Ogród kości - Tess Gerritsen

Tess Gerritsen zdobyła sławę dzięki zgrabnie skrojonym thrillerom medycznym, w których sprawnie łączyła intrygę z wyjawianiem niuansów pracy patologa. Pełne przemocy, ale podanej w strawnej ilości, z dosyć wyrazistymi bohaterami – książki te czytało się całkiem przyjemnie i stanowiły ciekawą alternatywę dla zwolenników Cooka. Jej najnowsza powieść różni się jednak od tego, co dotychczas serwowała czytelnikom.

Na pierwszy rzut oka całość prezentuje się obiecująco – dwuwątkowa historia kryminalna rozgrywająca się w dwóch planach czasowych: współcześnie i w roku 1830. W wieku XX główną bohaterką jest Julia - rozwódka, która właśnie nabyła starą posiadłość z rozległym ogrodem. Pewnego dnia, oprócz licznych chwastów, kobieta wykopuje noszącą wyraźne ślady przemocy czaszkę. Autorka przenosi czytelników do dziewiętnastowiecznego Bostonu, by wyjaśnić, do kogo należą kości i jak dostały się do ogródka zwykłej nauczycielki. Naszym przewodnikiem jest tym razem młody student medycyny - Norris Marshall, Chłopak bardzo zdolny, lecz niestety ubogi. Szukając możliwości zarobku, podejmuje pracę w charakterze hieny cmentarnej - wszak studenci muszą na ”czymś” ćwiczyć, a chętnych do oddawania ciał medycynie jest niewielu. W mieście grasuje Anioł Śmierci, a dokonane przez niego morderstwa zostają przypisane Norrisowi. Oskarżony o zbrodnie młodzieniec szuka pomocy u jedynego świadka zabójstw, którym jest - rzecz jasna - piękna dziewczyna.

Książki Gerritsen nigdy nie wyróżniały się misterną intrygą czy wyrazistymi bohaterami. Przyciągała raczej mieszaniną fachowości i realizmu opisów medycznych oraz mrocznym klimatem, tak jest i tym razem. Niestety jej najnowsza książka jest sztampowa i przewidywalna do bólu.

Ku memu żalowi, autorka zmieniła sposób prowadzenia postaci: jej bohaterki zawsze były kobietami niezależnymi i świetnymi fachowcami w swojej dziedzinie. Tymczasem Ogród kości zaludniony jest pięknymi niewiastami w opałach, a ich dzieje przypominają romanse historyczne. Landrynkowy finał jest zaś tak kiczowaty, że aż śmieszny. Nie udało się stworzyć postaci, które zapadałyby w pamięć na dłużej niż piętnaście sekund. Literatura rozrywkowa już dawno udowodniła, że potrafi kreować pełnokrwistych bohaterów, którzy są czymś więcej, niż tylko "wypełnieniem" kolejnych kartek. Niestety w książce Gerritsen płaskie postacie recytują swoje kwestie i znikają ze sceny. Jedynie uboga szwaczka ma w sobie nieco życia i byłaby całkiem znośną bohaterką, gdyby autorka nie uwikłała jej w sceny rodem z telenoweli, każąc przy tym wygłaszać patetyczne kwestie.
Jedyną zaletą powieści jest wierność realiom. W pewnym momencie zupełnie przestało mnie interesować, kto zabija i dlaczego. Wciągnęły mnie za to opisy dziewiętnastowiecznej medycyny, zwłaszcza tego, co działo się na oddziałach położniczych. Nie ma tutaj niczego, czego bym nie uświadczyła w Stuleciu chirurgów, ale zawsze warto poczytać o tym, jak lekarze uśmiercali setki pacjentek, wykonując badanie chwilę po dokonaniu sekcji zwłok. Czy muszę dodawać, że nie myli w międzyczasie rąk…?

Gerritsen wprowadza na scenę autentycznych lekarzy i ich dokonania na polu medycyny, dobrze też radzi sobie z kreśleniem napięć społecznych, jakich nie brakowało w XIX wieku. Prześmiewczy obraz salonów możnych przeplata się z opisami dramatycznej wręcz nędzy najuboższych i ich walki o chleb. Społecznego zacięcia pogratulowałby autorce sam Zola, niestety tutaj także kończą się pozytywy książki. Rozczarowujące rozwiązanie, brak jakiegokolwiek napięcia i cukierkowy finał, to coś czego nie spodziewalibyśmy się po autorce Skalpela i Dawcy. Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę