Akcja Harry'ego Pottera i Czary Ognia skupia się dookoła turnieju, jaki rozgrywa się pomiędzy uczniami trzech najsłynniejszych szkół magii - Hogwartu, Durmstrangu i Beauxbatons. Każdą z szacownych placówek oświatowych reprezentuje jeden uczeń wyłoniony za pomocą magicznego losowania przez tytułową Czarę Ognia, najzdolniejszy student, który osiągnął minimalny wiek 17 lat. Kłopot w tym, że niespodziewanie Czara wyznaczyła Hogwartowi dwóch uczestników – w tym oczywiście Harrego Pottera, który nie dość, że do konkursu w ogóle się nie zgłaszał, to nie spełnia wymogów dotyczących doświadczenia i wieku. Stawką jest wprawdzie nieśmiertelna sława, ale czy warto dla niej ryzykować życiem? Jednocześnie koszmarne sny Harrego i coraz śmielsze poczynania zwolenników Voldemorta wskazują, że powrót Czarnego Pana nadchodzi coraz szybciej.
Co sprawia, że nowe przygody Harry'ego są znacznie bardziej wciągające od poprzednich? Przede wszystkim aktorzy – niby ci sami, a jednak znacznie lepsi. Najwyraźniej wiek i doświadczenie na planie robią swoje, a być może jest to kwestia lepiej rozpisanych ról – dość powiedzieć, że partie młodych czarodziejów zagrane zostały naprawdę dobrze. Dorosłość przejawia się nie tylko w wyglądzie głównych bohaterów – a trzeba przyznać, że przez te kilka lat zmienili się znacznie – ale i w ich zachowaniu. Kiedy Ron każe Harry'emu się odpieprzyć, Hermoina nieśmiało uśmiecha się do Viktora Kruma, zaś Harry cielęcym wzrokiem wpatruje się w Cho Chang, od razu widać, że wszyscy troje z dzieci powoli przekształcają się w nastolatki. Twórcy filmu wyraźnie dążą też do tego, żeby uczniów Hogwartu "unormalnić" – teraz adepci noszą jeansy równie często, jak szaty magiczne i dają czadu przy dźwiękach rockowej kapeli na dyskotece w szkolnych murach.
Kolejną mocną stroną filmu jest obsada ról drugoplanowych – wyróżniają się tu Brendan Gleeson jako profesor Moody, Ralph Fiennes jako Lord Voldemort oraz Robert Pattinson wcielający się w rolkę Cedrika Diggory. Także mniej istotne postaci, takie jak Ginny Weasley, Wiktor Krum czy Rita Skeeter, wyglądają dokładnie tak, jak można by je sobie wyobrażać po lekturze książek Rowling.
Harry Potter i Czara Ognia należy do tych filmów, które bez doskonałych efektów specjalnych po prostu obejść się nie mogą. Smoki, syreny, powóz zaprzężony w skrzydlate konie, mroczny magiczny labirynt – proszę bardzo, wszystko dopracowane w najdrobniejszych szczegółach. Ale z estetycznego punktu widzenia prawdziwie mocną stroną jest w tym przypadku kolorystyka – zamiast krzykliwych, jasnych barw, tak chętnie wykorzystywanych w poprzednich częściach, dzieło Newella utrzymane jest raczej w ciemniejszej tonacji, która doskonale oddaje ogólny nastrój filmu. Końcowe sceny w magicznym labiryncie oraz pojedynek z Lordem Voldemortem są już po prostu mroczne, niepokojące i groźne. Trzeba tutaj z całą stanowczością stwierdzić, że w przeciwieństwie do poprzednich ekranizacji książek Rowling, Harry Potter i Czara Ognia nie jest filmem dla najmłodszych widzów.
Jak zwykle w przypadku ekranizacji tak rozległej książki pojawia się konieczność rozbudowania jednych wątków kosztem innych, często zaś całkowitego wycięcia niektórych. Oczywiście całej 760-stronicowej powieści nie da się zmieścić w jednym filmie, który i tak jest już stosunkowo długi, liczy sobie bowiem prawie 2 godziny i 40 minut. Nie zmienia to faktu, że film Newella jest pozycją obowiązkową nie tylko dla potteromaniaków. Nawet osoby, które nie miały kontaktu w książkami Rowling ani z poprzednimi filmami o młodym czarodzieju nie powinny czuć się zdezorientowane podczas seansu, choć aby w pełni cieszyć się filmem znajomość wcześniejszych przygód Harrego Pottera jest co najmniej wskazana. Harry Potter i Czara Ognia jest przede wszystkim częścią większej całości, tak więc tylko na tle poprzednich filmów można go właściwie docenić.
