Mirka Andolfo Mercy #3. Kopalnia, wspomnienia i śmierć

W poprzednich dwóch tomach Mirka Andolfo, włoska rysowniczka, a od niedawna także scenarzystka komiksowa, rozpisała nam opowieść łączącą fantastyczny thriller z horrorem, przynajmniej w teorii. Lady Hellaine, piękna tajemnicza przybyszka podbiła serca mieszkańców niewielkiego Woodsburgh, by szybko stać się obiektem plotek. Jako czytelnicy wiemy, że zarówno ona, jak i jej kamerdyner są istotami z innego wymiaru, podobnymi do roślin pasożytami żywiącymi się ludzkimi mózgami. Dowiedzieliśmy się również, że w miasteczku znajduje się bardzo dla nich ważna kopalnia, w której lata wcześniej wydarzyła się tragedia.

Generalnie, jak widać, historia przedstawiona w komiksie jest dość skomplikowana, a Andolfo dodała do niej po drodze sporo dodatkowych elementów – dziwną relację między Hellaine a jej lokajem Goodwillem, obecność adoptowanej dziewczynki z tendencją do bigoterii, grupę łowców potworów, dwóch mężczyzn, którzy pojawiają się w życiu Hellaine… Nadal nie wiemy również, o co w ogóle chodzi z tytułem, skoro nie jest imieniem bohaterki. W ostatnim tomie, Kopalnia, wspomnienia i śmierć, Andolfo powinnam nam to wszystko wyjaśnić. Po części jej się to udaje, ale nie do końca. 

Scenarzystka nieomal pominęła wątek łowców, a kwestia ewentualnych kochanków pozostaje pretekstowa. Pod koniec lektury nadal nie do końca wiemy, o co dokładnie chodziło z kopalnią (chociaż możemy coś wydedukować), a na dodatek autorka gmatwa nam obraz, wprowadzając nowy wątek (tak, w środku ostatniego albumu!), istotny dla zrozumienia bohaterki, ale niekoniecznie w pełni zrozumiały.

Ostatecznie Mercy okazała się komiksem fabularnie i pod względem budowy postaci zdecydowanie lepszym niż debiutanckie Wbrew naturze, ale nadal mającym duże braki w sferze narracyjnej. Na pewno jednak nie powinien być trylogią – wszystko to wygląda, jakby Andolfo zwyczajnie nie zmieściła się z opowieścią w wyznaczonych ramach i potrzebowała więcej miejsca. Z tego powodu, mimo że historia się domyka, to my, czytelnicy, pozostajemy nieusatysfakcjonowani i lekko skonsternowani. 

Jednocześnie nie da się ukryć, że to jeden z ładniejszych komiksów wydanych ostatnio w Polsce. Rysunki Andolfo są piękne: dopracowane, pełne detali, z dobrze dobranymi kolorami. Postaci są pełne charakteru, pasożyty całkiem przerażające – czego chcieć więcej? Ten tom nadal utrzymany jest w większości w odcieniach błękitu, fioletu i różu, jednak artystka dodała trochę barwnych “nowości”, np. w formie retrospekcji lub w okolicy zakończenia. Ogląda się to z niekłamaną przyjemnością.

Ogółem Mercy jako seria pokazała, że Mirka Andolfo nadal ma przed sobą sporo nauki jako scenarzystka. Widać postępy, więc można mieć nadzieję, że jej kolejna seria, Sweet Paprika, u nas debiutująca w kwietniu, będzie fabularnie lepsza. Graficznie nie mam za to najmniejszych uwag – pod tym względem autorka spełnia wszelkie wymagania i pozostaje się tylko pozachwycać stroną wizualną.