Po przeczytaniu - Nemezis

To moja pierwsza notka na Polterze, toteż w pierwszych słowach warto przywitać się z całą tutejszą społecznością, licząc na przyjazne przyjęcie. Przyznać muszę, że stawiam pierwsze kroki w zabawach z blogiem i wszelkie błędy zostaną mi, miejmy nadzieję, wypomniane (wszak uczyć się trzeba przez całe życie) ale i łaskawie wybaczone (przynajmniej z początku).

Pisać będę głównie o moich pomysłach na RPG (zaskakujące, prawda?), oraz o tym co dane mi było przeczytać, obejrzeć lub zagrać. Czytający powinien jednak wiedzieć, że do obu tematów podchodzę z punktu widzenia człowieka o bardzo małej ilości czasu. RPG dla mnie jest weekendową zabawą w gronie przyjaciół i znajomych, a książki traktuję z "barbarzyńskiej" perspektywy "pociągowego czytacza". Tak jedno, jak i drugie traktuję jako rodzaj rozrywki i sposób na zabicie czasu. Nic więcej, ale i nic mniej.

Na początku muszę przyznać, że jestem entuzjastą Savage Worlds. System po prostu idealnie trafił w gusta mojej drużyny i moje. Jest lekki, łatwy i przyjemny. Daje graczom kupę radochy z grania, a mi jako mistrzowi pozwala na szybkie przygotowanie sesji. Jestem również dość leniwy w kwestii wszelkich modyfikacji i wolę więcej czasu poświecić na przygotowanie fabuły i npców, niż na zabawę z mechaniką. Dlatego też czekam na każdy dodatek wydawany przez Gramela. Na Nemezis również czekałem.

I się doczekałem. W dniu rozpoczęcia urlopu przeszedłem się do Rebela. Między bogami, a prawdą miałem zamiar kupić planszową Kolejkę (której niestety nie było, swoją drogą to jest pomysł, wydać fajną grę w kilkuset egzemplarzach...), ale skoro byłem już na miejscu nie omieszkałem zapytać o nowy setting SW. I okazało się, że był dostępny (swoją drogą, to trochę dziwne bo premiera miała mieć miejsce dopiero jutro, ale nie zamierzam marudzić). Z odchudzonym o niecałe 60 złotych portfelem, radośnie wróciłem do domu. Dziś, czyli po dwóch dniach, udało mi się skończyć książkę i mogę opisać pierwsze wrażenia.

Wykonanie nie odbiega od "gramelowej normy". Pełen kolor, miękkie okładki, miły w dotyku papier (nie lubię tych połyskująco-świecących jakimi lubił chwalić się pewien wydawca, pewnej gry fabularnej, ot kwestia mało wysublimowanego gustu), całkiem solidne klejenie (mój podręcznik do SW jeszcze się nie rozpadł, a od ponad pół roku jest w ciągłym użyciu). Tekst jest czytelny i sprawnie podzielony. Nie ma problemu ze znalezieniem dalszego ciągu (choć z początku trochę myląca jest "zasada zielonej ramki"). Niestety korekta nie wyłapała wszystkich literówek, czytając szybko i pobieżnie znalazłem przynajmniej kilka. Sam styl również ma pewne niedociągnięcia (mam wrażenie, że szczególnie koślawo wypadł opis organizacji na Ash, ale mogę się mylić), ale nie przeszkadza to za bardzo w czytaniu. Ilustracje są dobrym poziomie i choć nie wszystkie są moim zdaniem zachwycające, to tym razem Gramel uniknął wpadek jakie zdarzyły się przy Evernight. Trochę irytujący wydaje się fakt, że z całkiem sporą częścią "obrazków" już zdążyłem się zapoznać w podręczniku podstawowym do SW, ale przynajmniej wybrano te naprawdę naprawdę fajne. Bardzo klimatyczne są ilustracje z bestiariusza, wszystkie (poza Pająkiem - swoją drogą fajny żart) są stylizowane na odręczne szkice. Niestety czy wszystkie w moim podręczniku są wyjątkowo rozmazane, nie wiem czy to celowy zabieg, ale sporo na tym tracą. Ogólnie podręcznik prezentuje się dobrze. Przelicznik jakości/zawartości/ceny wypada bardzo pozytywnie - solidna książka wypełniona informacjami, w całkiem przyzwoitym wykonaniu i w przystępnej cenie. Całe szczęście chudziutki i czarno-biały Almanach Superbohaterów był jedyny w swoim rodzaju i nie tworzył nowych trendów.

Pisząc o zawartości merytorycznej podręcznika muszę od razu zaznaczyć, że przedstawiam swoją subiektywną opinię. Zdaję sobie doskonale sprawę z tego, że to co ja uznaję za wadę, może być przez innych pozytywnie ocenione. Ale chyba, że nie istnieje coś takiego jak czysto obiektywna opinia, w takim razie pozwolę sobie przedstawić moje spostrzeżenia.

Zacznijmy od tego co mi się naprawdę spodobało. Przede wszystkim Nemezis jest idealnym zakupem dla kogoś, kto chce prowadzić w s-f na mechanice SW. Zasady dotyczące tworzenia postludzkich ras (ech, dlaczego nie pociągnięto dalej tego tematu!), tworzenie statków kosmicznych (w sam raz do planowanej przeze mnie kampanii w klimatach Star Wars), rozwinięte zasady dotyczące psioniki są naprawdę świetne i sprawnie napisane. Z zupełnie innej beczki, ale równie dobra jest mechanika dotycząca czarnej magii i rytuałów (mam zamiar wykorzystać ją w przygotowaniu zasad magii w howardowskiej Hyborii). Dużo naprawdę przydatnej mechaniki, która mocno ułatwia zabawę tak graczom jak i mistrzowi. Mechanika zawarta w podręczniku to zdecydowanie jego mocna strona.

A sam setting? Otóż mamy świat odległej przyszłości gdzie ludzie skolonizowali niezliczone ilości światów, a nauka i technika pozwala czynić rzeczy niezwykłe. Rozwój ludzkości byłby niczym nie zachwiany gdyby nie pojawienie się niezwykle potężnych istot - bogów, które zniszczyły Ziemię i zaczęły niszczyć inne zamieszkałe przez ludzi planety. Ot, tak w skrócie.

Muszę przyznać, że po przeczytaniu mam mocno mieszane uczucia. Mam wrażenie, że Nemezis padło ofiarą swego rodzaju "przeładowania i rozmycia". Ma ambicję by być zarazem space operą, cyberpunkiem, survival horrorem i systemem o posthumanizmie i jest każdym z nich po trochu, ale żadnym do końca. Doskonale rozumiem intencje autora, który chciał stworzyć setting na tyle uniwersalny by każdy znalazł w nim coś interesującego dla siebie. Tyle, że czytając opisy trzech planet systemu Eclipse, miałem nieodparte skojarzenia ze stareńkim filmem s-f Westworld. Trzy zupełnie odmienne światy, które prawie nic ze sobą nie łączy. Każdy wyraźnie przeznaczony pod rozgrywkę w określonym stylu, a przez to trochę sztuczny. Ma się wrażenie, że przyglądając się dostatecznie dobrze wypatrzy się nie dość dobrze zamaskowane dekoracje.

Mam wrażenie, że dla niektórych umowność i duża ilość elementów może być pozytywną cechą. W końcu każdy może wybrać sobie te elementy, które najbardziej mu odpowiadają i tylko je wykorzystywać. Cóż, ja jestem zwolennikiem systemów "wyspecjalizowanych", drążących konkretne tematy i stawiających na jednorodny klimat.

Muszę przyznać, że mocno zawiodłem się, na najbardziej wyczekiwanym przeze mnie elemencie Nemezis, a mianowicie na mrocznych bóstwach. Jestem wielkim fanem Zewu Cthulhu i miałem wrażenie, że przeniesienie walki z Przedwiecznymi w kosmos może być naprawdę mocną stroną systemu. Tylko bóstwa w Nemezis wyszły trochę... Nijakie. Brak im tej obcości jaką dawało się wyczuć w potworach opisanych przez Lovecrafta i jego naśladowców. Dla tamtych istot ludzie byli jedynie nic nie znaczącym pyłkiem, w skali całego kosmosu i zapewne żaden z nich nie stawiał by sobie za punkt honoru wytępienia ludzkiej rasy. Bo i po co? W Nemezis widać wyraźnie, że bogowie nastawieni są właśnie na ludzi, przez co sporo tracą na tajemniczości i niesamowitości. Jeżeli sam będę prowadził ten system, to na pewno zmodyfikuję bóstwa (możliwe, że po prostu wymienię je Przedwiecznych Lovecrafta).

I jak to podsumować? Mimo wszystkich powyższych uwag oceniam setting pozytywnie. Nemezis jest otwartym, pełnym pomysłów podręcznikiem. Można prowadzić w nim naprawdę różnorodne przygody i każdy znajdzie w nim jakiś element, który mu się spodoba. Mam wrażenie, że bardzo pomogą mu wszelkie dodatki rozwijające fabułę i opisujące inne światy. Sądzę, że dzięki temu świat gry nabierze większej spójności i stanie się bardziej logiczny. Nie można również nie docenić świetnej mechaniki jaką wypełniony jest ten podręcznik. Choćby z tego powodu warto go mieć. I choć muszę przyznać, że nie wszystko przypadło mi do gustu, to jednak jestem całkiem zadowolony z faktu, że Nemezis stoi sobie na mojej "dzikiej" półce.