Paper Girls #6

Lekturę ostatniego tomu przygód roznosicielek prasy najlepiej rozpocząć od… dokładnego przypomnienia sobie wcześniejszych zeszytów. Historia przeskoków w czasie wraz z rozwojem opowieści stawała się coraz bardziej zawiła, a jeśli dołoży się do tego obowiązkowe przerwy pomiędzy publikacją kolejnych epizodów, wówczas bardzo łatwo można się zagubić w fabularnych niuansach. No, chyba że ktoś dysponuję świetną pamięcią, wówczas można przystąpić do natychmiastowej lektury finałowego albumu.

Scenarzysta, Brian K. Vaughan sprawnie poradził sobie ze spięciem wszystkich wątków. W jakiś cudowny sposób porozplątywał węzeł gordyjski, jaki powstał w poprzednich odsłonach i równie elegancko pozamykał furtki potencjalnie wiodące do kolejnych kontynuacji czy spin-offów. Oczywiście nie ma pewności, czy w przyszłości jeszcze nie ujrzymy Erin, Mac, Kariny i Tiffany, na chwilę obecną mogą to być jednak tylko spekulacje. Tak czy inaczej, końcówka jest satysfakcjonująca.

Od strony graficznej, finalny album prezentuje się dokładnie tak, jak jego poprzednicy. Kreska jest wyrazista, zaś większość ujęć jest statyczna. Dzięki takiej konwencji emocje targające dziewczętami widoczne są jak na dłoni, co jest o tyle ważne, że to właśnie rozwój bohaterek jest jednym z fundamentów cyklu. Poza tym, podobnie jak to miało miejsce wcześniej, wszystko skąpane jest w bardzo przyjemnych, pastelowych tonach, co na pewno wpływa na pozytywny odbiór.

Nie będzie chyba żadną niespodzianką, jeśli napiszę, że komiks trzyma graficzny i stylistyczny poziom poprzednich epizodów. Tytułem ciekawostki napomknę, że zarówno ilustrator, Cliff Chiang, jak i kolorysta Matt Wilson za swoją pracę przy Paper Girls otrzymali wyróżnienie w postaci Nagrody Eisnera.

Cykl Paper Girls zataczał przedziwne koła i bynajmniej nie chodzi o koncepcje przeskoku w czasie i przestrzeni. Po wielce intrygującym i szalenie melancholijnym początku bywało bardzo różnie. Fakt, że historia wyewoluowała w science-fiction, porzucając rewelacyjną grę wspomnieniami i skojarzeniami czytelników, jest pomniejszym problemem. W końcu ile można bawić się reminiscencjami dotyczącymi wąskiego przedziału czasu?

Zdecydowanie bardziej przeszkadza nierówny scenariusz, zaliczający istną sinusoidę. Jak na dłoni widać te partie scenariusza, gdzie wena była po stronie Vaughana oraz te, gdy pisanie kolejnych dymków szło pod górkę. Niestety zamienniki jakie wybrał autor zamiast ciekawych pomysłów i intrygujących dialogów – pisząc wprost rzucane na lewo i prawo wulgaryzmy – są miernej jakości. Z kolei fragmenty gdzie scenarzysta pisał z polotem, zaliczyć można do bardzo udanych.

Jednego jednak Vaughanowi trudno odmówić – świetnych bohaterek. Z olbrzymią przyjemnością obserwuje się ich ewolucję, jak ze zbieraniny nieco przypadkowych koleżanek z pracy stają się przyjaciółkami, które potrafią wziąć odpowiedzialność za towarzyszki. Prawdę pisząc, to dla dziewcząt warto sięgnąć po pierwszy tom i przejść przez kolejne i ze względu na nie szkoda było rozstawać się z cyklem.