Pan Lodowego Ogrodu. Tom 3

Vuko i jego towarzysze, zaokrętowani są na tajemniczy lodowy drakkar, płyną w kierunku równie tajemniczego Lodowego Ogrodu – a przynajmniej taką mają nadzieję. Z Kolei Filar, sprzedany do niewoli, musi znaleźć sposób, by odzyskać wolność i powrócić do swej misji.

Choć powyższe streszczenie można by określić jako krótkie, wręcz zdawkowe, to jednak obejmuje ono spory fragment powieści. Nie znaczy to na szczęście, że książka nudzi – wciąż wiele tu dynamicznych zdarzeń, głównie takich czy innych potyczek, ale też spisków i intryg. Vuko zaczyna panować nad swoją mocą, co nadaje walkom z jego udziałem nowy wymiar, z kolei Filar tym razem musi wykazać się raczej sprytem i subtelnością. Spora część tej akcji sprawia jednak wrażenie wypełniacza, gdyż oba wątki posuwają się naprzód w ślimaczym tempie. Vuko płynie i płynie, po drodze robiąc długi przystanek, który wprawdzie pozwala zamknąć pewne wątki z przeszłości i wprowadzić nowego antagonistę, jednak ostatecznie niewiele zmienia w fabule. Trudno oprzeć się wrażeniu, że autor celowo marnuje nasz czas – gdyby tę długą, zawiłą dygresję wyciąć, intryga zmieniłaby się w bardzo niewielkim stopniu. Przygody Filara w roli niewolnego również nie powalają pod względem tempa – i również tylko w minimalnym stopniu posuwają fabułę do przodu. Z dobrych wieści – pod koniec tomu wątki obu bohaterów w końcu zaczynają się zazębiać!

Można by oczywiście oczekiwać, że tak wolne prowadzenie fabuły jest niezbędne, by w sposób wiarygodny ukazać stopniowe formowanie się osobowości bohaterów – jednak i tu czek nas rozczarowanie. W tym tomie dwukrotnie dochodzi do sytuacji, w której bohater, zagnany w metaforyczny kozi róg, na skutek pojedynczej rozmowy przechodzi gwałtowną przemianę, która pozwala mu wybrnąć z opresji. Pomijając te momenty, ewolucja postaci jest tu marginalna.

Pod względem światotwórstwa ten tom jest nieco bogatszy od poprzedniego. Przyjdzie nam poznać zwyczaje Ludzi Niedźwiedzi, zwiedzić Lodowy Ogród, a także poznać (a przynajmniej spotkać) kolejną Czyniącą rodem z Ziemi. Tom trzeci nie wzbudza może już takiego zachwytu, jak pierwszy, ale jest bardziej interesujący od drugiego.

Tom trzeci Pana Lodowego Ogrodu utrzymuje poziom poprzednika – są tu bowiem ponownie porządni, choć nie wybitni bohaterowie, interesujący świat i fabuła, która posuwa się naprzód bardzo powoli. Miejmy nadzieję, że kolejny, finałowy tom zdoła nieco zwiększyć tempo, albo autorowi bardzo ciężko będzie w satysfakcjonujący sposób podomykać wszystkie wątki.