jednym punkcie, tworząc pełen obraz zamysłu autorów. Tajemnica zostaje rozwiązana – detali oczywiście nie wolno zdradzać – i trzeba przyznać, że jest ona jak najlepszych opowieści grozy, nawet jeśli wraz z ostatnią stroną pewne rzeczy nadal pozostają niejasne. Ogólnie Posiadłość należy do mini cykli, które należy przeczytać zeszyt po zeszycie, bez przerw w lekturze, tak by na bieżąco pozostawać z poszczególnymi wątkami i w pełni rozumieć konsekwencje fabularne.

Drugi tom Posiadłości co prawda z naddatkiem wynagradza chwile dezorientacji i chaosu, które były nieodłączną częścią pierwszego albumu, ale to nie zgrzebnie wyjaśniona historia jest największym atutem opowieści, lecz jej klimat, chwilami podchodzący pod klasyczną powieść gotycką. Akcja drugiego tomu w dużej mierze rozgrywa się w dusznych, mrocznych pomieszczenia dworzyszcza, a światło i cień, odsłaniające na drugim planie istotne rzeczy pełnią istotną rolę. Nie brakuje też brutalnej tajemnicy skrywającej wydarzenia sprzed kilku wieków, która… o tym przekonajcie się już sami.

Już troszkę zostało zdradzone w kontekście oprawy graficznej. Kreska Joshuy Hixsona nie obfituje w detale i nie sposób pisać o jakimś artystycznym pietyzmie, spełnia jednak swoją rolę, a mianowicie straszy. Oczywiście czyni to na tyle, na ile może to robić czytany w biały dzień komiks, jednakże jest w nim coś hipnotyczno-fascynującego i z wielką przyjemnością czytelnik wypatruje kolejnych cieni materializujących się w skąpanych w ciemnościach pomieszczeniach.

Znajomość z Posiadłością okazała się być dziwacznym doświadczeniem. Pierwsze wrażenia były co najwyżej ostrożnie, miejscami wręcz chłodne, zaś historia sprawiała wrażenie zlepku jakichś fragmentów na siłę poupychanych w jednej opowieści. Jednak przyśpieszająca wraz z każdą stroną ewolucja oraz harmonijne połączenie porozrzucanych elementów sprawiły, że finał okazał emocjonujący, zaś komiks z perspektywy całości – bardzo satysfakcjonujący. Polecam fanom opowieści z dreszczykiem.