Kaczogród. Carl Barks. Moja snów dolina i inne historie z lat 1953–1954

Pod względem zawartych treści drugi album pozostaje zbliżony do otwarcia kolekcji. Na nabywców czekają trzy długie historyjki związane z niezwykłymi wyprawami Sknerusa, Donalda i siostrzeńców, szereg dziesięciostronicówek i garść humorystycznych jednoplanszówek. Na pierwszy plan wysuwają się wspomniane epopeje kaczych bohaterów odwiedzających legendarne miejsca niemal nietknięte ludzką (i kaczą) stopą, jak choćby Atlantyda. W części z nich daje o sobie znać (popularne u Barksa czy inspirującego się jego twórczością Dona Rosy) ukazywanie najbogatszego kaczora świata, jako osoby, dla której to nie zasoby skarbca są najważniejsze.

Moja snów dolina, która użycza jednocześnie podtytułu tomikowi, to świetny komiks. Podobnie jak znajdujący się w poprzedniej publikacji Powrót do Klondike, rozpoczyna się od pokazania Sknerusa nie radzącego sobie z brzemieniem bogactwa i osobistym doglądaniem imperium finansowego. Tematem jest głównie poszukiwanie spokoju i harmonii z naturą, co oczywiście szybko prowadzi do komplikacji. Ciekawie prezentuje się też wizyta kaczorów na Atlantydzie, tym bardziej, że na początku komiks przypomina typową dla wydawanych w czasopiśmie Kaczor Donald komiksów dziesięciostronicówkę Barksa i dopiero po kilku planszach przemienia się w większą, przygodową historię. Jak zwykle w przypadku tego autora, również tenpagery są godne uwagi, na czele z historyjkami o prezencie świątecznym w postaci wielbłąda, niezwykle pomysłowym pojedynku Donalda ze Sknerusem oraz pracy tego pierwszego jako zawiadowcy na kolei.

Zróżnicowanie i oryginalność często ocierająca się o absurd, ale to niezaprzeczalnie jeden z największych atutów fabuł tworzonych przez Amerykanina. Owszem, to dalej zbiór mieszany, w którym niektóre komiksy będą w większym stopniu skierowane do najmłodszych, ale w skali całego tomu nie stanowi to problemu i starsi fani Disneya również znajdą sporo dla siebie. Dzieje się tak też przez nienachalność morałów, jakimi Barks częstokroć wypełniał swoje fabuły. Łatwo je dostrzec, aczkolwiek, dzięki zmieszaniu z niejednokrotnie oderwanymi od rzeczywistości przygodami kaczorów, nie trącają moralizatorskim tonem.

Drugi tom przynosi jeszcze więcej tego samego – kolejne długie, przygodowe historie zmieszane z zabawnymi i błyskotliwymi krótszymi formami. Najprościej można określić Moją snów dolinę jako następną porcję przyjemnej klasyki podanej w ładnej otoczce. Dla fanów Disneya i kaczorów to wręcz pozycja obowiązkowa.