To, że umiecie usadzić tyłki w siodłach, jeszcze niczego nie dowodzi. Aby koń ratował wasze dupska, najpierw musicie na to zasłużyć. Musicie dbać o miejsce w stajni, a sami możecie się nażreć dopiero, jak nakarmicie wierzchowce. Jak mi który konia okulawi, to nogi z dupy powyrywam, więc lepiej uważnie sprawdzać kopyta zanim wleziecie na grzbiet, zresztą jak zleziecie też. I niech no mi tylko który spróbuje nie wyczyścić konia przed wymarszem! Sierść ma się błyszczeć jak nocnik Karla Franza! Rekruci, psia wasza mać…
Z imperialnej szkatuły dostajecie wierzchowca i cały rząd: siodło, ogłowie, popręg, strzemiona, czaprak, derkę… Niech no mi tylko który wierzchowca uszkodzi, albo ekwipunek zniszczy, co do grosza z żołdu ściągnę, i to z odsetkami. Jak komuś rumak padnie bez wody na pustkowiu, to nie ma po co do koszar wracać, bo w klatce zamknąć każę i na pieprz wysuszyć.
Pamiętać szelmy, żeby mi nigdy nie karmić konia zaraz przed albo po wysiłku, tak samo gdy ma dociągnięty popręg. Jak się dowiem, ze któryś zwierz dostał kolki przez waszą głupotę, to jaja…
Siegfrid Lischke
Sierżant Altdorfskich Dragonów
Poranna pogadanka
Nie raz i nie dwa mój dzielny Jantar ratował, nie tylko mnie, ale i cały patrol. W zeszłym miesiącu pod Bitchnitz zielonych wyczuł nim wleźliśmy w ich pułapkę, a nie dalej jak tydzień temu, trzy mile za Zakrau tak strzygł uszami, że od razu kazałem kusze ładować. Ledwo zdążylim, a banda cholernych zwierzoludzi wylazła wprost na nas. Pamiętam jak kiedyś za Marienburgiem nie chciał leźć do przodu choć żem go łydom ostro pchał, no i co? Bagno było! Człek by się utopił nim by się obejrzał. Jak z kapitanem Kurtem Wittenbergiem w 2517 ganialim zbójów po Nietoperzowych Jaskiniach i musielim wierzchowce ostawić, to przed nami w koszarach były, takie cwane! Eh, jak się wam tak bliżej przyjrzeć, to myślę sobie, że jest szansa, że jeszcze wyjdziecie kiedyś na ludzi. Ale to jeszcze nie szybko…
Siegfrid Lischke
Sierżant Altdorfskich Dragonów
Karczma "Kogucik" gdzieś między czwartym a piątym ale
Każdy MG może sobie zadać odrobinę trudu, aby urozmaić opisy wierzchowców, przecież wszyscy bohaterowie nie mogą jeździć zawsze na karych, albo co gorsza czarnych koniach. Mam nadzieję, że kilka podanych poniżej informacji okaże się przydatnych na wielu sesjach.
Nie synu, nie mówi się czarny, tylko kary, masz szczęście, że Cię wuj Richard nie słyszy. My Rosensteinowie, nie możemy mówić o koniach tak jak chłopi, czy miejskie ciury. Tak samo ten tutaj wielki solland, jest nie brązowy, a kasztanowy, choć możesz też mówić cisawy. Nie dla niego pójść pod siodło, ale jest watr sporo złotych koron, wszak sollandy to najsilniejsze konie na świecie.
He, he, nie, Twój Gaspar nie jest cisawy, ma czarny ogon i grzywę. O takich koniach mówimy gniade. Ale i tak jesteś jeszcze na niego za mały, na razie będziesz jeździł na Wierzbie. Wierzba nie jest młoda, jest mała, bo jest kucem, halfcobem. Takie konie poza Krainą Zgromadzenia nie są często spotykane. Jest łaciata, ale wujek Richard powiedziałby raczej srokata, a gdyby plamki były jednolite i mniejsze, to tarantowata. Widzisz Wachmistrza? Nie jest biały, tylko siwy, pochodzi ze Stirlandu. Wiesz, ze urodził się całkiem czarny? Nie, nie jest aż tak stary. źrebięta stirlandów zawsze rodzą się ciemne i z wiekiem jaśnieją... Sigmarze zlituj się, nie ma żółtych koni, tylko izabelowate, albo bułane zależy czy grzywę i ogon mają jasne, czy ciemne. Gerhardzie jesteś Rosensteinem i masz już pięć lat, wstydź się!
