Od nowiu do pełni - Hanna Fronczak

Hanna Fronczak pracuje jako redaktor tekstów prasowych, pisze różne reportaże i artykuły dotyczące problematyki gospodarczej. Jej pierwszy tekst Bezsilnie jak bestia ukazał się w roku 1997 w Feniksie, a drugi, Brzydka piosenka, można znaleźć z archiwach e-zinu Fahrenheit. W tym roku ukazał się jej debiut książkowy − zbiór opowiadań Od nowiu do pełni. Pozycja ta zapowiadała się ciekawie, gdyż tłem dla zawartych w niej tekstów jest renesansowa Praga, która wówczas była stolicą magii, okultyzmu i kabały, a główny bohater, Bernhard von Rövershagen, to uczony i alchemik, który poznał tajemniczą sztukę wskrzeszania zmarłych (liczyłam na powieść w stylu Zabawek Diabła i Diabła na wieży Anny Kańtoch – trzymającą w napięciu, z wciągającą fabułą i tajemniczą atmosferą).

Jednakże, ku mojemu ubolewaniu, autorka nie zagłębia się w realia tego miasta i opisuje je naprawdę ogólnie. Podobnie potraktowała alchemię – w Od nowiu do pełni nie ma nawet szczątkowego opisu tego, czym główny bohater zajmuje się na co dzień, poza badaniami nad ożywianiem umarłych. Natomiast sam rytuał wskrzeszania nie budzi szczególnych emocji – nie jest specjalnie trudny, wyszukany czy niebezpieczny.

Niestety większość opowiadań zawartych w zbiorze autorstwa Hanny Fronczak określić można jako bezbarwne, a wyjątkiem jest jedynie Moja słodka Bettina, która jest dobrze napisana i na długo zapada w pamięć. Potem jest już tylko gorzej. Szczególnie mocno razi pewna niespójność fabularna – przez niemal całą powieść zastanawiałam się, gdzie jest klamra, która spajałaby wszystkie opowiadania w logiczną całość. Dopiero pod koniec książki wychodzi na jaw, że głównym tematem Od nowiu do pełni jest wewnętrzna przemiana bohatera – od pysznego uczonego, do człowieka świadomego konsekwencji swoich eksperymentów i chcącego pomagać ludziom.

Motyw ten jest nie tylko głównym wątkiem całego zbioru, lecz i niemal każdego z opowiadań. Poszczególne utwory wydają się bardzo jednostajne, zamiast ciekawej i przemyślanej fabuły czytelnik otrzymuje mało zajmujące wewnętrzne monologi bohatera lub jego rozterki moralne na temat eksperymentów naukowych. Dobrym przykładem jest opowiadanie Wiosna w Starorzeczu, które z pozoru jest intrygującą historią o duchach, a tak naprawdę sprawia wrażenie iście telenowelowej opowiastki o problemach międzyludzkich; rozterki Bernharda von Rövershagena, poza wzrastającą irytacją, nie budzą w czytelniku większych emocji. Przede wszystkim drażnią liczne autoanalizy, które ciągle krążą wokół tego samego – wątpliwych uroków samotniczego życia, braku odpowiedniej towarzyszki życia dla wyżej wymienionego oraz dylematów moralnych.

W efekcie Od nowiu do pełni mocno mnie rozczarowało, pomimo ciekawego początku. Z Bernhardem von Rövershagenem nie przeżyłam przygody na jaką liczyłam – zamiast tego dostałam niezbyt udany i bezbarwny moralitet. Miejmy nadzieję, że następna pozycja tej pisarki będzie ciekawsza. Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę