Louve #01: Raissa

Po całkiem udanym początku spin-offu o dzieciństwie Kriss De Valnor, przyszedł czas na pierwszy album przygód małej Louve, córki Thorgala Aegirsona. Za jego stworzenie zabrali się panowie Roman Surżenko, który odpowiadał za rysunki, oraz Yannick le Pennetier w osobie scenarzysty. Mimo sporych oczekiwań, może nawet zbyt dużych, Raissa okazała się mocnym niewypałem. W zasadzie lepiej by było aby ten album nigdy nie powstał.

Fabuła jest prosta jak konstrukcja cepa, a do tego całość sprawia wrażenie mocno naciąganej. Louve pod nieobecność Thorgala zaczyna się buntować i chce być taka, jak jej legendarny ojciec. Arricia jest temu oczywiście całkowicie przeciwna, gdyż doskonale pamięta koszmary i niebezpieczeństwa jakich doznała ich rodzina w przeszłości. Pewnego razu, chodząc po lesie, dziewczyna natrafia na syna wodza wioski i jego bandę, która znęca się nad uwięzionym w dole wilkiem. Oczywiście Louve, posiadająca dar rozmawiania ze zwierzętami, staje w obronie drapieżnika, przez co dochodzi do starcia między nią a chłopcami. Ci ostatecznie wrzucają małą do dziury z wilkiem i uciekają, jednak Louve zaprzyjaźnia się ze zwierzęciem, co owocuje dla niej niesamowitą przygodą oraz poznaniem wydarzeń jakie miały miejsce podczas jej narodzin.

Kto nie czytał albumu Wilczyca ten będzie miał większą przyjemność w poznawaniu historii Raissy. Pozostali przewidzą niemal połowę zeszytu zanim w ogóle zdążą poznać jego zawartość. Początkowa przewidywalność zostaje uzupełniona w drugiej połowie albumu słabą historią kina klasy C, gdzie producent dał na odczepnego trochę kasy swemu krewniakowi, mającemu aspiracje zostania reżyserem. Finał tej opowieści nie dość, że nic ciekawego nie wnosi do głównej serii, to wręcz powala głupotą. Jeśli cały spin-off będzie tak poprowadzony, to nawet zagorzali wielbiciele Thorgala i jego bliskich, zrezygnują i nie sięgną już po kolejne tomy.

Na pocieszenie zostaje graficzna strona albumu, która prezentuje bardzo wysoki poziom. Surżenko pokazał klasę. Plansze są przejrzyste, kreska giętka a kolory oraz postacie i tło nie zlewają się. Wszystko jest wyraziste, proporcjonalne oraz ma klimat fantasy, tak jak to było albumach nad którymi pracował Rosiński. W zasadzie jest to jedyna prawdziwa zaleta tego tomu, bo Yann mocno odstaje od Sente mimo, że ten drugi również geniuszem nie jest.

Czy warto kupić Raissę? Można, ale niekoniecznie trzeba, nawet jeśli jest się fanem serii. Trudniejszym pytaniem jest: czy powinny powstać kolejne odcinki tego spin-offu? Raczej nie, a jeśli już muszą, a wiadomo że tak będzie skoro go rozpoczęto, to niech lepiej za scenariusz odpowiada Sente. Może on stworzy ciekawsze postacie oraz tło fabularne dla nich, bo to, co obecnie znajdziemy na stronach komiksu, mocno trąci myszką. Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę