Osobliwy dom pani Peregrine

Przepis na powieść dla młodzieży? Szczypta tajemnic, garść zagadek i humoru, jeden zagubiony bohater oraz kilku niezwykłych przyjaciół i paru mrocznych wrogów. Po zmieszaniu składników otrzymamy Osobliwy dom Pani Peregrine, w którym wizyta będzie sporą atrakcją, choć raczej tylko dla nastolatków.




Punkt wyjścia dla powieści Riggsa stanowiła kolekcja starych fotografii, na których uwieczniono osobliwie wyglądających ludzi, w większości dzieci. Reprodukcje dziwacznych zdjęć (niektóre, na przykład upiór z gabinetu dentystycznego, są wystarczająco niepokojące, żeby przyśnić się w nocy) możemy obejrzeć w książce, jednocześnie śledząc napisaną na ich podstawie opowieść.

Życie nastoletniego Jacoba zmienia się, gdy jego dziadek Portman zostaje zamordowany przez tajemniczą istotę. Ostatnim życzeniem starszego pana było, aby Jacob udał się do sierocińca na małej wyspie u wybrzeża Walii, gdzie Portman spędził dzieciństwo. Mieszkają tam podobno najbardziej niezwykłe dzieci na świecie, z których każde obdarzone jest wyjątkową zdolnością. Na miejscu okazuje się jednak, że sierociniec został zniszczony podczas niemieckiego bombardowania w czasach wojny, a wszyscy jego mieszkańcy zginęli. Mimo to Jacob postanawia przeszukać ruiny. Początkowo odnajduje tylko wspomniane fotografie, ale później zdaje sobie sprawę, że kryje się tam coś jeszcze.

Na zdjęciach widzimy wiele osobliwych dzieci, ale w tekście tylko kilku z nich poświęcono więcej miejsca. Na pierwszy plan wysuwa się Emma, potrafiąca gołymi rękoma rozpalać ogień. To ona staje się główną towarzyszką i powierniczką Jacoba. Poza nią jest jeszcze niewidzialny chłopiec, młoda siłaczka, nastolatka przyspieszająca porost roślin, młodzieniec potrafiący na chwilę wskrzeszać zmarłych, a także lewitująca dziewczynka. Reszta podopiecznych pani Peregrine występuje jedynie epizodycznie. Dość dokładnie poznajemy za to ich apodyktyczną opiekunkę, potrafiącą zmieniać się w ptaka i zatrzymywać czas w pętli, aby łatwiej czuwać nad bezpieczeństwem sierocińca.

Spokój zostaje jednak zburzony, ponieważ Jacob nie przybywa na wyspę sam. Razem z nim pojawia się zło, przed którym dzieci ukryły się niegdyś na walijskim odludziu. Teraz nie ma już dokąd uciekać, bohaterowie muszą więc stawić czoła niebezpieczeństwu. Do boju poprowadzi ich oczywiście Jacob, który przy okazji dużo dowie się o swoim zmarłym dziadku, a także o sobie samym. Intryga nie jest szczególnie skomplikowana, ale rozwija się powoli, a jej kolejne elementy poznajemy w stosownych odstępach, aby do końca pozostała choć odrobina tajemnicy.

Poza odegraniem głównej roli, Jacobowi przypada również funkcja narratora. Jego opowieść obejmuje zarówno zagadkowe wydarzenia na wyspie, jak i osobiste problemy z rodzicami, rówieśnikami i własnymi emocjami. Narrację mocno stylizowano na język nastolatka, przez co starszym czytelnikom może się wydawać infantylna, ale dla młodszych będzie to stanowić raczej dodatkowy atut. W powieści nie brak też humoru. Treść jest momentami dość ponura, ale Jacob stara się rozładowywać sytuacje żartami, co raz udaje mu się lepiej, a raz gorzej (czasem kują w oczy wyjątkowo nieudane chandleryzmy, w stylu: "obiecał zachować wszystko w tajemnicy, dopóki nie zacznę grozić wyżłopaniem żrącego płynu do czyszczenia rur, albo saltem w tył z mostu Skyway").

Osobliwy dom Pani Peregrine wyraźnie napisano z myślą o nastoletnich odbiorcach. Ci, którzy mają ten wiek za sobą, mogą się od powieści dość boleśnie odbić, choć powinni docenić oryginalny pomysł narracyjny (dopisywanie historii do starych fotografii). Nie ma to większych przeszkód, żeby utwór przypadł do gustu grupie docelowej i to jej warto go polecić. Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę