W drugiej odsłonie naszego działowego cyklu mini-felietonów możecie poznać kilka różnych opinii na temat konsoli, które zawładnęły naszymi duszami w czasach młodości i odcisnęły trwałe piętno w sercach...
Tak jak poprzednim razem, zachęcamy do dzielenia się swoimi opiniami, ponieważ najlepsza zostanie nagrodzona 15 punktami.
Wielkim wygranym premierowego odcinka
Felietoników został Gerard Heime. Gratulujemy!
Canela
Moja przygoda z konsolami zaczęła się dokładnie dwadzieścia lat temu, kiedy to po raz pierwszy przyszło mi zagrać na Amidze 500. I choć technicznie rzecz biorąc jest ona komputerem, nie maszyną do gier – jej funkcja w moich rękach była wybitnie konsolowa. Pamiętam jak dziś całą rodzinę zasiadającą przy czarno-białym monitorze - wielkością ledwo przewyższającym ekran nowoczesnej komórki – i zajadającą kanapki robione przez babcię. Moim najwierniejszym kompanem gier był wujek, do którego Amiga należała. Była to twarda szkoła gry dla małej dziewczynki – szybko musiałam przerzucić się na "męskie" gry, w które mogliśmy grać wspólnie, ponieważ wszystkie tytuły z kolorowymi misiami i wesołymi ludzikami spotykał ten sam los: zostawały pożyczone koledze, który następnie je zepsuł/zgubił/zjadł. To niesamowite ile razy dziecko potrafi się nabrać na to samo kłamstwo. Latami mordowaliśmy takie tytuły jak Prehistoryk , Rick Dangerous , North&South czy nieśmiertelne już Pirates! .Pacman , zabawa w policjantów i złodziei, coś na kształt przygód Supermana i wiele, wiele innych gier, w które pomimo tragicznej grafiki, potrafiłam grać godzinami.SuperFrog . Nie potrafię zliczyć godzin, dni i tygodni, które nad nią przesiedziałam; aż łezka się w oku kręci… Pamiętam również Cannon Fodder wraz z kontynuacją, które swoją grywalnością biły na głowę wszystkie dostępnie tytuły. Nie mogę też zapomnieć o Flashbacku , Ugh , Duck Tales , Prince of Persia , Bombman i... i... i...Neishin
A blast from the past Onimusha . Świetny tytuł, do dziś ciepło go wspominam.
Gonz
Jako konsolowiec jestem neofitą, bo mogę się tym mianem określić dopiero od generacji bieżącej. Chociaż nie miałem przed X360 żadnej konsolki na własność, bez problemu mogę wskazać która platforma przekonała mnie, że czas rozważyć pożegnanie z PC-tem jako sprzętem do grania. Wszystko przez PS2. Wizyty u kolegi i szarpanie na Czarnuli otworzyło mi oczy na inny system grania. Bez klawiatury. Bez patchowania. Bez sprawdzania wersji driverów. Bez problemów ze zgodnością nowego hardware’u z procedurami plug-n-play. Po prostu – kolega wrzuca płytę w odtwarzacz, a ja muszę kombinować, a bywało że i ram trzeba było dokupić. Oczywiście wrażenie robiła nie tylko prostota obsługi, ale i to, co można było w czytnik wrzucić. Największy szok w czasach początków tej platformy zafundowała mi druga część Metal Gear Solid . Filmowość rozgrywki i klasa oprawy po prostu wzbudziły we mnie zazdrość. Innym powodem do toczenia żółci były dziesiątki slasherów i mordobić, których na blaszaku się nie uświadczyło.
Street Fighter II czy Final Fight – inny klasyk z Capcomu. Na Amidze pełno było też automatowych shooterów typu "leć w górę i zastrzel wszystkich na śmierć". Do dziś pamiętam Battle Squadron - swoją pierwszą grę na Amisię, gdzie gameplay sprowadzał się do latania i strzelania, a zapewniał więcej rozrywki niż GTA4 . No i klasyczne strzelaninki, pokroju War Zone , Dogs of War , czy Mercs ...
Miszcz Czarny
Lata dziewięćdziesiąte XX wieku to dla mnie przeszłość równie odległa, co epoka dinozaurów. Od tego czasu w moim życiu zmieniło się wszystko – miejsce zamieszkania, znajomi, wygląd, osobowość. Gdyby się głębiej zastanowić, jedyną rzeczą, która nie uległa żadnej zmianie to moja miłość do elektronicznej rozgrywki. Ale hola, hola! Przecież PC wtedy nie było moim ulubionym narzędziem mordowania pikseli! Wprawdzie znajdowały się na nim Prince of Persia i jakieś platformery od legendarnego Apogee, ale i tak te gry nie wytrzymywały konkurencji z produkcjami na Pegasusa czy ZX Spectrum. Ta druga konsola była przynoszona przez ojca z pracy i wyświetlała obraz w olśniewająco zielonej barwie. Zasilana miękkimi dyskietkami (zastanawialiście się kiedyś, czemu w komputerach dyskietki mają oznaczenie "A:", a potem od razu jest dysk "C:"? To właśnie te dyski są zaginionym "B:"!) była prawdziwym tunelem dla świadomości dzieciaka, jakim wtedy byłem. Gry takie jak Shift , Knight Lore czy Dropper , chociaż bardzo proste, potrafiły przykuć mnie oraz moją matkę do małego monitorka na wiele godzin.
Teenage Mutant Ninja Turtles , które razem przeszliśmy, wspierając się nawzajem, podobnie jak w którejś wersji Mario , Chip and Dale czy Contry . Walczyliśmy też ze sobą w jakichś bijatykach (pamiętam tylko Double Dragon - Mortal Combat był już chyba na PC). Prawdziwa miłość do gier zaczęła się jednak w momencie, gdy udało mi się dostać od sąsiada konsolę na własność, wraz ze wszystkimi kasetami (tak, to urządzenie używało sporej wielkości żółtych kaset), gdzie pojawił się nowo zakupiony Bomberman oraz absolutny hit - Battle City . W tę drugą grę pocinałem z kuzynem, o ile ten akurat miał przepustkę w wojsku. Nauczyłem się też wówczas wielu przydatnych przekleństw, które służą mi wiernie od parunastu lat.
tutaj oraz tu . Znajdziecie tam emulator Pegasusa oraz zestaw ponad stu gier na niego. Nie oddaje to wprawdzie klimatu siedzenia przed telewizorem z kontrolerem - praprzodkiem dzisiejszych padów, ale lepsze to niż nic, prawda?
Zaloguj się , aby wyłączyć tę reklamę