Reinhard von Rosenstein
szlachcic altdorfski
luźna rozmowa z synem
W Starym Świecie istnieje kilkadziesiąt ras koni, wiele z nich wywodzi się z ziem Imperium. Można je podzielić na trzy grupy: gorącokrwiste, zimnokrwiste i kuce. Każda z nich ma zupełnie inne przeznaczenie.
Niewątpliwie, końmi najbardziej pożądanymi przez postaci graczy, będą wierzchowe, czyli gorącokrwiste. Do najczęściej spotykanych przedstawicieli tych ras zaliczają się stirlandy, averlandy, streisseny, wissenlandy oraz ich wszelkie krzyżówki. Są to dobrze zbudowane rumaki o wysokości około 170 cm w kłębie, o niezbyt długiej sierści i różnym umaszczeniu. Konie gorącokrwiste są szybkie, wytrzymałe i świetnie się prezentują.
Jednak koń koniowi nierówny. Podczas gdy normalnego wierzchowca możemy kupić za 60 -120 złotych koron (zależnie od wieku, prezencji, umiejętności), to ceny najlepszych gorącokrwistych rumaków dochodzą nawet do 1000 złotych koron! Przykładem takich koni są smukłe i delikatne, ale bardzo szybkie i wytrzymałe, czystej krwi araby. Jest to najstarsza ze znanych ras. Najczęściej spotyka się araby siwe, kasztanowate, lub gniade. Zaś arab kary jest prawdziwym rarytasem. Mimo, że konie te nie nadają się na pole bitwy, są niezwykle cenione ze względu na ich piękno.
Konie zimnokrwiste, jak wspomniane wyżej sollandy, są zazwyczaj masywniejsze i silniejsze, ale nie tak energiczne (nie mówiąc już o gracji). Waga dorosłego sollandzkiego ogiera przekracza tonę, a wzrost sięga dwóch metrów. Sollandy nie nadają się pod siodło, ale są niezrównane w zaprzęgu. Podczas, gdy konia pociągowego można kupić nawet za 30 złotych koron, cena sollanda nie spadnie poniżej dwustu.
Kuce to najmniejsze konie, ich wysokość czasami nie przekracza nawet metra. Mimo iż w całym Imperium używa się ich jako wierzchowców dla dzieci, najbardziej rozpowszechnione są w Krainie Zgromadzenia. Rasą wiodącą wśród nich prym są tam kosmate i pękate halfcoby używane przez niziołki zarówno jako konie pociągowe, jak i wierzchowe. Ceny halfcobów nie spadają poniżej stu złotych koron.
To streissen Panie, może nie wygląda tak okazale jak marienbur, czy stirland, ale tutaj w Averladnidzie wart jest sporo pieniędzy. Jest pojętny i spokojny w tresurze, na krótkich dystansach nie ma sobie równych, no i co najważniejsze, wyczuwa bydło jak żaden inny koń w Imperium. Że nie jesteś poganiaczem Panie? Toż to widać od razu, ale oglądasz, to mówię na co patrzysz. Szukasz czegoś do jazdy wierzchem, dobrego i taniego? Nie ma takich koni, Panie, ale wiem co Ci chodzi po głowie. Rzuć proszę okiem ta tego gniadego wisseńskiego wałaszka, jest spokojny i wytrzymały, fakt że ma już dwanaście lat, ale przynajmniej jest porządnie ujeżdżony. Normalnie powinien kosztować sto złotych koron, ale Tobie Panie dam go za dziewięćdziesiąt… Osiemdziesiąt? Toż to rozbój, osiemdziesiąt pięć, ale i tak dopłacisz za rząd…
Miroslav Krugven
kupiec averheimski
Wszak mówiłem Panie sierżancie, to złodziej! Chce mi sprzedać czystej krwi ogiera arabskiego za sto złotych koron! Złodziej… albo kompletny idiota.
Komer Vitte
mieszkaniec Averheim
Rumaki bojowe, podobnie jak ich właściciele, biorą aktywny udział w pojedynkach czy bitwach. Konie te są zazwyczaj masywne i już samą szarżą potrafią wyrządzić przeciwnikom olbrzymie straty, ale na tym nie koniec. Ogiery te sieją istne spustoszenie używając swoich kopyt, a o ile nie przeszkadzają im osłony głowy, także zębów.
Podobno w roku 2303 KI w Lesie Grovodskim kopijnicy Magnusa Pobożnego dosłownie zmietli swoją szarżą dwanaście szeregów piechoty Chaosu. Należy dodać, iż w owych czasach w armii Imperium powszechne były ciężkie zbroje dla koni, które zakrywały niemal całe ich ciała. Obecnie tego typu opancerzenia używają dla wierzchowców wyłącznie rycerze i zakony rycerskie. Formacje armii Imperium zrezygnowały z nich ze względu na szybkość i zwrotność na polu walki, a co za tym idzie możliwość wykonywania manewrów. Drugą przyczyną rezygnacji były olbrzymie koszta wykonania takiego pancerza. Obecnie kawaleria imperialna używa osłon na głowy i przody koni, które maja je chronić przed ostrzałem łuczników i w czasie szarży.
Dlaczego ten koń jest tak koszmarnie drogi? Raczysz żartować Panie, trzysta pięćdziesiąt sztuk złota to bardzo przystępna cena, jak Ci się nie podoba, nie bierz, ja chętnego znajdę. Ten ogier, w warunkach naturalnych byłyby przywódcą stada, ma niesamowity instynkt, jest silny i odważny. To najznamienitszy przedstawiciel swojej rasy, który nie jest przeznaczony dla byle ciury, a dla możnego rycerza, takiego jak Ty Panie. Tak, bywa narowisty i uparty, ale równie pełen temperamentu jest też w boju. Doskonale wie jak i kogo kopnąć. Ten koń może być przekleństwem dla słabego jeźdźca, ale dla Ciebie Panie, to istny skarb.
Ralph Truper
koniokrad
Najistotniejszą funkcją koni jest użycie ich do transportu, zarówno osób, jak i towarów. Czy zastanawiałeś się kiedyś z jaką prędkością porusza się koń? W tej kwestii pomocną może okazać się wiedza jednego z naszych znajomych, sierżanta Altdorfskich Dragonów.
Jadąc stępa będziecie tylko nieznacznie szybsi od piechurów, w godzinę przejedziecie, nie więcej niż siedem kilometrów, ale przynajmniej tyłków sobie nie poobcieracie. Zresztą, wasze różowiutkie dupska to nie mój problem, obijajcie je do woli, to i tak nieuniknione. Po pierwszym dniu patrolu przejechanym kłusem, to i chędożyć wam się odechce. Będzie was rzucało jak worek jabłek, ale przynajmniej będziecie się przemieszczać połowę szybciej. Rekruci, kozie syny, szkoda słów...
W galopie koń przemierza dwadzieścia pięć kilometrów w ciągu godziny, a jak mu nie przeszkadzają takie pokraki jak wy, to i sześćdziesiąt. Ale niech mi który konia zajeździ na śmierć, to już ja sprawię, iż mu się wyścigów odechce do końca jego zasranego życia, co wcale długo nie potrwa.
Siegfrid Lischke
Sierżant Altdorfskich Dragonów
Teraz skoro wiesz już to wszystko, może chciałbyś zostać kawalerzystą Imperium? Wszak Stary Świat pełen jest niebezpieczeństw, zaś armia przyjmie takiego zucha jak Ty z otwartymi ramionami! Oto niektóre jeździeckie formacje Imperium.
Kirasjerzy
Kirasjerzy to reiklandzka formacja ciężkiej kawalerii, która słynie ze swojej siły uderzeniowej. Ze względu na wysoką cenę kompletnego uzbrojenia i wierzchowca, w skład tego oddziału wchodzi niemal wyłącznie szlachta.
Podstawę uzbrojenia kirasjera stanowi kirys, stalowy hełm i pałasz, a od kilkunastu lat, każdy żołnierz tego oddziału wyposażony jest także w dwa pistolety. Kirys jest bardzo nieporęczny i masywny, jego waga dochodzi nawet do 10 kg, ale ma też swoje zalety. Zbroja ta świetnie chroni korpus jeźdźca zarówno z przodu jak i z tyłu, nie tylko przed bronią białą, ale i przed palną. Pociski wystrzelone z muszkietów z odległości większej niż 50 kroków praktycznie nie są w stanie go przebić, podobnie jest z kulami wystrzelonymi z pistoletu z odległości powyżej pięciu kroków.
Kirasjerzy noszą jednakowe mundury w barwach Reiklandu, skórzane spodnie i buty do jazdy konnej z wysokimi cholewami. Ze względu na pochodzenie oraz walory bojowe każdy kirasjer ma rangę minimum podoficerską.
W formacji tej używane są wyłącznie karodereszowate marienburskie ogiery. Są to duże, gorącokrwiste konie hodowane niemal wyłącznie w Jałowej Krainie. Są to wierzchowce kapryśne i narowiste, ale w szarży mogą się z nimi równać jedynie rumaki bretońskich rycerzy.
Kirasjerzy na polach bitwy atakują w galopie z odległości nie mniejszej niż pół kilometra. Linię przeciwnika przełamują pałaszami, a pistoletów używają jako broni zastępczej.
Żadna godzina życia nie jest zmarnowana, pod warunkiem, że spędzono ją w siodle.
Generał Winfried von Raukov
Arkebuzerzy
Arkebuzerzy byli najnowocześniejszym oddziałem jeździeckim w Imperium. Ta powstała ćwierć wieku temu lekka kawaleria pochodząca z Hochlandu, wsławiła się na przedpolach Hergig, na których została niestety zdziesiątkowana przez armię Chaosu.
Na uzbrojenie arkebuzera składa się otwarty hełm, skórzany kaftan, muszkiet, dwa pistolety i szpada lub rapier. W formacji tej używa się koni różnych ras i maści, muszą one jednak przejść gruntowne przeszkolenie, dzięki któremu nie płoszą się podczas oddawania strzałów z broni palnej.
Równie czasochłonne jest szkolenie samych arkebuzerów, wszak każdy żołnierz musi świetnie jeździć konno i posługiwać się bronią palną. Od rekrutów wymaga się także dużej zręczności, która jest niezbędna do posługiwania się muszkietami na końskich grzbietach. Formacja ta w całości jest utrzymywana ze skarbca Księcia Elektora Hochlandu Aldebranda Ludenhofa. Mimo, iż liczyła ona tylko czterystu żołnierzy, ze względu na okres szkolenia oraz wysokiej jakości broń, jej utrzymanie było dość kosztowne. Obecnie werbownicy hochlandzkiej armii na rozkaz samego Księcia starają się jak najszybciej uzupełnić braki w tej formacji, nie jest to jednak łatwe, gdyż ze "starej gwardii" pozostało nieco ponad sześćdziesięciu żołnierzy.
Arkebuzerzy zawsze atakują w jednej linii, szyk ten jest wymuszony przez taktykę walki. Przed szarżą dziesiątkują oddziały wroga wykorzystując olbrzymi zasięg muszkietów. Pierwsze salwy z muszkietów oddają jadąc stępa, a ostatnie kłusem. Na ostatnim odcinku, gdy nie ma już szansy na przeładowanie muszkietu, oddają salwę z dwóch pistoletów jednocześnie, a następnie dobywają szpad lub rapierów. Walcząc przeciwko formacjom piechoty wykorzystują przewagę i siłę wierzchowców. Natomiast w walce przeciwko kawalerii niemałą rolę odgrywa zamieszanie, które wywołują wierzchowce przeciwników, nienawykłe do huku broni palnej.
Strzemiennego!
Zdrowie konia!
Zdrowie konia!
popularne toasty kawaleryjskie
Wolfenburczycy
Dwa tygodnie przed rozpoczęciem oblężenia Wolfenburga, Książę-Elektor Valmir von Raukov, będący zwierzchnikiem wojsk Ostlandu wydał rozkaz rozpoznania sytuacji na północnej granicy Księstwa. Do wykonania zadania wyznaczono Pierwszy Szwadron Ostlandzkiego Pułku Lekkiej Kawalerii pod dowództwem wachmistrza Richarda Krupse. W skład oddziału wchodziło pięćdziesięciu zaprawionych w bojach, rodowitych mieszkańców Wolfenburga i jego najbliższych okolic, najlepszych zwiadowców tej prowincji.
Zadanie wykonano ponosząc minimalne straty, udało się zebrać kompletne i przerażające informacje, niestety nie zdążono dostarczyć ich na czas. Oddział powrócił do Wolfenburga kilka dni po splądrowaniu miasta przez siły Chaosu. Nie było dowództwa, nie było koszar, miasta, rodzin… Nie było nic dla czego warto byłoby zostać, lub choćby żyć. Rodzina Krupsego podobnie jak i bliscy jego ludzi zostali wymordowani.
Wachmistrz, choć na wpół oszalały z rozpaczy, nie poddał się. Nie mogąc ponosić odpowiedzialności za formację wojskową, wypłacać żołdu i nie posiadając żadnych informacji dotyczących dworu Valmira von Raukova, Richard Krupse zwolnił ludzi ze służby, ale jeszcze tego samego dnia ogłosił nabór do Kompanii Wolfenburskiej.
Tak powstał oddział znany na całej północy Imperium jako Wolfenburczycy. Żołnierze Krupsego nie walczą dla żołdu, a z pragnienia zemsty. Są nieprzejednanymi wrogami Chaosu, heretyków, ale także szabrowników, spekulantów i szpiegów. Wolfenburczycy, o ile nie muszą, nie stają do otwartych bitew. Spadają na wroga niespodziewanie "znikąd", uderzają i znikają, aby wrócić po kilku godzinach, może dniach. Wachmistrz poprowadził swoich ludzi w okolice Gór Środkowych, gdzie ukrywają się niedobitki armii Archaona.
Oddział na początku liczył czterdziestu trzech ludzi, którzy pozostali z Pierwszego Szwadronu Ostlandzkiego, jednak w miarę upływu czasu, zaczęli do niego dołączać uciekinierzy ze splądrowanych osad i pozostałości innych oddziałów. Obecnie Kompania Wolfenburgska liczy grubo przeszło dwieście osób.
Wolfenburczycy nie posiadają własnego taboru, powoduje to spore problemy w zaopatrzeniu, ale sprawia, iż są niezwykle mobilni. Spośród siebie wyróżniają towarzyszy, pocztowych i czeladź. Używają w zasadzie każdej spotykanej broni począwszy od pistoletów po łuki i od noży po miecze. Nie noszą ciężkich zbroi, które mogłyby ograniczać ich zręczność. Preferują lekkie, zwinne wierzchowce, ale nie wybrzydzają. Nie mogą sobie na to pozwolić.
Woooolfenbuuurg!
Ostatnie słowo jakie usłyszało wiele sług Chaosu
Ostereiterzy
Lekka jazda Ostermarku, którą można spotkać od granicy Kisleva przez Smętne Wrzosowiska po rzekę Stir. Ostereiterzy to nie tyle formacja, co określenie lekkozbrojnych konnych zwiadowców Armii Ostermarku. Stacjonują w zasadzie w każdym forcie w ilości od dziesięciu do pięćdziesięciu żołnierzy.
Głównym atutem działań Ostereiterów jest szybkość, zwinność i kamuflaż, dlatego nie używają ciężkich zbroi. Do ich wyposażenia ochronnego należą: kolczuga, misiurka, karwasze i niewielkie okrągłe tarcze zwane kałkanami. W walce Ostereiterzy używają szabli, rohatyn, rzadziej mieczy. Praktycznie nie używają broni palnej, preferują krótkie łuki refleksyjne, których mistrzowsko używają zarówno z ziemi jak i z końskiego grzbietu.
Wierzchowce Ostereiterów to niemal wyłącznie koniki osnermarskie. Te niewielkie zwierzęta o myszatej maści, są wyjątkowo odporne na trudne warunki utrzymania i choroby, a żyją wiele lat więcej niż inne rasy. Ich twarde kopyta sprawiają, że mogą one pracować niepodkute nawet na kamienistym gruncie. Koniki ostermarskie świetnie nadają się do tresury, są spokojne i mają bardzo dobrą pamięć. Zdarza się, ze na Smętnych Wrzosowiskach cały oddział Ostereiterów kładzie się wraz z końmi w przeciągu zaledwie kilkunastu sekund, zupełnie znikając z oczu wroga.
