Infinities. Return of the Jedi

Podczas lektury dwóch poprzednich odsłon cyklu, miewałem liczne chwile zwątpienia, co do zabaw w "historie alternatywne" świata Gwiezdnych wojen (cokolwiek... przynajmniej odległego). RotJ zdecydowanie mnie podbudował. Jest to bez wątpienia najlepsza z dotychczasowych Infinities.

Akcja komiksu zaczyna się oczywiście na Tatooine. Do pałacu Jabby dociera łowca nagród Boushh, prowadząc pojmanego Chewbaccę. Dotąd wszystko brzmi znajomo, ale... Ukontentowany zadziornością łowcy Hutt nieco zbyt mocno uderza w korpus C-3PO, który ulega zniszczeniu. Kto będzie teraz tłumaczył zaostrzające się negocjacje? Sytuacja robi się niebezpiecznie napięta. Boushh musi ujawnić swą prawdziwą tożsamość. Od tego momentu już nic nie będzie takie same... Nie chcę zdradzać dalszej treści, bo w tym tkwi główny "smaczek" komiksu.

Największą zaletą tej wersji Return... jest fabuła, która nie ucieka tutaj (jak w poprzednich częściach) w luźne dywagacje. Skonstruowana została bowiem wokół wydarzeń, które dobrze znamy z filmu. Toczą się one tutaj w sposób niezależny, jakby swoim torem. Ich swoisty bezwład, niezależność od niewielkiej grupki czołowych bohaterów, w pierwszej chwili zaskakuje. Potem gdy wiemy już co jest "nie tak", budzi niepokój ale jednocześnie i nadzieję, że nie wszystko jeszcze stracone. Najbardziej zdumiewa tu zakończenie, pozostające pod każdym względem otwarte!

W warstwie rysunkowej mamy tu delikatne odejście od realizmu. Chociaż twarze wyraźnie odwzorowują oblicza aktorów, to jednak przestawione zostały znacznie bardziej nowocześnie – bardziej umownie. Podobnie zresztą potraktowane zostały postacie, plany oraz proporcje. W pełni realistyczne pozostają tu jedynie kolory - przeważnie ciemne i chłodne, jak kosmos, jak Ciemna Strona...

Pośród ilustracji znalazło się kilka prawdziwych perełek, np. całostronicowe wyjście floty Sojuszu Rabeliantów z nadprzestrzeni. Kadry kosmiczne powinny zachwycić każdego fana spaceopery. Hełm Vadera, blikujący w mrokach sali tronowej drugiej Gwiazdy Śmierci, wydaje się nieprzebytą tarczą ciemności, która wręcz poraża. Wreszcie dla kontrastu, "styrany życiem", mandaloriański pancerz Fetta, który tu zdaje się przez to nawet bardziej realny niż w filmie.

Tak, to zdecydowanie historia godna pierwowzoru, dość mroczna, nie przynosząca łatwych odpowiedzi. Po raz pierwszy w cyklu Infinities miałem ochotę zapytać: "I co dalej?" No właśnie. Może zobaczymy? Long live the Emperor! Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę