Nocna plaga

Stanley Eisner został brutalnie napadnięty i zgwałcony przez tajemniczego człowieka w kapturze. Od tamtego wydarzenia czuje narastającą agresję, napady seksualnej żądzy i chęci zadawania cierpienia. Wkrótce okazuje się, iż został zarażony Nocną Plagą – wyniszczającą duszę chorobą rozprzestrzenianą przez Nosicieli, wysłanników potężnej czarownicy Isabel Gowdie, wiernej służebnicy szatana. Stanley musi zaakceptować swoje dziedzictwo Wojownika Nocy i wraz z towarzyszami odnaleźć oraz pokonać czarownicę, zanim jego dusza zostanie bezpowrotnie stracona.

Początek książki prezentuje się nawet ciekawie. Po przeżytej napaści Stanley ma napady lękowe oraz boryka się z problemami emocjonalnymi, które są opisane wnikliwie i z wyczuciem. Trzeba przyznać, że czytelnikowi oszczędzono płytkich, banalnych frazesów dotyczących gwałtu, tak iż pod względem psychologicznym te strony prezentują się świetnie. W dalszej części charakterystyka Eisnera skupia się na zmianach zachodzących w nim pod wpływem Nocnej Plagi, ale prawie nic nie wiadomo, jaki jest naprawdę, co zdecydowanie utrudnia czytelnikowi zaangażowanie w jego losy. Ponadto są momenty, gdy protagonista zachowuje się irracjonalnie, podejmuje bezsensowne ryzyko, a jego postępowanie chwilami wręcz razi głupotą – mimo iż wiele jego działań ma wyjaśnić rozprzestrzeniająca się choroba, to nie wszędzie takie wytłumaczenie jest adekwatne do sytuacji. Niestety, dalej kwestia protagonistów prezentuje się zdecydowanie gorzej, bowiem w przypadku pozostałych bohaterów nie można mówić o jakimkolwiek portrecie psychologicznym – są oni zwyczajnymi wydmuszkami prawie bez krzty osobowości. Angie jest dziewiętnastoletnią punkówą o ładnym biuście i jędrnych pośladkach (najwyraźniej to jej najważniejsze cechy szczególne), zaś Gordon to gej, który kiedyś padł ofiarą gwałtu i teraz stara się pomóc innym ofiarom. Pozostałe postacie nie są warte nawet wzmianki, gdyż o nich wiadomo jeszcze mniej. Razi również kompletny brak refleksji u tych bohaterów, którzy nagle zostali Nocnymi Wojownikami – przyjmują oni nową rolę oraz „dziedziczne obowiązki” spokojnie i bezkrytycznie, a ponadto już podczas pierwszej sennej wędrówki z entuzjazmem rzucają się do walki z o wiele potężniejszym przeciwnikiem. W zakresie kreacji protagonistów Nocna plaga to absolutna porażka.  

Niestety, również pod względem fabularnym powieść nie wypada zbyt dobrze – przez większą jej część prawie nic się nie dzieje, zaś wydarzenia nabierają tempa dopiero pod sam koniec książki. Bohaterowie prowadzą długie rozmowy (na różne tematy: od zdrowia psychicznego, poprzez rolę Wojownika Nocy i jego powinności, na kondycji ludzkiego gatunku i jego skłonności do zła skończywszy), które po krótkim czasie zaczynają zwyczajnie nużyć. Protagoniści okazjonalnie starają się również dowiedzieć czegoś więcej o zakapturzonym napastniku oraz Isabel Gowdie, jednakże ich działaniom brakuje dramatyzmu, zaś utarczki z wrogiem są bardziej groteskowe niż przerażające. Uwagę zwraca także ilość opisów stosunków seksualnych, która przebija wiele innych książek Mastertona. Chwilami ma się wrażenie, że cała powieść została napisana tylko po to, aby autor mógł sobie trochę poświntuszyć. Jednak największe rozczarowanie budzi finałowa potyczka z potężna czarownicą i Nosicielami, która jest jeszcze słabsza niż w pierwszej części cyklu. Brak jej jakiegokolwiek rozmachu oraz napięcia, zaś wprowadzenie rozwiązań w stylu deus ex machina, aby wybawić protagonistów z trudnej sytuacji, wywołuje spontaniczne zgrzytanie zębami.

W chwilach gdy Masterton nie opisuje seksualnych wyczynów i fantazji Stanleya, książka razi naiwnością, a momentami brakiem logiki – wiele wyjaśnień dotyczących przyczyn uwolnienia Isabel Gowdie oraz działania Nocnej Plagi, jak również sposobu na jej powstrzymanie jest dość naciągane. Z kolei sceny ukazujące Wojowników Nocy w ich sennej formie (w obcisłym stroju z lateksu czy też zbroi z rzemykami wpijającymi się bohaterowi w tyłek) wydają się mało poważne, a chwilami nawet infantylne. Trudno odczuwać jakąkolwiek grozę, czytając opisy walk ludzi poprzebieranych za superbohaterów, w strojach albo przeładowanych gadżetami, albo sprawiających wrażenie niekompletnych.

Nocna plaga to naprawdę słaba książka. Z całą pewnością nie spełnia swojej funkcji jako horror, bowiem zabrakło w niej jakiegokolwiek napięcia czy też umiejętnie oddanego nastroju grozy, zaś sceny krwawych jatek – stanowiące jeden z wyróżników twórczości tego autora – są kompletnie bez wyrazu i nie wywołują żadnych emocji. Poza scenami ostrego seksu zabrakło tu praktycznie wszystkich elementów (a jeśli są, to wypadają naprawdę kiepsko) znanych i cenionych przez miłośników twórczości Grahama Mastertona. Sytuację pogarszają płascy i mało przekonujący bohaterowie, naiwne rozwiązania fabularne oraz niezbyt wciągająca historia.