Płomień Serca - Orson Scott Card

"Smutne oczy Indianina, wpatrzone w przestrzeń, gdzieś daleko za reklamą dżinsów Lee.
Które zbudowały Amerykę"
Włochaty: Mógłbym zapomnieć...

Tak potoczyła się historia. Ameryka opanowana przez białego człowieka, plemiona indiańskie zamknięte w rezerwatach, bizony wytrzebione, lasy wycięte.

U Carda historia potoczyła się inaczej. Potężny indiański szaman obłożył rzekę Mizzypy klątwą - od tej pory żaden biały nie postawi stopy na zachodnim brzegu, razem ze swoim przemysłem, religią i niewolnictwem.

Piąty tom cyklu o Alvinie Stwórcy, Płomień Serca, koncentruje się właśnie na niewolnictwie. Zabronione w Stanach Zjednoczonych, ciągle funkcjonuje na południu, w Koloniach Korony. Próbując znaleźć sposób na jego zniesienie, nasi bohaterowie odkrywają, że w stolicy Kolonii - Camelocie - dzieje się coś dziwnego. Tutejsi niewolnicy nie mają dusz - tytułowych płomieni serc. Pozostał tylko maleńki płomyk, który pozwala im żyć i pracować, ale nie mają uczuć. Nie czują gniewu, strachu, nienawiści. Nie pamiętają też swoich prawdziwych imion, żyjąc z tymi, które nadali im ich właściciele. Co się stanie, gdy odzyskają swoje dusze? Swoją zbieraną przez lata nienawiść do białych?

Drugi wątek książki - tak samo ważny - mówi o polowaniu na czarownice. W Nowej Anglii czary karane są śmiercią, a inkwizytorzy robią wszystko, by zdemaskować sługi Szatana. Alvin zostaje zamknięty w areszcie jako czarownik, a jego towarzysz, prawnik Verily Cooper stara się zdyskredytować całe prawo o czarach. Do miasta przybywa inkwizytor Micah Quill, który ma talent do wyciągania użytecznych dla siebie kłamstw z każdej bezwartościowej prawdy.

Nie radzę zaczynać swojej przygody z książkami Orsona Scott Carda od ostatniej pozycji w cyklu. Historia Alvina i jego daru jest tu budowana długo i misternie i nowy czytelnik może się po prostu pogubić.

Co zaś znajdzie tu czytelnik, który zna cały cykl? Moją uwagę zwróciła pewna zmiana stylu - przemyślenia nie są już tak głębokie, jak wcześniej, postaci drugoplanowe (Arthur Stuart!) są dużo bardziej wyraziste i niezależne, Alvin zachowuje się bardziej rubasznie (co mnie akurat nieco razi), a jego umiejętności zostały w książce sprowadzone do dowolnego panowania nad żelazem. Akcja jest szybsza, bardziej widowiskowa, ale traci na tym filozoficzna strona książki.

Mimo to jest to ciągle bardzo dobra książka - kilka kwestii naprawdę zmusza człowieka do myślenia. Solidna kolejny tom znakomitego cyklu. Znającym Carda polecam. Reszcie radzę zacząć od Siódmego Syna Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę