Inny wiatr - Ursula K. Le Guin

Ursuli K. Le Guin ani tym bardziej jej cyklu Ziemiomorze nikomu przedstawiać nie trzeba. Opowieści o magu Gedzie Krogulcu na stałe weszły do kanonu literatury fantasy i do dziś są jednym z jej filarów. Pierwotna trylogia, wydana w latach 1968-72, z czasem doczekała się kolejnych kontynuacji. Czwarta część, Theanu, która ukazała się w osiemnaście lat po Najdalszym brzegu, jest bardziej refleksyjna i melancholijna od swoich poprzedniczek; pod wieloma względami w większym stopniu przypomina trzeci tom Trylogii Hain, Miasto złudzeń, niźli przygody skrytego maga z wioski Gont. Również Inny wiatr, wydany w jedenaście lat po czwartym tomie, stanowi pewnego rodzaju zwrot w stosunku do pierwotnej trylogii, niemniej jest jej bliższy, niż poprzednik.

W piątym tomie Ziemiomorza autorka wprawdzie wraca do znanych nam postaci, jak Ged, Tenar i Theanu, jednakże to nie na nich skupia się w swojej opowieści. Świat, który czytelnicy znają z Grobowców Atuanu i Najdalszego brzegu, powoli odchodzi w niepamięć. Na Roke nie ma już Arcymaga, Ziemiomorzem włada prawowity król, a stary Krogulec dokonuje swego żywota pośród bliskich. Pewnego dnia odwiedza go prosty wiejski mag Olcha. Mężczyzna szuka kogoś, kto pomoże mu wyzwolić się od dziwnych snów, w których odwiedza krainę umarłych. Podczas gdy ci, którzy odeszli, poszukują drogi powrotnej do świata żywych, coraz częściej ludziom mieszkającym na rubieżach Ziemiomorza dają się we znaki smoki atakujące wyspy i pozostawiające za sobą tylko zgliszcza i popiół. Wieści te docierają w końcu na dwór w Havnorze, do króla Arrena, który sprzymierza się z dziewczyną-smokiem, Irian, by wspólnie dociec przyczyn dziwnego zachowania potężnych gadów.

Jak już wspominałem, Inny wiatr różni się od pierwotnej trylogii. Wątek aranżowanego małżeństwa między królem a pewną szczelnie zakrytą przed wzrokiem innych osób księżniczką w nowatorski dla Ziemiomorza sposób opisuje relacje damsko-męskie. Pełne humoru miłosne perypetie nasuwają na myśl raczej Belgariadę Davida Eddingsa, niż pełną refleksji twórczość Ursuli K. Le Guin. Nie oznacza to jednak, iż Amerykanka całkowicie odeszła od klimatu pierwszych trzech części cyklu. W Olsze odnaleźć można wiele cech Geda, z kolei wątek Theanu i genezy dwóch ras – ludzi i smoków – to pięknie opowiedziana historia, urzekająca niczym klasyczna baśń. Niemniej w Innym wietrze po raz pierwszy pojawiają się postacie, które służą głównie jednemu celowi – mają budzić sympatię czytelnika.

Le Guin posiada niebywały dar snucia swoich opowieści w sposób jednocześnie oszczędny i bogaty. Na pierwszy rzut oka krótkie, ubogie językowo (ilość i rozbudowanie opisów) i fabularnie (mała ilość wątków, pewna liniowość akcji) powieści nie tylko niosą ze sobą ładunek emocjonalny, którego nie powstydziłaby się i ośmiustestronnicowa księga, przede wszystkim jednak za pomocą kilku najprostszych środków (wierszyk na pierwszej stronie) autorka potrafi zbudować wokół swoich historii baśniową aurę. Pod tym względem powieści z Ziemiomorza kojarzą mi się z dziełami Tolkiena, bo gdy myślę o klasycznym, pełnym magii i niezwykłości fantasy, do głowy przychodzą mi właśnie te dwa nazwiska.

Inny wiatr nie jest dziełem na miarę poprzednich czterech tomów cyklu o Gedzie Krogulcu. Ursula K. Le Guin tym razem postawiła głownie na rozrywkę i chociaż w powieści tej nie brak charakterystycznej dla jej prozy zadumy i refleksji, jest jej zdecydowanie mniej niż chociażby w Najdalszym brzegu (o Theanu nie wspominając). Dla miłośników pióra Amerykanki będzie to przede wszystkim sentymentalna podróż do znanego im od lata świata Ziemiomorza.

Będzie to także podróż niedroga, bo kieszonkowe wydanie Książnicy jest prawie o połowę tańsze od poprzedniego, które ukazało się nakładem Prószyńskiego i S-ki. I chociaż szata graficzna tej minimalistycznej wersji nie może równać się z wersją z 2003 roku (wyśmienita ilustracja okładkowa autorstwa Piotra Łukaszewskiego), stoi jednak na przyzwoitym poziomie. Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę