John Wick 2

Ludzie tacy jak John Wick nie mogą długo spać spokojnie. Główny bohater, z powodu dawnej obietnicy złożonej przyjacielowi, chcąc nie chcąc zostaje wciągnięty w wir wydarzeń, które sprowadzają go ponownie do hotelu Continental. Facet ma po prostu pecha. Niektórzy jednak powiedzieliby, że to tym, którzy weszli mu w drogę, nie dopisuje szczęście. Nazywany "legendarnym" w szeregach organizacji skupiającej zabójców, teraz musi poradzić sobie z wieloma przeszkodami, w porównaniu z którymi plan zemsty na rosyjskiej mafii z pierwszej części wydaje się dziecinną igraszką.

W filmie ironiczny humor przeplata się z klasycznymi tekstami włoskiej mafii oraz sporą dawką typowej męskiej rozrywki. Sceny walki, piękne (niestety nie na długo) samochody i masa broni są tym, czego oczekujemy po drugiej odsłonie Johna Wicka. I wszystko to dostajemy, wraz z podwójną dawkę emocji. W gratisie mamy również ciekawie rozwijającą się fabułę, która nie jest wcale tak oczywista jak w pierwszej części. Nie jest to już opowieść o załamanym wdowcu, ale o człowieku, który musi zaakceptować to, kim jest, bo zwyczajnie nie ma innego wyjścia. Miłym punktem jest również podróż do Rzymu. Zmiana lokalizacji pozwala nam na wyobrażenie sobie, jak daleko sięga organizacja zabójców. Sama jej struktura jest również wyraźniej zarysowana niż było to w pierwszej części. Ian McShane, który wcielił się w rolę menadżera nowojorskiej filii gildii, został wykreowany na twardego, trzymającego się zasad mężczyznę, który jednak pod maską lidera skrywa wręcz ojcowskie uczucia do Johna. Natomiast elegancki recepcjonista, choć pojawia się na ekranie sporadycznie, jest jak słodka wisienka na torcie. Wszystkie wykreowane postacie mają swój charakter. Nie ma tutaj miejsca na dobrych albo złych. Jest John Wick i cała reszta, która wykonuje swoją robotę.

Scenarzysta Derek Kolstad wprowadza widza w świat swojej fantazji o dziełach sztuki przeszytych kulami, rozpryskującym się na wszystkie strony szkle i bójce na noże w metrze. Mamy do czynienia z szerokim spektrum miejsc, z których starożytne ruiny są tylko wierzchołkiem góry lodowej. Kino akcji charakteryzuje się szybkimi ujęciami i dynamicznym montażem. Wszystkie triki operatorskie są wykorzystywane, aby odpowiednio przyspieszyć lub spowolnić akcję. John Wick 2 nie jest pod tym względem wyjątkiem i ogląda się go bez nowatorskich niespodzianek ze strony kamerzysty. Wielki szacunek należy się jednak za choreografię. Keanu Reeves po raz kolejny udowadnia, że niestraszna mu zabawa z bronią, a ciało (przynajmniej na planie flmowym) potrafi zamienić w śmiercionośną broń, którą z przyjemnością się ogląda. 

Muzyką znów zajął się Tyler Bates, znany także ze Strażników Galaktyki, Watchmenów czy 300. Już w pierwszej części mocną stroną była ścieżka dźwiękowa. Tym razem fani serii również nie powinni się zawieść. Nastrój jest budowany poprzez dobrze skomponowaną muzykę, która przeplata się z licznymi odgłosami strzelaniny. 

John Wick 2 to klasyczny przedstawiciel gatunku. Mocne teksty prawdziwych mężczyzn, niesamowite sceny walki oraz szyk i elegancja uzupełnione zostały odpowiednią dawką czarnego humoru. Reżyser Chad Stachelski wykreował film, który ma potencjał stać się kultowym. Wszystko dzięki odpowiednio dobranej obsadzie aktorskiej oraz intrygującym pomyśle na serię filmów opowiadającą o niezwyciężonym zabójcy w szytym na miarę garniturze, który potrafi załatwić trzech ludzi za pomocą jednego ołówka.