Ostatni zjazd przed Litwą. Tom 1 - Robert Szmidt

Roberta Szmidta nie trzeba przedstawiać. Zna go większość polskiego fandomu, jako niestrudzonego wydawcę polskich opowiadań i człowieka, który daje szanse wielu nowym autorom na przebicie się na rynku. Sam też pisze i właśnie wydał zbiór swoich najlepszych opowiadań, jakie się ukazały na łamach różnych gazet.

Ostatni zjazd przed Litwą nie jest dużą książką. W zbiorku zmieściło się, niby tylko pięć, ale za to najlepszych opowiadań, tych za które zapamiętamy autora. Nie są to krótkie opowiadanka, ale raczej mikropowieści, z których duża cześć mogłaby zostać rozwiniętą w powieść (swoją drogą jedno z opowiadań zostało wstępem do powieści, którą ostatnio wydał autor). Nie sugerujcie się okładką, nijak ma się do treści, ale polecam waszej uwadze ostatnią stronę. Nie ma tam żadnego nieprawdziwego słowa. Naprawdę miło się czyta.

Czytelnika wita opowiadanie Cicha Góra. Robert J. Szmidt nawiązał tutaj do słynnej gry i filmu Silent Hill i moim zdaniem wyszedł zwycięsko. Nie jest to jakaś wtórna opowieść o demonach, ale bardzo twórcze wykorzystanie motywu miejsca wyrwanego z rzeczywistości przez Zło. Następną historią jest Ciemna strona Księżyca. Szczerze mówiąc to powinna być powieść. Jest tutaj tyle potencjału w wojnie pomiędzy ludźmi, a mutantami, że aż trochę żal dobrej fabuły.

Mrok nad Tokyoramą jest swoistym hołdem dla szachów, samurajów i wynaturzonych sportów, jakie pojawią się zapewne w przyszłości, bo ich przedsmak już mamy w telewizji. Dodatkowo połączenie tego z motywem zemsty skutkuje naprawdę czymś ciekawym, bo to jedyne opowiadanie w tym zbiorze, które nie prosi o rozwinięcie lub dalszy ciąg - ma początek i koniec. Następny jest tytułowy tekst Ostatni zjazd przed Litwą. Jest to nie tylko ciekawy tekst o intrygującej wizji zglobalizowanego przez mega-autostrady świecie niedalekiej przyszłości, ale jest także głosem o nas, Polakach, i naszych powstańczych charakterach. Choć to już robi się nudne, to jednak napiszę, że przydałby się dalszy ciąg, żeby zobaczyć, jak autor poradzi się z uniwersum wykreowanym na potrzeby tego opowiadania. Ostatni tekst to Polowanie na jednorożca. Bardzo znane i rozwinięte już w powieść, która być może zostanie nawet początkiem cyklu. Opowiada o telepacie Edmundzie Lisie, który walczy z obcym wywiadem, by rosyjscy psionicy nie przejęli po cichu władzy nad Polską.

Co do stylu i warsztatu autora, to muszę użyć słowa – solidny. Zaprezentowane opowiadania są po prostu bardzo dobrymi konstrukcjami fabularnymi, przemyślanymi i dobrze napisanymi. Nie ma tu jakiejś rewolucji, ale jest doskonałe rzemiosło. Mam też wrażenie, że od czasu ukazania się ich w czasopismach przeszły dodatkową redakcję i zostały doszlifowane stylistycznie. Pewnie dałoby się znaleźć jakieś nierówności, ale patrząc w całości na ten zbiór pozostaje mi tylko polecić go Waszej czytelniczej uwadze. Skwitować to można stwierdzeniem, że Robert J. Szmidt wykuł kilka naprawdę dobrych kawałów porządnej fantastyki.

Słowem posumowania - na pięć tekstów, trzy aż wołają o rozwinięcie lub choć dalszy ciąg. Nie psuje to ich odbioru, po prostu po lekturze chciałoby się więcej, albo stwierdza się, że szkoda takiego pięknego pomysłu fabularnego. Na tę chwilę powiem, że warto ten zbiór kupić właśnie dla radości czytania porządnej fantastyki. Bez udziwnień, bez zadęcia, ale z pomysłem.
Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę