Pogrzeb czarownicy - Artur Baniewicz

Pogrzeb czarownicy "czyli sagi o czarokrążcy księga piąta i szósta, rzecz o tym, jak biedą przyciśnięty Debren z Dumayki na grabarza się najął, a potem z misją robotniczą wyruszył i wśród śniegów ze złem walczył". Tytuł długi, ale za to wiele mówiący. Artur Baniewicz prezentuje nam kolejne po Smoczym pazurze przygody maguna z Dumayki.

Autor stworzył istną mieszankę wybuchową postaci, humoru i konwencji literackich. W księdze piątej śledzimy losy czarownicy Curdelii, bezwzględnej morderczyni o kamiennym sercu oraz poznajemy brata Zecheniasza, który za propagowanie nowoczesnych, nieinwazyjnych metod planowania rodziny dostał pochwałę od samego Ojca Ojców. Dowiadujemy się także czegoś więcej o samym Debrenie. Baniewicz pozwala nam wniknąć w psychikę swojego bohatera, dzięki czemu czarokrążcę lubię coraz bardziej. W szóstej księdze magun ma objąć posadę na teleportnisku we Frycfurcie. Najpierw jednak dostaje propozycję nie do odrzucenia.

Im dalej zagłębiamy się w oryginalny świat powieści, tym łatwiej dostrzegamy ukryte między jednym a drugim zamtuzem aluzje polityczne. Pogrzeb... zawiera dwie barwne i przerażające historie, nasycone oryginalną i drapieżną erotyką, która do swoich celów potrafi wykorzystać nawet telekinezę.

Pisarz zawarł w powieści dużą dawkę humoru, zatem lektura książki często przerywana jest niekontrolowanymi wybuchami śmiechu. Baniewicz skupił się nie tylko na dowcipie, ale także na opisie świata przedstawionego. Mamy na przykład okazję dokładnie poznać zamek, w którym Debren spotyka bardzo nietypowego golema. Owe opisy spowalniają akcję w znacznym stopniu, jednak dzięki znajomości topografii rzeczywistości maguna, odbiór Pogrzebu... jest pełniejszy.

W Smoczym pazurze wartka akcja przeważała nad opisami. Pierwsze cztery księgi tętniły życiem, kolejne dwie mają tego dynamizmu mniej. Autor stworzył intrygę bardziej zawiłą niż w poprzedniej książce. W Pogrzebie czarownicy mamy mniej motywów militarnych, co zminimalizowało zasób wyrazów niezrozumiałych dla współczesnego odbiorcy. W Smoczym pazurze styl i język trochę przeszkadzały w lekturze, natomiast kolejne historie są bardziej zrozumiałe, a do archaizmów można przywyknąć bardzo szybko.

Artur Baniewicz w niezwykły sposób buduje napięcie, a zaplanowane intrygi przerastają najśmielsze oczekiwania. W przygotowaniu jest tom Gdzie księżniczek brak cnotliwych. Ciekawe, co jeszcze wymyśli twórca maguna i czy zaoferuje nam mieszankę wybuchową równie dobrą jak poprzednie? Odpowiedź poznamy już niebawem, a tymczasem polecam Pogrzeb czarownicy, który warto przeczytać, by się zdrowo pośmiać. Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę