Ostatnia awatara - Olgierd Dudek

Olgierd Dudek urodził się, wychował i mieszka w Częstochowie. Jego pierwszy tekst ukazał się w Fantastyce. Kolejne Utwory ukazały się w Fenixie, a ostatnie w Science-Fiction. Powieść Króliczek, wydana w roku 2006, jest jego debiutem książkowym. Parę miesięcy temu ukazała się kolejna książka tego pisarza – Ostatnia Awatara.

Głównym bohaterem jest Tomasz – prawy i szlachetny rycerz, należący do zakonu Templariuszy. W czasie jednej z krucjat zostaje pojmany przez tajemniczego sułtana Al-Sarafa. Władca nie zabija jednak Tomasza, lecz zleca mu wyjątkowo niebezpieczne zadanie, od którego powodzenia zależy sojusz z jego zakonem. W trakcie wykonywania tej misji Tomasz zostaje wplątany w wojnę między aniołami a demonami. Obydwie strony konfliktu uważają, że rycerz odegra w niej najważniejszą rolę.

Ostatnia Awatara jest pisana z perspektywy głównego bohatera, który pod koniec życia postanawia spisać swoje niezwykłe dzieje. Szkoda, że autor zdecydował się na taki zabieg, ponieważ już od początku wiadomo, iż losy rycerza zakończyły się szczęśliwie, wskutek czego powieść praktycznie nie trzyma w napięciu. Pewna doza niepewności z pewnością dodałaby rumieńców lekturze, tym bardziej, że fabuła Ostatniej Awatary to sztampa. Walka dobra ze złem i główny bohater, będący wybrańcem, to chyba najbardziej ograny schemat w powieściach fantasy. Poza tym akcja nie zaskakuje i jest przewidywalna.

Również kreacja bohaterów nie należy do mocnych stron Ostatniej Awatary – Tomasz to odważny, prawy, wykształcony i szlachetny rycerz.. Taki ideał na dłuższą metę nudzi i wydaje się mało wiarygodny. Inne postacie również są mdłe i pozbawione wyrazu, a szczególnie schematyczni i bezpłciowi są bohaterowie epizodyczni oraz drugoplanowi. Na szczęście trochę lepiej jest ze światem przedstawionym w powieści, szczególnie gdy akcja przenosi się na bliski wschód - widać, że autor lepiej czuje się w egzotycznej scenerii niż w średniowiecznej Europie, gdyż ciekawej opisane są zarówno realia jak i akcja. Kolejnym interesujący element Ostatniej Awatary to liczne istoty nadprzyrodzone. Olgierd Dudek wprowadza elohimy, achraje, demony oraz sukuby, które ożywiają fabułę i zaciekawiają czytelnika. To z pewnością najmocniejsza strony tej powieści.

Niestety to stanowczo za mało, aby przykuć uwagę czytelnika. Najnowsze dzieło Olgierda Dudka nie jest zbyt udane – rażą nieciekawa fabuła, a przede wszystkim mdłe postacie. Także sposób napisania nie powali nikogo na kolana – język jest dosyć poprawny, niestety drewniane dialogi psują odbiór książki. Jednak pomimo tylu braków dzieło to nie jest powieścią tragiczną - po prostu jej schematyzm aż bije po oczach. Prawdopodobnie spodoba się młodszym czytelnikom, jednak inni mogą być mocno zawiedzeni. Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę