Koralina

Nastoletnia Koralina przeżywa właśnie okres, kiedy nie jest zadowolona z tego, jak wygląda jej życie. Rodzice wydają się beznadziejni, a nikt z dorosłych nie słucha tego, co ma do powiedzenia. Na dodatek nie potrafią poprawnie wypowiedzieć jej imienia. W takich chwilach często prosi się o rzeczy, których potem się żałuje.

Inicjacja młodego człowieka, który wkracza do magicznego świata i stawia w nim czoła złu, to stały wątek w twórczości Neila Gaimana. Sny są równie prawdziwe, co rzeczywistość, a podejmowane w nich decyzje decydują o kształcie życia w "prawdziwym" świecie. Wszystkie te elementy znajdziemy w Koralinie, komiksowej adaptacji powieści pod tym samym tytułem.

P. Craig Russell współpracował wcześniej z Gaimanem, m.in. przy wydanym w Polsce komiksie Morderstwa i tajemnice. Jego realistyczny styl, zestawiony z magiczną, baśniową konwencją opowieści, dał bardzo ciekawy efekt. Oniryczna, niesamowita historia stała się bardzo przystępna w odbiorze, a przejrzysty rysunek pozwolił skupić się na odczytywaniu subtelnej symboliki. Udało się przy tym nie utracić nastroju grozy, która czai się za guzikowymi oczami Drugiej Matki.

Russell niestety nie potrafił uniknąć tradycyjnej pułapki, która czyha na komiksowe adaptacje utworów prozatorskich. W wielu miejscach narracja rysunkowa jest zupełnie niepotrzebnie uzupełniana opisem, wywołując wrażenie, że mamy do czynienia z ilustrowaną powieścią. Prawdą jest, iż zarówno powieści jak i komiksy Gaimana wyróżniają się wysokim poziomem literackim. Można jednak odnieść wrażenie, że te walory sparaliżowały Russella, który bał się śmiało ciąć wersy mistrza magicznych opowiadań.

Niebawem na ekrany kin wejdzie animowana adaptacja Koraliny Neila Gaimana. W oczekiwaniu na nią warto przeczytać powieść, a potem sięgnąć po komiks Russella, by zobaczyć, jak różne formy może przybierać twórcza interpretacja utworu jednego artysty.


O komiksach na blogu Macieja 'repka' Reputakowskiego Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę