Historia moich bazgrołów

Postanowiłam zrobić małe porównanie moich rysunków. To będzie szok, więc się proszę przygotować. Zacznijmy od początku.

Rysowałam zawsze. Moi rodzice opowiadają, że jak byłam już wstanie utrzymać kredkę zostawiali mnie z wielkim kartonem papieru, po którym godzinami bazgroliłam. Z czasem kulfony zaczęły przeobrażać się w księżniczki i tak powstawały pokaźne Stada Księżniczek (nazwa własna, ponoć nadana przeze mnie samą).

Potem zaczęła się przygoda z kółkami plastycznymi i udziałem w różnych projektach. Przykładowo miałam okazję robić dekoracje do programu, w którym pojawił się Spielberg – kręcił akurat Listę Schindlera. Obciach straszliwy. W trakcie programu wybrano mnie jako dziewczę do opowiadania o tym „co artysta miał na myśli”. Poproszono o pokazanie pracy. Wskazałam na wielkiego krasnoluda z jeszcze większym toporem. Spikerka spytała czy to może krasnal z polskiej (podkreśliła to) bajki o bidulce Marysi. Program miał wielkie ambicje edukacyjne i starano się, aby zachodni reżyser poznał sól naszej kultury. Niestety ja już wtedy grałam w RPG i odparłam, że to Zabójca Troli…

Na długi czas porzuciłam rysowanie – nie z powodu traumy wywołanej programie telewizyjnym. Wróciłam do bazgrolenia dopiero jak poznałam mojego cudownego męża (Cmok! Dzięki za gonienie mnie do rysowania komiksów). Czasu sporo zmarnowałam. W wieku, w którym powinnam już umieć coś nagryzmolić rysowałam jak przedszkolak.


Około roku 1999 - bardzo koślawe początki (UWAGA! Tylko dla osób o silnych nerwach!)







Rok 2007 – początki korzystania z techniki