Autor: Grzesiek 'SethBahl' Adach
Zakute w zbroję "made by Yuuzhan Vong" ciało Dartha Krayta słabnie. Rozwiązania tego problemu postanawia poszukać w mądrości Lordów Sith złożonych do grobowców na Korriban. Niestety, nie może powtórzyć za Palpatinem, że wszystko idzie zgodnie z planem, gdyż zostaje przez duchy starożytnych Sithów wyśmiany. W innej części galaktyki pozytywni bohaterowie komiksu także się nie nudzą - mimo ekspresowej ucieczki na Vendaxę, pani Sith-zabójca wciąż depcze im po piętach. Misterny plan zarobienia na dostawie imperialnej księżniczki pod drzwi Dartha Krayta także "wziął w łeb", gdyż kobieta z łatwością przejrzała zamiary łowców nagród. Na dodatek jej umówieni sojusznicy, mający pomagać w dalszym brnięciu przez galaktykę, okazali się starymi znajomymi Cade’a - Jedi. Cierpliwość Sithanki jednak szybko się wyczerpuje i dochodzi do spektakularnej konfrontacji, w którą wplątują się jeszcze sithańskie posiłki, problemy z przeszłością oraz wątek miłosny...
Zeszyty od piątego do siódmego to druga część mini-serii Broken, która niemal w całości koncentruje się na ucieczce Cade’a Skywalkera i jego załogi wraz z imperialną księżniczką na planetę Vendaxa, który to wątek jest sporadycznie przerywany wstawkami z Bastionu i knowaniami Krayta. Główną atrakcją zdaje się być zabójczyni Sith - Darth Talon. Na przestrzeni komiksu wyraźna jest fascynacja autorów postacią Darta Maula, co uwidacznia się w aparycji niemal wszystkich pomniejszych Sithów, a w szczególności w kreacji Talon. Poza odmienną rasą i nieco większą gadatliwością tej postaci, ewidentnie jest ona inspirowana Sithem z Mrocznego widma.
Ta część Broken obfituje w nieścisłości i sprzeczności. Na Korriban Krayt przywołuje duchy trzech Lordów Sith: Darthów Bane’a, Nihilusa i Andeddu, którzy z uwagi na swoje doświadczenia życiowe mogliby mu pomóc uporać się ze szwankującym ciałem. Niestety, Andeddu odmawia wsparcia z uwagi na to, że Krayt nie przestrzega Zasady Dwóch… mimo iż tuż obok stoi Nihilus, który również nie ma z nią wiele wspólnego. Sprawy mają się gorzej w przypadku walczących na Vendaxie postaci pozytywnych, które w postrzeganiu świata dają prawdziwy popis nastoletniej logiki. Skywalker, upomniany w walce, że uderzając gniewem przeciwko Sithowi zbliża się ku Ciemnej Stronie, nie przejmuje się tym zbytnio. Jednak kilka stron później wygłasza dramatyczną kwestię, jak blisko mroku się znalazł, ratując przed laty Sazena. Ponadto rozumie wyłuszczony mu przez byłego mistrza problem i zagrożenie, jakie stanowią Sithowie, jednak nie decyduje się pomóc, bo... Bo tak, "na złość mamie odmrożę sobie (i innym) uszy i nie zostanę Jedi". Księżniczka, twierdząca, że jest świadoma wagi swojej osoby i osoby Imperatora dla losów galaktyki, zostaje śmiertelnie ranna, osłaniając, bądźmy szczerzy, pierwszego lepszego łowcę nagród. Zrozpaczony tym faktem, zakochany w niej imperialny Rycerz Draco Antares, zabrania Skywalkerowi podjąć próby ratowania jej życia, gdyż... w jakiś przedziwny sposób kłóci się to z jego wewnętrzną ideologią.
Dialogi włożone w usta postaci pozostają na poprzednim poziomie i jest to dość unikalny klimat Legacy połączony z tekstami w stylu znanym z klasycznej trylogii Gwiezdnych wojen. Widać to szczególnie z zeszycie szóstym, gdzie kwestię miłosną Hana i Lei z Imperium kontratakuje użyto w dialogu Antaresa z księżniczką Marasiah Fel, co, nota bene, dało dość marny efekt. Można powiedzieć, że od rozpoczęcia kręcenia trylogii prequeli świat SW specjalizuje się w kreowaniu beznadziejnych wątków miłosnych, trywializując nawet tak kultowe dialogi.
Warstwa graficzna prezentuje się bardzo nierówno. Z jednej strony postaci cierpią okropnie, gdy występują w szerszych kadrach - Duursema gubi proporcje, ciała bohaterów stają się w dziwaczny sposób zdeformowane; z drugiej zaś mamy rewelacyjne wręcz zbliżenia i najazdy na twarze bohaterów. Ponadto można się pokusić o małą generalizację, że w Legacy Jan Duursemie zdecydowanie bardziej "leżą" ujęcia statyczne, które narysowane są pięknie, co jednak nie jest dobrą wiadomością, gdyż scen walk jest sporo. Należy wspomnieć jeszcze o "zwarciu w obwodach" kolorysty w zeszycie siódmym, który z leżącej w łożu Cade’a Skywalkera Blue zrobił... księżniczkę Marasiah Fel. Nieładnie, choć błąd został poprawiony w wersji TPB.
Całość Broken prezentuje się średnio. John Ostrander i Jan Duursema mają wyraźne problemy ze stworzeniem czegoś oryginalnego, a zachowania postaci często wydają się niekonsekwentne i nieprzemyślane przez scenarzystę. Zepsuto również końcówkę, w banalny i oklepany sposób próbując podnieść napięcie i dodać opowieści dramatyzmu. Do tego dochodzą wskazane wpadki w warstwie graficznej komiksu. Nie można jednak zapominać, że jest to dopiero start nowej serii i nie należy, póki co, zbyt wiele wymagać. Fabuła jest ciekawa, akcja toczy się wartko, nie skąpiąc czytelnikowi efektownych strzelanin, wybuchów i potyczek. Pozostaje mieć nadzieję, że dalej będzie już tylko lepiej.
