KAWA

Dziś po raz pierwszy napiłem się Kawy.
OK, wcześniej zdarzało mi się pijać kawusię, ale pomny bonifraterskich przykazań kulinarnych wybierałem parzone kakao lub herbatę z ugotowanej esencji (gorzką jak fix, ale dającą większego kopa). Jeśli zdarzała się kawa – to rozpuszczalna, ewentualnie z sieciówkowego ekspresu, gdzie kawowy pył bryzgnięty jest zaledwie strumieniem pary. Tak, wiem, słyszałem, ciśnienie pary wydobywa aromat, bla bla bla. Stwierdziłem jednak że mało to wiarygodne i spróbowałem zaparzyć Kawę własnoręcznie.
W tym celu odkurzyłem stojący w spiżarce czajniczek-ekspres (znany również, jak się właśnie dowiedziałem, jako kupres, moka albo makinetka) i z samego rana strzeliłem sobie kubek mocnej, ugotowanej na ogniu arabiki…
Efekt był niezły, Czarna Istota z kubka dała nielichego strzała. Głęboki, gorzko-ziemisty smak, zapach na cały dom, energia do pracy na pierwsze, tradycyjnie ślimacze pół dnia. Wysiłek niewielki, rezultaty fenomenalne. Po obiedzie zafundowałem sobie kolejny kubeczek, praca wre i raczej nie kładę się dziś przed północą.
Następnym krokiem będzie chyba zakup ziaren i własnoręczne mielenie przed parzeniem. Nie wiem natomiast czy starczy mi zapału do oldschoolowego przyrządzenia kawy wedle wskazówek mojej 90-cioletniej Cioci, dla której proces przygotowania filiżanki kawy zaczyna się od prażenia zielonych ziaren na wielkiej, miedzianej patelni...