Imię Bestii – Jacek Komuda

O twórczości Jacka Komudy słyszałem wiele dobrego, jednak nie dane mi było dotąd przeczytać żadnej z jego licznych powieści o Rzeczpospolitej Szlacheckiej. Tym bardziej ucieszyłem się, gdy w moje ręce wpadła jego najnowsza książka, a mianowicie Imię Bestii. Czy spełniła moje oczekiwania?

Imię Bestii składa się z tytułowej mini powieści i dwu opowiadań: Diabeł w kamieniu i Tak daleko do nieba. Łączy je postać głównego bohatera Francoisa Villona – poety i łotra zarazem. Poznajemy go w paryskich lochach, gdzie oczekuje na wyrok śmierci. Aby ocalić swoje życie, musi odnaleźć tajemniczego mordercę. Tak rozpoczyna się pierwsze opowiadanie – Diabeł w kamieniu. O wiele ciekawiej fabularnie prezentuje się danie główne, czyli Imię Bestii. W mieście Carcassonne dochodzi do kilku tragedii, które zwiastują nadejście Zła. Villon zostaje wrobiony w zbrodnię, której nie popełnił. Tuż przed torturami ratuje go pewien duchowny, żądając w zamian pomocy w rozwiązaniu zagadki. Najgorzej wypada ostatnie opowiadanie, czyli Tak daleko do nieba. Pewne hieny cmentarne natrafiają na nieboszczyka, który jak się okazuje, wcale nie jest taki martwy. Jeden z łotrów zostaje spalony żywcem. Villon nie pozostaje obojętny wobec tego zajścia i postanawia wziąć aktywny udział w wydarzeniach.

Trzeba przyznać, że Komudzie udało się zbudować niesamowity klimat średniowiecznej Francji. Mroczne uliczki pełne ladacznic, obdartych dzieci i zbirów wszelkiej maści przywołują na myśl naturalistyczny obraz przesiąkniętego brudem i zgnilizną miasta. W szczególności należy wspomnieć o szpitalu dla obłąkanych, którego opis na długo pozostaje w pamięci, ze względu na panującą tam ciężką atmosferę szaleństwa. Ciekawostką jest, że większość przedstawionych w opowiadaniach miejsc istniała w rzeczywistości. Jak twierdzi sam Komuda: . Po lekturze Imienia Bestii w pełni się z nim zgadzam.

Jak się okazuję, Francois Villon i mnóstwo bohaterów drugoplanowych to postacie autentyczne. Z tyłu książki znajdują się osobiste komentarze Komudy, w których opisuje on zarówno osoby, jak i historyczne miejsca, które wykorzystuje w swych opowiadaniach. Widać, że autor zna się na rzeczy i sprawnie wykorzystuje swą wiedzę w przedstawieniu ciekawej opowieści.

Początkowo odnieść można wrażenie, że realia książki są stricte historyczne. Z rozwojem fabuły jednak wprowadzane są coraz liczniejsze wątki fantastyczne. Autor prezentuje Średniowiecze jako epokę przesyconą mistycyzmem i magią. Na drodze Villona do rozwikłania tajemnicy pojawiają się różne demony i stwory. Imieniu Bestii blisko jest nastrojem do opowiadań Jacka Piekary o inkwizytorze Mordimerze Madderdinie. Tyle, że atmosfera tworzona przez Komudę jest o wiele bardziej mroczna.

Małym wypadkiem przy pracy wydaje się być ostatnie opowiadanie, czyli Tak daleko do nieba. Z początku jest dość interesujące, lecz jego zakończenie pozostawia wiele do życzenia. Po przeczytaniu pozostaje niedosyt, jednak nie psuje to obrazu całości.

Imię Bestii to kawał solidnej literatury fantastycznej. Znajdą tu coś dla siebie zarówno fani historii, jak i mrocznego fantasy. Jak najbardziej polecam.

Dziękujemy wydawnictwu Fabryka Słów za udostępnienie książki do recenzji. Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę