Linie wroga 2. Twierdza Rebelii – Aaron Allston

Jestem zszokowany. Czuję się niemal oszukany i zdradzony. Powrót Rebelii, pierwszy tom dylogii, to jedna z najlepszych książek gwiezdnowojennych, jakie czytałem. Nie plasuje jej to co prawda w czołówce światowej literatury, ale jest to duży komplement z ust fana, który za jej sprawą przez kilka godzin dobrze się bawił. Nie uważam więc za nic dziwnego, iż zaufałem Aaronowi Allstonowi, wierząc, że będzie potrafił napisać godne zwieńczenie Linii wroga. Tymczasem ciężko mi wskazać choć jeden element powieści, który wywarłby na mnie całkowicie pozytywne wrażenie.

Najistotniejszym wątkiem dla dalszego rozwoju Nowej Ery Jedi jest kontynuacja bitwy o Borleias, jednak powieść skupia się głównie na rozpoczętej w poprzednim tomie wyprawie Luke'a Skywalkera i jego zespołu do zdobytej przez Yuuzhan Vongów stolicy Republiki. Opisy zrujnowanej Coruscant odpowiednio nakreślają skalę tragedii, jaka ją spotkała, przemawiają do wyobraźni czytelnika i sprawiają, że przygoda, którą zaplanował dla małżeństwa Skywalkerów jest głęboko zakorzeniona w świecie opisywanym na przestrzeni dwunastu części serii.

Ten fragment powieści czyta się z przyjemnością, mimo iż wolałbym, aby autor nadał jej nieco więcej charakteru klasycznej powieści przygodowej (dalej od Gwiezdnych wojen, a bliżej do Verne'a). Allston bardzo dobrze posłużył się klimatem klasycznej trylogii nawiązując do wydarzeń z tamtego okresu i kreując bohaterom mroczną zagadkę, której rozwiązywanie urozmaici i tak pełną wrażeń wyprawę. Niestety, w jakiś niepojęty sposób autorowi udało się sprawę zepsuć na tyle, by odpowiedź na to, czym była tajemnicza istota, która zasiała zniszczenie w imperialnej stacji badawczej, nie wstrząsnęła mną, jak powinna – ot, kolejna większa i lepsza broń w uniwersum. Podobnie mdła zresztą jest akcja na Borleias – o ile zmagania niedobitków Republiki mogły być zajmujące przez kilkaset stron pierwszego tomu, o tyle nieustanne ataki Yuuzhan i odpowiedzi protagonistów w Twierdzy Rebelii są co najwyżej nużące. Bogate opisy oryginalnych manewrów bojowych niestety niewiele tu pomagają.

Do tego Aaron Allston dołożył dwa wątki poboczne. Pierwszy, z udziałem Hana i Lei, jest zdecydowanie za krótki, by wciągnąć i wywrzeć odpowiednio mocne wrażenie. Na tym froncie spotkała autora również klęska przy kreacji świata wokół bohaterów. Mam wrażenie, że po prostu nie zadał on sobie trudu by stworzyć wiarygodną i barwną lokację dla przedstawianych wydarzeń. Lepiej jest w drugim, w którym przenosimy się do pozbawionego elektroniki, ale na pewno nie intryg i politycznych knowań, świata Yuuzhan Vongów. Tworzenie ciekawych fragmentów książki idzie obcym nieźle, szczególnie, jeśli trzymają się z dala od republikańskiej cywilizacji (na czele z Borleias).

Twierdzy Rebelii pozostało zatem tylko jedno ogniwo spajające wszystkie wątki w dającą się czytać całość, sprawiające, że przewracanie kolejnych stron nie jest nadludzkim wysiłkiem. Humor. Trzeba przyznać, że książka napisana jest lekko, a elementy komiczne (szczególnie w dialogach) są w olbrzymiej większości wysokich lotów i nawet gdy fabuła zaczyna czytelnika nudzić, warto czytać dalej, by dowiedzieć się, co takiego mają do powiedzenia Han Solo czy Mara Jade. Na wyróżnienie zasługuje też filmowa końcówka, w której Allston żongluje scenami i motywami, nadając akcji dynamizmu. A jest to niezbędne, jako że powieść, stopniowo zbliżając się do konkluzji, zaczyna się z wolna rozłazić.

Dwunasty tom Nowej Ery Jedi jest powieścią średnią. Tylko i aż. Zawiązanie akcji czytelnik śledzi z zainteresowaniem, jednak ostateczne rozwiązanie każdego z wątków jest mało spektakularne i zaskakujące, nielicujące ze świetnym Powrotem Rebelii. To samo można powiedzieć o pozostałych częściach składowych powieści: świecie przedstawionym, kreacji postaci, dynamizmie akcji, oryginalności wydarzeń. Wszystko to (poza dialogami) jest znośne, jednak zawodzi w zestawieniu z prequelem. Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę