Kości czasu - Kathleen Ann Goonan

Początki bywają trudne. Każde spotkanie z twórczością pisarza, którego nie zdążyłem wcześniej poznać jest dla mnie takim początkiem. Powód jest prosty i stary jak świat: nie wiadomo czego można się spodziewać. Zazwyczaj cieszę się z tego bardzo i powolutku odkrywam światy tworzone przez całe rzesze różnorakich autorów. Z Kathleen Ann Goonan sprawa jest nieco bardziej skomplikowana. Wszelkie opinie, z jakimi się zapoznałem, były nad wyraz entuzjastyczne. Nawet znany ze stonowanych sądów New York Times umieścił tę książkę na swojej liście bestsellerów. Cóż, nic dodać, ale ująć, jak najbardziej.

Pierwsze wrażenie jest naprawdę pozytywne. Ładne opakowanie, akcja ruszająca z kopyta, wyraziści bohaterowie i całe mnóstwo niespotykanych pomysłów. Dobre wejście to już połowa sukcesu. Trzeba tylko utrzymać poziom do końca, co w tym przypadku okazało się zadaniem ponad siły autorki. Historia, którą zamierza nam opowiedzieć Goonan nie jest typową dla science fiction, przypomina raczej literaturę obyczajową, okraszoną tylko odpowiednią, przyszłościową scenerią. Scenerią, która potrafi zaskoczyć, momentami powala czytelnika na kolana, ale lubi też ponudzić i to w całkowicie odstręczającym stylu.

Jedną z niewielu rzeczy, jakie naprawdę irytują mnie w powieściach fantastycznych, jest duża ilość tak zwanego 'technobełkotu” – quasi-naukowych wyjaśnień różnych zjawisk, do których zrozumienia potrzeba przynajmniej doktoratu z fizyki kwantowej. W Kościach czasu fascynacje naukowe autorki przyćmiły niemal wszystko inne. Na każdym kroku napotykamy niezrozumiałe sformułowania dotyczące tubularnych dimeli, kwantów, czy innych zagadnień będących, średnio udanym, rozwinięciem obecnych teorii naukowych. Może wydawać się dziwne, że w tak znacznym stopniu rzuciło mi się to w oczy, ale, wierzcie mi, co za dużo to niezdrowo, a w tym przypadku jest tego naprawdę zbyt dużo.

Naukowe fascynacje to oczywiście nie jedyna rzecz jaką napotkamy z powieści Goonan. Zdążyłem już wspomnieć co nieco o bohaterach, akcji i scenerii. W tych aspektach autorka naprawdę się wykazała. Postaci występujące na pierwszym planie – Lynn Oshima i Cen Kalakua – są wykreowane w zaiste mistrzowski sposób. Czytelnik jest w stanie zobaczyć, a nawet poczuć jak ta dwójka przemierza świat w poszukiwaniu wiedzy i zrozumienia. Każde słowo, gest czy ruch ma jakiś sens i nie ma tu miejsca na jakąkolwiek przypadkowość. Bardzo łatwo przychodzi zżycie się z bohaterami Goonan i nawet momenty gdy wdają się oni w dziwnie brzmiące dyskusje nie potrafią odebrać im uroku, jaki nadała im autorka.

Historia, z którą przyjdzie nam obcować, toczy się na kilku płaszczyznach, zarówno czasowych jak i fabularnych. Jednocześnie mamy do czynienia z dwiema osobnymi historiami, które dopiero w finale łączą się ze sobą, tworząc spójną całość. Wydawać się może, że fabuła jest banalna, ale to tylko pozór. Tak naprawdę to historia o zdławionych ludach, o gigantycznych koncernach, które swoimi mackami oplatają wszystkie gałęzie przemysłu, nie stroniąc od łamania prawa i innych mało chlubnych działań. To historia o ludziach, którzy potrafią przeciwstawić się pozornie wszechmocnej organizacji, by walczyć o należne sobie prawa: do nauki, do szczęścia, do życia.

Po tym wszystkim co napisałem wydawać się może, że Kości czasu to kawał dobrej literatury. Jest prawie wszystko, czego można sobie zażyczyć, ale brak jednej podstawowej rzeczy. Tej książki nie czyta się dobrze. Lektura jest trudna, momentami trzeba przebrnąć przez kilka, czy nawet, o zgrozo, kilkanaście, stron naukowego bełkotu. Nie wpływa to dobrze na całość. Mnie ta książka zmęczyła. Naprawdę zmęczyła, a zdarza się to niezwykle rzadko.

Dziękuję wydawnictwu Solaris za udostępnienie książki do recenzji. Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę