List trzeci

Najdroższy Panie Ojcze!

Kreślę te słowa w zaciszu prywatnych komnat, w koszarach mojego skrzydła. Dookoła panuje cisza, przerywana tylko skwierczeniem łojowej świecy. Przede mną stoi portret nieznanej kobiety. To jeszcze, zdaje się, własność ald Tarasta. Człowiek nie żyje, a portret wciąż się śmieje. Jutro, skoro świt, przedstawię raport z patrolu memu dowódcy. Sierżant Skarves przyniósł mi nieco tutejszego alkoholu, którego wpływ na trzeźwość myśli zaczynam odczuwać. Choć brzydzę się prostymi trunkami, w jakich gustują moi żołnierze, to jednak mam ciągle w pamięci Twoje rady. Warto wycierpieć to prostackie palenie w gardle, jeśli ma ono przyczynić się do zdobycia szacunku u podwładnych. Do wydarzeń, które chcę opisać lepiej pasuje smak wojskowej gorzałki, niźli wykwintne oficerskie wina.

Na patrol wyruszyliśmy skoro świt, jeszcze zanim Manen na dobre przebudziło się ze snu. Koszary nasze znajdują się na obrzeżach miasta, jednak woleliśmy uniknąć zwracania na siebie uwagi mieszkańców. Musisz bowiem wiedzieć Ojcze, że w tym kraju nawet kamienie spiskują przeciwko Nordii i Królowi. Nieufność jest jedyną cechą, która łączy przyjezdnych i tutejszych.

Gdy wyruszaliśmy, w Manen panowało późne lato, tak więc byłem zdziwiony widokiem zimowych mundurów, które nosili moi podwładni. Szczęśliwie wziąłem swój płaszcz, ten który dostałem od Ciebie na trzydzieste urodziny. W miarę, gdy powoli podjeżdżaliśmy w górę, robiło się coraz chłodniej. Wiatr wiejący ze strony Nordii nie przynosił mi ukojenia, przeciwnie, niepokoił konie i przewiewał dusze na wskroś. Ludzie z prostego stanu, tacy jak moi podwładni, odczuwali dotkliwie wpływ kolejnych powiewów. Mnie przed odmrożeniami chroniła krew alm Malachów.

Kolejne noce i dnie upływały mi w rytmie wędrówki, wyznaczanym przez warty i postoje. Przewodnicy, pochodzący z Milczących Gór, pewnie znajdowali drogę pośród buczyn i dębów. Ludzie ci, doświadczeni we wszystkich górach starej Norii, tutaj w Virchy podobni byli do lisów, nieufni, cisi, zawieszeni pomiędzy obcymi górami a swoimi pobratymcami. Czasami zastanawiałem się, czy ludzie ci służą górom czy Królowi.

Czwartego dnia przewodnicy znaleźli ślady wiodące w górę Calkovej, ukryte w zaroślach przy drodze. Ślady prowadziły w stronę kopalni, dokąd mieliśmy odbyć nasz patrol, wydzieliłem więc przednią straż i kontynuowaliśmy jazdę w obranym kierunku.

Piątego dnia, z wieczora, ujrzeliśmy zabudowania kopalni.

Kopalnie nordyjskie w Virchy przypominają małe obozy warowne. Załogi nierzadko muszą bronić się przed watahami półdzikich Bardańczyków, spragnionych nordyjskiej krwi. Górnicy muszą umieć władać muszkietem równie sprawnie co oskardem. Pomimo niebezpieczeństw chętnych do pracy ku chwale Nordii nie brakuje. Zapewne wysoka zapłata nie pozostaje też bez echa.

Zdziwiłem się więc, gdy nie dostrzegłem wartowników przy rozwartych wrotach. Wiedziony przeczuciem zdecydowałem się rozmieścić ludzi w budynkach leżących najbliżej palisady. Posłałem pięciu pieszych do chaty sztygara (poznałem ją dzięki bryłce węgla wkomponowanej w drzwi – symbolowi cechu nordyjskich górników). Strzelcom poleciłem wartować wspólnie z jeźdźcami na palisadzie. Kazałem również sprawdzić nabicia muszkietów i pistoletów, na wypadek ataku górali.

Muszę Ci wyznać, że tutaj, w środku opuszczonych zabudowań kopalni, odczuwałem strach, zabarwiony jednak podnieceniem i gotowością do działania.

Nie znalazłszy śladu górników, po sprawdzeniu posterunków postanowiłem zakosztować nieco snu. Patrole rozpuszczane w nocy zbyt często przynoszą kontrataki o poranku.

Z samego rana zabrałem się do poszukiwania sztygara i załogi. Pierwotnie celem patrolu miało być sprawdzenie kondycji kopalni i wytropienie kryjówki przemytników. Stanąwszy jednak przed tą zagadką przyznałem pierwszeństwo bezpieczeństwu rodaków ponad bezpieczeństwem skarbu.

Kopalnia składała się z kilku drewnianych chat zbudowanych w dużej jaskini, do której wejście prowadziło przez bramę w palisadzie. Umieszczenie domów w jaskini chroniło faktorię przed lawinami i ostrzałem z góry, skutkowało jednak nieznośną wilgocią i wiecznym chłodem.

Chata sztygara stała niczym bastion, broniący wstępu do jaskiń. Nie było sposobu wejść do kopalni, nie przeszedłszy wprzódy przez izby sztygara. Wejścia do kopalni broniły żelazne drzwi, wykute w kształcie wijących się pięciu węży. Węże tworzyły pięć kręgów, otaczających kilof - symbol cechu górników. W paszczy każdego węża było miejsce na pierścień brygadzisty, schodzącego z daną szychtą. Odrzwia sprawiały wrażenie wrót, prowadzących do innego, niebezpiecznego świata.

Nie znalazłszy nijak sposobu by otworzyć odrzwia pchnąłem konnego gońca z asystą, z raportem i prośbą o pomoc ze strony cechu.

Kolejne doby były udręką. Dnie wypełniały nam patrole wzdłuż pobliskich traktów, noce zaś spędzaliśmy wartując przy palisadzie. Sny moich żołnierzy wypełnione były echami łkań górników.

Piątego dnia pod palisadę przybył samotny Bardańczyk. Na znak pokojowych zamiarów zdjął swoją szarfę i niósł ją przywiązaną do lufy muszkietu.

Posłaniec przedstawił się jako Jesnar Bordak, członek hanzy Matisa. Herszt hanzy kazał zawiadomić, że deviria atakujące z kopalni, poprzez boczne wyjścia dały się we znaki hanzie, do tego stopnia, że zobowiązała się ona wystawić przewodników do pomocy w obławie armii nordyjskiej. Pozbawiony kontaktu z dowództwem, w obliczu starcia z bezdusznymi, zdecydowałem się przyjąć propozycję buntownika. Ze swojej strony przyobiecałem nie ujawniać wiedzy zdobytej w obławie przeciwko Barańczykom i nie wyjawić jej nikomu.

Dalszą część polowania na deviria muszę zachować do czasu następnego listu, albowiem otrzymałem rozkaz natychmiastowego stawienia się w Dowództwie Szwadronu.

Twój wierny syn:
Gelbrandt alm Malach

Większe zło

Gracze zostają wyznaczeni na wykonawców testamentu nordyjskiego kawalera Delvena ald Sarthas. Zmarły był swego czasu sławny z powodu cyklu wykładów geologicznych na CAU*.

Zadaniem Bohaterów Graczy jest odnalezienie dziedzica fortuny ald Sarthas Dla zwiększenia wiarygodności BG zostaje powierzony pierścień rodowy, z zadaniem przekazania go synowi zmarłego.

Informacje o spodziewanym zysku będą zawarte w treści testamentu.

Większość dóbr kawalera leży w masywie Calkovej. Dziedzic przebywał w jednej z kopalni ojca, położonej na południowym zboczy góry, w celu zgłębiana tajników górnictwa i hutnictwa.

W Manen, w siedzibie cechu górniczego, BG mogą poznać lokalizację kopalni. Graczom, którzy wykażą się kunsztem górniczym zostanie przyznany pomocnik z ramienia cechu. [Test Etykiety PT 2]

Jeśli gracze wykażą się taktem, bądź powiązaniami, do ich ochrony może zostać wyznaczony patrol jazdy nordyjskiej. (W rzeczywistości chodzi o kontrolę śledztwa przez odpowiednie władze) [Test Autorytetu ]

Śledztwo w Manen wykaże, że kopalnia wykazywała ostatnio duże zyski, płynące z wydobycia i obróbki rudy dobrej jakości. Dzięki udoskonaleniom ald Sathrasa kopalnia miała mniejszą załogę niż inne pracujące w tym regionie. (Tylko piętnaście osób, zamiast trzydziestu)

Po dotarciu do kopalni graczom ukaże się widok opuszczonych zabudowań i zamkniętych wrót do windy. Warto zwrócić uwagę na dym unoszący się poprzez otwory wentylacyjne wydrążone w jaskini. Zabudowania są nienaruszone, ale opustoszałe. Nie ma śladu ludzi, posłania są zasłane, żywność świeża. [Nasłuchiwanie i wypatrywanie PT 0]

Kluczem do otwarcia odrzwi jest pierścień ald Sarthasa. Pierścień należy włożyć w paszczę dowolnego z węży wykutych na odrzwiach. Jeśli BG są nieobeznani z nordyjską techniką pierścień może np. lekko fluoryzować, bądź powodować samoczynne uruchamianie się machin parowych.

Dobrym pomysłem byłoby zostawienie żołnierzy jako straży tylnej, w obawie przed atakiem hanzy na niebronione zabudowania.

W jednym z chodników na graczy czeka automatyczny świder parowy. Gdy niebaczny BG zbliży się do pozornie nieruchomego urządzenia, zacznie ono pracować i zagłębi się w pobliską ścianę.

W innym z chodników, w miejscu przewężenia pękł tunel doprowadzający parę. Chodnik nieuchronnie zapełnia się wodą, skraplającą się na ścianach kopalni. Gracze powinni szybko znaleźć sposób na uszczelnienie, zanim woda zaleje kopalnię.[Para - obrażenia lekkie, W przypadku oparzeń twarzy testy społeczne. Pomaga okład z dziurawca i krwawnika]

W pewnych miejscach gracze mogą napotkać duchy pierwszych Bardańczyków, zamieszkujących niegdyś te jaskinie. Zjawy nie są agresywne, po zostawieniu im jedzenia mogą pomóc graczom w ustaleniu miejsca pobytu dziedzica. Duchom zależy na eliminacji deviria, ponieważ ich wpływ przyciąga zjawy do Kusiciela. [Test Opanowania o PT 0, aby móc rozpocząć rozmowę]

Gracze na swojej drodze mogą napotkać syfony. Przebycie zamkniętego zbiornika oświetlanego tylko świecącymi porostami wymaga sporej odwagi i dużych umiejętności pływackich. [Aby zanurkować Test Opanowania PT 2, aby przepłynąć Test Pływania PT 0] Być może istnieje droga opróżnienia syfonu poprzez system śluz, bądź podłożenie ładunków prochowych

W innych korytarzach może gromadzić się metan. Jego obecność da się poznać po zdechłych kanarkach, trzymanych tu ze względu na ich wrażliwość na ten gaz w prostych, żelaznych kratkach.[Wypatrywanie PT 2, obrażenia od poparzeń lekkie]

Na swojej drodze BG mogą napotkać podziemną rzekę, płynącą w wąwozie. Mogą ją przebyć za pomocą mostu zwodzonego, bądź znajdując obejście innymi chodnikami.

Tutaj przedstawię Ci dwie wersje finału przygody.

Obcy – wariant akcji. Dziedzic został porwany przez deviria, które chcą wykorzystać jego pochodzenie do swoich rytuałów godowych. Gracze będą musieli znaleźć sposób na wyciągnięcie panicza z leża królowej (jedna z jaskiń), bez angażowania się w konfrontację z deviria.

Gracze mają do dyspozycji urządzenia kopalni (przypominam o pomocniku z cechu). Mogą wpaść na pomysł wydrążenia innego korytarza do leża, bądź atak, za zasłoną świdra parowego. Może graczom na pomoc przyjdzie nordyjski pustelnik, były górnik, żyjący w podziemiach kopalni? Końcówka przygody to ucieczka z dziedzicem, pośród ciszy kopalni, trzasków maszynerii i odgłosów deviria.

Ludzie – wariant dyplomatyczny. Kopalnia została opanowana przez Bardańczyków. Wdarli się oni do jej dolnych partii, za pomocą chodników w zapomnianej bardańskiej kopalni. Górale domagają się prochu, muszkietów i żywności. Winią oni Nordyjczyków za plagę deviria (nota bene słusznie).

Być może dla sprowadzenia żądanych przedmiotów gracze będą musieli pchnąć gońca do Manen. Tutaj również gracze mogą wykazać się sprytem i wykorzystać zabobonność górali przy planowaniu akcji ratunkowej. A może na Bardańczyków wychodzących przez pobliskie tunele będzie czekała obława okupanta? Wszystko zależy od pomysłowości Twojej i Twych graczy.