Lodges: The Faithful

Jedną z nowości, która prawie natychmiast przypadła mi do gustu w nowym Wilkołaku, jest koncepcja Loży. Takie mini-organizacje skupiające Uratha ze swojego plemienia zajmujące się pewnym aspektem ich duchowego patrona. Czegoś takiego brakowało mi w starym Wilkołaku, gdzie każde zrzeszenie mogło służyć za plemię. Karatecy z Patrzących w Gwiazdy? Neonaziści z Pomiotu Fenrisa? Feministki z Czarnych Furii? Ja dziękuję, wolę zrzeszenia w postaci lóż. Dlatego też z zaciekawieniem kupiłem podręcznik Lodges: the Faithful, zaintrygowany pomysłami panów z White Wolf.

Zacznijmy od tego, co widać na pierwszy rzut oka, czyli sposobu wykonania książki. Jakość wydania, jak zwykle, oszałamiająca. Twarda okładka, mocno zszyte strony, kredowy papier. Których w nowych dodatkach został zastąpiony zwykłym. Jedyna wada wykonania podręcznika, to reklamowanie Loży Robactwa, która nie znalazła się w dodatku, ale o tym będzie później.

Podręcznik co prawda nie jest opasły, ale te 144 strony są wręcz zapchane ciekawymi informacjami. Nie licząc takich rzeczy jak Wprowadzenie i Prolog, dostajemy sążnisty dodatek. Sam przyznam, że opowieść zawarta w Prologu jest jedną z lepiej napisanych do Wilkołaka, nie licząc oczywiście tej z podręcznika głównego. Przedstawiona jest banda losowo dobranych Uratha, której przewodzi nieco obeznany ze światem Opuszczonych zdegenerowany wilkołak, która próbuje pogodzić się z tym, co dziedziczy. Bardzo sycąca historia, która z początku ma niewiele wspólnego z Lożami, nie mniej jednak warto ją przeczytać.

Sam dodatek dzieli się na trzy części: Fundamenty (Foundations), Loże Plemienne (Tribal Lodges) i Inne Ścieżki (Other Paths). O ile dwa ostatnie to opisy 31 Lóż (a nie jak widnieje na tylnej okładce 34), pierwszy rozdział opisuje nam proces tworzenia takiej organizacji zarówno przez Graczy, jak i Narratorów. Zawarte w tej części podręcznika kwestie mogą pomóc graczom i niedoświadczonym Narratorom stworzyć Lożę, przy czym autorzy sugerują, żeby na procesie jej tworzenia oprzeć całą kronikę. Z kolei doświadczeni Narratorzy docenią zawartość tego rozdziału, choć spodziewam dość szybko przerzucą kartki by móc przejść do dalszej części.

31 wilkołaczych bractw to dość sporo jak na tylko 144 stronicową książkę. Na szczęście autorzy postanowili być konsekwentni i każda z Loży opisana jest zazwyczaj na czterech stronach. Wydałoby się mało, patrząc na serię podręczników Bloodlines do Wampira: Requiem. Opisy Lóż może i są skąpe, ale na szczęście dobrze napisane. Wstąpienie do takiej organizacji wiążę się z pewnymi zobowiązaniami dla postaci, ale zazwyczaj zwraca się w postaci dodatkowych atutów (merits), obniżonych kosztów umiejętności, czy też Darów. Co do jakości opisanych Lóż nadmienię, iż w zasadzie 15 z nich było pokrótce opisanych w podręczniku podstawowym Wilkołaka, lecz na potrzeby dodatku zostały one rozwinięte. Ponadto, każda z Lóż otrzymała tabelkę z pomysłami na wykorzystanie w grze. Mała rzecz, ale bardzo pomaga pobudzić wyobraźnię. Co ciekawe, Loże te mogą służyć zarówno jako międzynarodowe komórki, jak i lokalne zrzeszenia, co nie sprawi Narratorowi żadnego problemu.

Niestety, w podręczniku jest kilka wad. Nie licząc już błędu z Lożą Robactwa i ich liczbą na tylnej okładce, jedną z większych defektów są tzw. Otwarte Loże, zrzeszające każdego. Jasne, Kult Kości dla Czystych (Cult of the Bones) oraz Loża Uczty (Lodge of the Feast) są super, ale to są tylko dwa wyjątki. Z kolei Loża Zbawiciela (Lodge of the Saviour), rekrutująca tych Uratha, co nadal wierzą w Boski Plan, jest po prostu śmieszna. Inny przykład, Loża Grotto (Lodge of the Grotto), to bractwo zrzeszające zdziczałe i wychowane w mroku Uratha, które od dawien dawna straciły kontakt z powierzchnią. Pachnie oWoDem, ale żeby od razu robić z pomysłu na postać całą Lożę? Być może to kwestia pośpiechu z wydaniem dodatku, ale czułem się srodze zawiedziony po przeczytaniu tych organizacji. Zamiast marnować te strony, można byłoby je inaczej przeznaczyć. Z kolei za jeszcze jedną wadą uznaję brak opisu Loży Zemsty, tak fajnie przedstawionej w podstawce, a której mi strasznie zabrakło.

Tyle narzekania, jeśli zaś chodzi o ilustracje to są one w większości w porządku, ale nie ma większych rewelacji. Bardzo innowacyjnym pomysłem było przydzielenie każdemu plemieniu artysty rysującego postacie z Lóż, przykładowo każda postać Władców Burzy (Storm Lords), była rysowana przez przez Abrara Ajmala. Loga bractw strasznie się mi spodobały i zapadły w pamięci, za co też należą się brawa dla rysowników.

Dość trudno mi ocenić ten dodatek. Z jednej strony mamy trochę wad i bezsensownych Lóż, ale z kolei pozostała część wypada dość dobrze, jak na spis organizacji. Podobają mi się pomysły na takie Loże, jak Loża Nocy (Lodge of the Night), zrzeszająca Uratha walczących z koszmarami z głębin Cienia , Loża Głosów (Lodge of Voices), zajmująca się badaniem przeszłości wilkołaków i duchów przodków, czy też wcześniej wspomniana Loża Uczty, która lubuje się w zjadaniu ludzi i wilków. Szkoda jednak zmarnowanych stron przy kwestii Otwartych Lóż. Miło jest też zobaczyć mały polski akcent w postaci jednego BNa. Osobiście polecam ten podręcznik, ale warto go zakupić dopiero po Lore of the Forsaken i Predators.

Kup teraz:

Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę