Pathfinder: Rise of the Runelords Anniversary Edition - podsumowanie

Przed recenzowanym klasykiem miałem okazję poznać od początku do końca tylko jedną kampanię do Pathfindera, utrzymaną w konwencji horroru Carrion Crown. Pomimo ogólnie bardzo dobrej oceny nie była pozbawiona dość irytujących błędów, dlatego też, sięgając po wznowioną edycję jednej z klasycznych już Adventure Path, nie byłem wolny od obaw. Rise of the Runelords okazało się jednak kampanią zupełnie inną od Korony Padliny i choć także nie jest pozbawione minusów, to są one zupełnie inne od tych, jakie trapiły kolejne części historii zabierającej graczy do mglistego Ustalavu.

Pierwszą różnicą (choć tej w żadnym razie nie poczytywałbym za wadę) jest fakt, że reedycja Powrotu Władców Run wydana została jako jeden podręcznik, a nie zbiór sześciu odrębnych dodatków. Choć czyni ją to mniej poręczną (stustronicowe podręczniki z pewnością są wygodniejsze w transporcie niż ponad czterystustronicowa cegła), to ma jednak kilka niewątpliwych plusów.

Po pierwsze, z podręcznika usunięto wszystkie zapychacze – opowiadania, gotowe postacie i tego rodzaju elementy zawsze postrzegałem jako marnujące tylko miejsce i rezygnację z ich powtórzenia odbieram jednoznacznie pozytywnie. Po drugie, taka reorganizacja czyni treść podręcznika bardziej przejrzystą – wszystkie informacje danego rodzaju (nowe potwory, opisy magicznych przedmiotów, nowe zasady) zebrane są w jednym miejscu, co zauważalnie ułatwia korzystanie z nich. Przy rozbiciu kampanii na sześć części sprawdzenie dokładnego działania przedmiotu zdobytego wiele sesji temu wymagałoby konsultacji z podręcznikiem, którego na sesji mogłoby już nie być – a wożenie ze sobą wszystkich dotychczas rozegranych przygód wchodzących w skład kampanii z pewnością nie byłoby wygodniejsze.

To samo odnosi się też do informacji na temat Varisii, gdzie kampania jest osadzona. Mimo iż poszczególne przygody przynoszą dostatecznie szczegółowe wiadomości o konkretnych miejscach, w jakich się rozgrywają, to ogólne przybliżenie regionu świata, w którym autorzy umieścili akcję kampanii zawsze może być przydatne. Przy okazji warto zaznaczyć, że mimo mocnego osadzenia w realiach Golarionu do prowadzenia tej Adventure Path nie jest konieczne posiadanie podręcznika The Inner Sea World Guide. Oczywiście może być on pomocny, podobnie jak odrębne suplementy opisujące Magnimar czy Xin-Shalast, ale spokojnie można się bez nich obyć.

Runiczna kaligrafia

Porównując Rise of the Runelords i Carrion Crown, nie mogę nie zwrócić uwagi na fakt, iż to, co stanowiło największą wadę tej drugiej serii, w reedycji klasycznej kampanii jest kompletnie nieobecne. Mowa tu o oderwaniu przygód od siebie, tworzeniu przez nie raczej zbioru scenariuszy niż spójnej fabularnie historii.

W recenzowanej Adventure Path, co poczytuję jej na zdecydowany plus, autorzy postarali się, by poszczególne scenariusze łączyło znacznie więcej niż tylko postacie Bohaterów Graczy. Miejsca i osoby poznane na początku kampanii powracają w kolejnych częściach, Bohaterowie Niezależni, którym postacie zdecydowały się pomóc, mogą okazać się cennymi sojusznikami (lub – jak seryjny morderca z drugiej części kampanii – groźnymi wrogami). Mistrzowie Gry dostają także możliwość łatwego podniesienia wagi jakiegoś BN-a, gdyby chcieli nadać mu większe znaczenie. W czwartej części kampanii może on zostać porwany przez olbrzymy atakujące Sandpoint i uratowany przez postacie w Jorgenfist; w tym samym momencie można zresztą równie łatwo i wiarygodnie wyeliminować Bohatera Niezależnego, którego z jakichś względów prowadzący chciałby się pozbyć.

Pomysłem wręcz kapitalnym jest mechanika Punktów Grzechu / Cnoty. Choć w praktyce ma ona znaczenie tylko w jednym miejscu kampanii, to pozwala podkreślić wcześniejsze działania postaci, zaznaczyć, jak dawne wybory bohaterów i podjęte przez nich decyzje, o których gracze mogli już dawno zapomnieć, powracają, by odcisnąć na postaciach swe piętno. Bardzo pozytywnie oceniam też odejście w paru miejscach kampanii od standardu walki na śmierć i życie – w trakcie powodzi nawiedzającej Turtleback Ferry i na końcu eksploracji pozaplanarnego kompleksu stworzonego przez thassilońskich magów postacie stają naprzeciw przeciwników – którzy walczą z nimi jedynie przez kilka rund – potężniejszych niż można byłoby się spodziewać.

Runiczne literówki

Niestety, scenariusze tworzące Rise of the Runelords nie są także wolne od mniejszych i większych błędów oraz mankamentów, o których zresztą pisałem już, recenzując poszczególne przygody.

Pierwszym i największym minusem, co gorsza pojawiającym się w kilku przygodach składających się na tę kampanię, jest enigmatyczność (z braku lepszego określenia) finałowych przeciwników, z którymi walki wieńczą dany scenariusz. Przez całą pierwszą połowę sagi, w trzech kolejnych przygodach, finałowi bossowie pojawiają się właściwie znikąd, aż do samych starć z nimi postacie mogą nawet nie mieć świadomości ich istnienia. Owszem, o szalonej kapłance Lamashtu w Burnt Offerings bohaterowie dowiedzą się z notatek jej admiratora, ale ani o jej świcie, ani o finałowych przeciwnikach w scenariuszach The Skinsaw Murders oraz The Hook Mountain Massacre postacie nie mają żadnych informacji właściwie aż do samej walki z nimi – a w drugiej z wymienionych przygód dotyczy to także konfraterni wiedźm, której potencjał został moim zdaniem kompletnie zmarnowany.

Na szczęście, przynajmniej w części da się temu stosunkowo łatwo zaradzić. W pierwszej przygodzie postacie walczą kolejno z wodzami zjednoczonych goblińskich plemion, którzy mogą stanowić wiarygodne źródło informacji o kapłance i jej świcie; w Forcie Rannick także bez problemu można umieścić ślady bytności olbrzymiego maga i jego ochroniarza – a od ogrzych jeńców postacie będą mogły uzyskać informacje nie tylko o samych olbrzymach, którym służą, ale i o sprzymierzonych z nimi wiedźmach. Jedynym miejscem, w którym wcześniejsze wplecenie sygnałów o naturze finałowego przeciwnika może być utrudnione, jest przygoda The Skinsaw Murders – ale tu z kolei można wykorzystać fakt, iż w Magnimarze jednym z dwójki bossów jest cielesny golem. Jako że jego historia opisana w przygodzie dla postaci będzie niedostępna, można mocniej połączyć go z grasującym w Sandpoint mordercą. Obłąkany zabójca mógł być dla lamii dostawcą choćby niektórych z części potrzebnych do stworzenia konstrukta – takie rozwiązanie nadałoby walce z nim wymiar bardziej osobisty, jako że postacie zaangażowane były w zidentyfikowanie i powstrzymanie szaleńca. Nawet transport do Magnimaru części ciał zamordowanych ofiar nie wymagałby specjalnego uzasadnienia – jako szlachcic posiadający w tym mieście dom i prowadzący interesy, morderca mógł nie wzbudzając podejrzeń regularnie wysyłać tam właściwie dowolne przesyłki (i otrzymywać, na przykład, medaliony sihedron zapewniające zachowanie świeżości ciał w trakcie transportu).

Pisząc o finałowych przeciwnikach z poszczególnych przygód, wspomnieć natomiast należy, że zgodnie z założeniami podanymi przez autorów, jeśli któremuś z nich udałoby się ujść z życiem, powinien powrócić w finale kampanii – czy to w mieście Xin-Shalast, czy wręcz towarzysząc starożytnemu arcymagowi w jego sanktuarium. To zdecydowanie muszę pochwalić, gdyż takie podejście jest kolejnym elementem wzmacniającym poczucie ciągłości i spójności kampanii.

Pewnym minusem, przynajmniej dla części graczy i prowadzących, może być także fakt, iż w każdej bez wyjątku przygodzie pojawiają się motywy eksploracji podziemi. Mimo że dungeon crawl jest jednym z elementów najmocniej kojarzonych z grami opartymi na silniku d20, w tym także Pahfinderem, to Carrion Crown pod tym względem oferowało zdecydowanie większą różnorodność – czego osobiście nie poczytywałbym za minus recenzowanej kampanii, ale zdaję sobie sprawę, że nie wszyscy jej użytkownicy mogą mieć podobne odczucia. Tak samo jak z tempem awansu postaci zakładanym przez twórców kampanii. W Rise of the Runelords przyjęty został model szybkiej progresji bohaterów, co oznacza, że w trakcie jednego scenariusza awansują oni o kilka poziomów – moim zdaniem bardzo dobrze współgra to z jej heroiczną konwencją, ale to także w znacznej mierze kwestia gustu.

Runiczne dyktando

Mimo że wśród przygód tworzących wspólnie Rise of the Runelords jedne są nieco lepsze, a inne trochę słabsze, a we wszystkich zdarzają się gorsze momenty, to przynajmniej niektórym z wad można dość łatwo zaradzić, a ogólna ocena kampanii jako całości jest zdecydowanie pozytywna. Po jej zakończeniu Mistrz Gry może wykorzystać sugestie zawarte w jednym z zamykających podręcznik dodatków, który poświęcony jest kontynuowaniu kampanii.

Zależnie od tego, czy postaciom udało się powstrzymać powrót antycznego arcymaga (i jego sojuszników z Leng), zupełnie inny może być sequel tej historii. Samodzielne powstrzymanie armii olbrzymów, smoków i innych istot zjednoczonych pod sztandarem thassilońskiego władcy będzie zadaniem przekraczającym możliwości nawet najpotężniejszych postaci, ale na pewno może być tematem kolejnej kampanii – w której, być może, bohaterowie będą musieli odnaleźć dawnych rywali swego wroga, by z ich pomocą dokonać niemożliwego. Jeśli zdołali zapobiec powrotowi na Golarion starożytnego arcymaga, kolejnym krokiem może być zapewnienie, że żaden z pozostałych sześciu Runicznych Lordów Thassilonu także nie zrealizuje swych planów odzyskania władzy nad swymi dawnymi ziemiami – choć to tylko jedna z możliwości kontynuowania tej kampanii.

Niezależnie jednak od tego, jaki miałby być finał (i ewentualne następstwa) historii opowiadanej w Rise of the Runelords, z pewnością jest to pozycja godna polecenia. Niestety w chwili obecnej wydawnictwo Paizo nie przewiduje reedycji innych pathfinderowych kampanii, ale zawsze można mieć nadzieję, że stan ten ulegnie zmianie – oby nie przyszło na to czekać do jubileuszu kolejnej dekady działalności wydawcy.

Dziękujemy wydawnictwu Paizo za udostępnienie podręcznika do recenzji.