Negalyod. Ostatnie słowo

Pokonanie władającej pozostałościami ludzkiej cywilizacji Sieci przyniosło nieoczekiwane rezultaty. Nad spieczoną słońcem planetą wezbrały burzowe chmury, błyskawicznie zalewając wysuszoną ziemię. W tym czasie nasilające się biurze z piorunami zaczęły strącać kolejne podniebnie miasta, w krótkim czasie stawiając ludzkość u progu apokalipsy. Czy Jarri i Korienze zdołają zebrać wokół siebie ostatnich ludzi i stworzyć nową społeczność, która pokona wzburzone morza i oceany?

 Ostatnie słowo, bo taki podtytuł nosi kontynuacja Negalyoda, inicjuje nowe wątki, które chronologicznie można umiejscowić tuż po ostatnich strona pierwszej części. Jest więc to pełnokrwista kontynuacja, chociaż po prawdzie znajomość z cyklem można zakończyć na części pierwszej, co zresztą będzie najlepszym pomysłem. Dlaczego?

Deus ex machina wielokrotnie odciskało swoje piętno na części pierwszej, w przypadku dwójki jednak stało się najlepszym przyjacielem scenarzysty i ilustratora, Vincena Pierrota. Na stronach komiksu dzieje się wiele, nawet bardzo wiele, a ciężki klimat apokalipsy spowodowanej przez nowo utworzone oceany, które pochłonęły na swojej drodze co tylko się dało, wylewa się z kolejnych stron.

W tym świecie Jarri odnosi konkretne sukcesy, doprowadzając do utworzenia prawdopodobnie ostatniej ludzkiej kolonii. Ocaleńcy wykazali się niezwykłą pomysłowością, przerabiając statki powietrzne w okręty zdolne do unoszenia się na wzburzonych falach. Społeczność musi jednak stawić czoła kolejnym przeciwnościom losu, począwszy od braku dostępu do surowców, na fanatycznych piratach kończąc. Co więcej nikt z ocalałych nie jest świadom obserwacji z kosmosu prowadzonej przez tajemniczych podglądaczy.

Problem w tym, że nawet przy założeniu, że Negalyod jest ledwie wytworem wyobraźni, który ma zapewnić przyjemną rozrywkę, liczba nielogicznych rozwiązań fabularnych jest absurdalnie duża. Owszem, można starać wytłumaczyć niektóre z koncepcji prostym „bo tak”, nie jest to jednak satysfakcjonujące podejście. W rezultacie, mimo że akcja jest niebywale wartka, to jednocześnie chwilami irytująca i nużąca. Pierrot próbuje ratować sytuację na dwa sposoby.

Pierwszym jest wprowadzenie dodatkowej koncepcji światotwórczej, jednak do głosu dochodzi ona pod koniec, kiedy czytelnik może już odczuwać zmęczenie wcześniejszymi pomysłami. Niestety ostatnie strony ponownie przynoszą pośpiech w kreśleniu scenariusza, co w rezultacie owocuje skutkiem odwrotnym do planowanego.

Druga kwestia to oprawa graficzna, i tutaj należy przyznać, że Pierrot po raz kolejny puścił wodze fantazji, dowodząc swojego talentu. Komiks prezentuje się nawet lepiej niż część pierwsza, a to dzięki niebywale widowiskowym, nawet dwustronicowym kadrom. Ale i bez nich Ostatnie słowo wygląda bardzo atrakcyjnie, tylko że oprawa artystyczna to zbyt mało, by uratować 200 stron dziwacznej, narracyjnie dziurawej lektury.

Jeśli już pierwszy Negalyod nie wzbudził entuzjazmu, to i tym bardziej drugi nie zmieni podejścia do komiksu. Co więcej, nawet osoby, które obdarzyły poprzednią odsłonę sympatią mogą poczuć się rozczarowane kontynuacją. Ujmując sprawę szczerze, Ostatnie słowo polecę tylko tym, którzy za wszelką cenę chcą poznać dalsze losy Jarriego oraz Korienze, ewentualnie czytelnikom lubiącym obcować z ładnymi komiksami. W każdym innym przypadku zwyczajnie zalecam zakończenie znajomości z cyklem na tomie pierwszym.