Meteoryt - A.G. Taylor

W centrum Australii spada meteoryt. Niebo zakrywa gęsta chmura czerwonego pyłu, zaś będący w strefie skażenia dorośli, raz szybciej, raz nieco wolniej, zapadają w śpiączkę. Dzieci zdają się na chorobę odporne; co więcej, u niektórych z nich zaczynają budzić się niezwykłe moce, takie jak telekineza czy pyrokineza. Ten sam los spotyka dwójkę rodzeństwa, Sarę i Roberta. Niestety, ani oni, ani też inne niezwykłe dzieci nie mogą czuć się bezpiecznie, czyha na nich bowiem groźna międzynarodowa organizacja, HYDRA. Tak w skrócie wygląda powieść A.G. Taylora, nominowana do nagrody Waterstone’s Children’s Book Prize 2010. Już sam ten fakt sprawia, że trzeba podejść do niej w odpowiedni sposób, czytaj: zastosować kryteria wiekowe.

Wyrobiony czytelnik po zaledwie paru stronach dostrzeże, że Meteoryt nie jest dla niego. Język, jakim posługuje się autor, charakteryzuje się małą liczbą opisów, prostymi dialogami oraz niezbyt rozbudowanymi przemyśleniami. Fabuła zaczyna się trzęsieniem ziemi, lecz wkrótce potem napięcie znacząco opada, zaś główny wątek składa się ze znanych już, wałkowanych w niejednej powieści czy filmie wydarzeń. Ileż to razy komuś lub czemuś zagrażała wielka, wojskowo-naukowa organizacja o nieznanym pochodzeniu, szczytnych, lecz osiąganych nielegalnymi metodami celach i wielkich możliwościach, z nie w pełni lojalnym personelem? Ileż to razy trzeba było się jej przeciwstawić, by uratować miasto, kontynent albo i cały świat?

Podobnie nieskomplikowane są postacie. Sara, osierocona dziewczynka, która niedawno poznała swego biologicznego ojca, uparta, zadziorna i buntownicza. Jej młodszy brat Robert, otoczony troskliwą, siostrzaną opieką. Kilkoro innych dzieci, oczywiście obdarzonych nadludzkimi umiejętnościami. Nie zabraknie też miejsca dla stereotypowo złego i zaprawionego w bojach wojskowego wraz z wiernym do śmierci podwładnym, jak również naukowca o czystym sumieniu, nie popierającego metod swojego odzianego w moro kolegi.

I tak można wymieniać i wymieniać elementy, po których nieco starszy czytelnik tylko się skrzywi albo pokręci głową z politowaniem. Jeśli sięgnie po Meteoryt, nie znajdzie w nim nic za wyjątkiem znośnego czytadła do pociągu, gdzie tłumacz (a pewno i autor) potrafi powtórzyć w akapicie jedno słowo po trzy razy, nie mówiąc o nadużywaniu "który" we wszystkich przypadkach. Jak jednak napisałem wyżej, utwór otrzymał nominację do nagrody przyznawanej literaturze dziecięcej. To sprawia, że docelowym odbiorcą będzie osoba nieco młodsza, która nie pokręci nosem na banalność fabuły bądź zabiegi ugrzeczniające (nikt nie ginie, wszyscy są ogłuszani, brak krwi, istnieje jasny podział na dobrych i złych itd).

Taki czytelnik znajdzie w dziele Taylora historię rodziny, która pomimo trudności trzyma się razem, a nawet znajduje okazję do przebaczenia starych win. Historię grupki teoretycznie bezbronnych istot, obdarzonych niezrozumiałą dla nich i otoczenia, niszczycielską siłą, zmuszonych do walki o swój los. Wreszcie historię o ludzkiej pazerności, zawiści, strachu, które wyrządzić mogą wiele złego pod płaszczykiem pięknych haseł i szczytnych celów. Jako powieść moralizatorska Meteoryt spełnia swoje zadanie. Tym bardziej, iż zakończenie nie jest klasycznym happy endem, gdzie dobro osiąga absolutne zwycięstwo a zło przegrywa z kretesem. Miast tego finał daje nadzieję na to, że planowana część druga będzie zdecydowanie ciekawsza.

Trudno wystawić tak napisanej powieści jedną ocenę. Czytelnik starszy weźmie ją do rąk, przeczyta w parę godzin, odstawi na półkę i zapomni. Młodszy za to ma okazję przyswoić kilka cennych wartości i przeczytać coś, co językowo w sam raz odpowiada jego poziomowi. Stąd od poniższej noty niech starsi wiekiem i doświadczeniem czytelniczym odejmą cztery punkty. Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę