Flash #12: Śmierć i moc prędkości

O ile pierwsze tomy były bardzo dobre, tak później coś się popsuło i historia mocno podupadła fabularnie, dopiero ponownie koło #9-#11 tomu scenarzysta zaczął lepiej prowadzić serię, tym samym ponownie podnosząc poprzeczkę. Niestety, później ukazał się album Flash. Rok pierwszy i poziom spadł. Ale czytając część #12 głównej serii widzimy, że znów jest przyzwoicie, a momentami nawet bardzo dobrze.

Po wydarzeniach przedstawionych w albumie Flash – Rok pierwszy, Barry Allen postanawia naprawić swoje relacje z pozostałymi sprinterami oraz z Iris. Odbudował Muzeum Flasha, tworząc wewnątrz sekretne laboratorium, zmobilizował do pomocy Kapitana Chłoda z przyszłości i Steadfasta dzierżącego moc bezruchu, wszystko jednak w konkretnym celu. Moce mędrca, bezruchu i siły dają o sobie znać w nietypowy sposób: niszczą istniejącą moc prędkości, efektem czego wszyscy sprinterzy czują, że tracą szybkość, a na dokładkę pojawia się Czarny Flash, który zaczyna polować na użytkowników nowych mocy. Barry Allen staje przed trudnymi wyborami, których konsekwencje zadecydują o tym, czy uratuje bliskich, powstrzyma Czarnego Flasha i odzyska moc prędkości.

Historia wraca do nowych mocy jakie pojawiły się w multiwersum, a także do złoczyńcy, który już nie raz mieszał w życiu Flasha. Joshua Williamson wyciąga stare relacje, odwołuje się do wydarzeń z poprzednich tomów i równocześnie na tym tworzy nową intrygę, tak jak robił to w tomie Wojna Flashów. Nie zapomniał jednak o wydarzenia z Mistrzowskiej sztuczki i Roku pierwszego, które zmieniły czerwonego sprintera. Ukazuje Barry’ego przez pryzmat tamtych doświadczeń oraz tego jakie wnioski z nich wyciągnął, chociaż robi to trochę nieporadnie. Barry stał się bardzo dramatyczny, nie mówi o niczym innym niż ratowanie wszystkich wokół, przez co w dialogach wypada bardzo skrajnie i czarno-biało. Szkoda, bowiem lepiej by było jakby na tym polu działo się więcej, a decyzje protagonisty były niejednoznaczne.

Bądź co bądź nie jest tak, że scenarzysta skupia się wyłącznie na jednym wątku. W tle umierającej Prędkości rozwija się druga intryga, która zdecydowanie będzie przybierała na sile. I pomimo, że charakter Flasha pod ręką Williamson “kuleje”, to jednak jego przygody są zaskakująco wciągające.

Za sferę wizualną albumu odpowiada Rafa Sandoval, który na swoim koncie ma też Wyprawę po moc. Dopiero w jednym z ostatnich rozdziałów do pracy przysiada Scott Kolins, który z kolei pracował przy Rachunku mocy. Obaj mają więc obycie z Czerwonym sprinterem. I to widać po tomie Śmierć i moc prędkości: rysunki są szczegółowe, proporcje odpowiednio zachowane, a kadry przygotowane z odpowiednią dynamiką. Cały tom prezentuje się atrakcyjnie i tu nie ma czego się doszukiwać. Oczywiście zasługę ponoszą za to też koloryści: Tomeu Morey, Arif Prianto i Luis Guerrero, jak i nakładający tusz: Jardi Tarragona, oraz wspomniany Kolins.

Śmierć i moc prędkości to naprawdę dobry album. Oczywiście drobne mankamenty się znajdą, ale nie są to rzeczy tak widoczne, jak na przykład bardzo płaska relacja Barry'ego i Iris w tomie Flash. Rok pierwszy. Jednak o ile ktoś ciągle czyta serię od tego twórcy, tak spokojnie może ją kontynuować.