Wstaliśmy dziś wyjątkowo wcześnie, planując dojazd na targi chwilę przed otwarciem, aby wyminąć dziki gon tworzący się pomiędzy kasami a wejściami. Zamierzaliśmy szybciutko wpaść na upatrzone pozycje i zająć stoliki. Nic bardziej mylnego – już na peronie metra utknęliśmy w zwartej ludzkiej masie – składającej się z młodych gotyckich lolitek, mrocznych mnichów w strojach udekorowanych czaszkami, Szkotów, Gotów i wszelkich innych barbarzyńców – upstrzonej okazyjnie piratami oraz rodzicami z dziećmi w wieku przedszkolnym. Całe to kolorowe grono na trzy-cztery usiłowało wsiąść do pociągu, co samo w sobie stanowiło przygodę. Więc, koniec końców, nie było dziwnym, że nie zdążyliśmy zasiąść do żadnej z wybranych wczoraj gier.
Ad Astra
Ad Astra w pierwszej chwili wydała nam się młodszym i znacznie mniej skomplikowanym wcieleniem Twilight Imperium. Każdy z graczy (od trzech do pięciu – co dość ciekawe, gra nie ma wersji dwuosobowej) kontroluje jedną z frakcji i przy pomocy układanych zawczasu rozkazów eksploruje kosmos, inkorporując planety, rozbudowując na nich swoją infrastrukturę i pobierając z nich surowce. Wszystkie frakcje mają jednakże te same warunki startowe i podczas rozgrywki liczy się jedynie element eksploracyjno-ekonomiczny, zaś aktywnego konfliktu pomiędzy frakcjami nie ma – no chyba, że interesów. Bardzo ciekawym rozwiązaniem są rozkazy punktacji, dzięki którym gracz decyduje, kiedy i za co zbiera punkty zwycięstwa – co oczywiste, będzie się starał wybierać te aspekty, w których przoduje nad przeciwnikami.
Ad Astra ujęła nas bardzo wyważoną mieszanką różnych elementów – trochę w niej pomyślunku (warto pokusić się o przewidywanie, jaka będzie w tej turze strategia przeciwników), trochę ekonomii (trzeba rozważnie gospodarować, aby nie okazało się, że pozbawiliśmy się możliwości działania w następnych turach, bo zapomnieliśmy o zapleczu surowcowym), trochę szczęścia (kosmos eksploruje się przecież "na czuja", jest też losowy element – talia spotkań z kosmitami). Innymi słowy w naszym przekonaniu jest to gra dla każdego, zarówno jako lekka odskocznia dla fanów "ciężkich" epików w stylu Twilighta, jak i przyjemna gra dla casual playerów (łatwe do opanowania zasady), dobrze też sprawdzi się dla graczy, którzy nie lubią rozgrywki nastawionej na konflikt i eliminację.
Switch
Na pierwszy rzut oka skojarzyła nam się ona z Tannhaeuserem – na złożonej z kwadratów planszy zaznaczone są ścieżki, po których mogą się przemieszczać figurki graczy, w konkretnych miejscach zdobywając przedmioty, które następnie mogą wyekwipować wraz ze swoimi specjalnymi mocami. Jednak, jak z werwą zaczął nam tłumaczyć miły Japończyk, tutaj każdy z graczy (maksymalnie sześciu) kontroluje tylko jedną postać, która przedziera się przez mroczny loch i walczy z potworami w poszukiwaniu magicznych dzwonków, które prowadzą do magicznej skrzyni, w której jest magiczna zbroja, pozwalająca przejść magiczne wrota... Potem wszyscy pozostali gracze rzucają się na tego nieszczęśnika, aby wydrzeć mu artefakty, ponieważ to właśnie stanowi warunek zwycięstwa.
No dobrze, pomyśleliśmy, nie brzmi to najlepiej... Ale wtedy właśnie okazało się, na czym polega clue całej gry, a zarazem jaka jest geneza jej nazwy – obok talii przedmiotów i zdarzeń jest także talia "Switch", z której ciągnie się karty pozwalające zamienić miejscami poszczególne fragmenty planszy wraz ze znajdującymi się na nich postaciami. Zabawa w kotka i myszkę wchodzi na nowy poziom. Szybko stwierdziliśmy, że ze wszystkich wystawców, którzy w tym roku zjechali do Essen z Dalekiego Wschodu, ten jeden przywiózł propozycję, która dla Europejczyka wygląda zachęcająco.
Kraków 1325AD
Kraków jest grą czteroosobową i wyłącznie w takim gronie da się rozegrać partię, ponieważ gracze dzielą się na dwa przeciwne obozy (coś jak brydż). Obozy te zagrywają karty zdarzeń w czterech kolorach, dzięki którym usiłują zdobyć dla swojej frakcji dominację w jednej z kilku "dzielnic" Krakowa, takich jak Wawel, rynek czy slumsy. Frakcja posiadająca aktualnie inicjatywę wystawia zdarzenie i następnie go broni, zagrywając "plusy", zaś frakcja przeciwna usiłuje zdarzenie wyeliminować, zagrywając "minusy". Dzieje się tak przez cztery tury (pory roku), w trakcie których wszystkie zdarzenia, które dowolnej z drużyn udało się "przepchnąć", odkłada się na stos zdarzeń udanych.
Jednocześnie jednak każdy z graczy kieruje jednym z czterech tajemnych stowarzyszeń – jednym z czterech kolorów, a jego sekret ujawnia się dopiero na końcu rozgrywki. Stowarzyszenia podzielone są na dwie pary, a członkowie poszczególnych par są śmiertelnymi wrogami i grają przeciwko sobie. Na koniec gry, najpierw punktują frakcje, potem poszczególni gracze ujawniają swoje kolory i sprawdzają, ile zdarzeń w ich barwach weszło w życie. Następnie sumują swoje punkty z frakcji i koloru – i tak wyłaniany jest ostateczny zwycięzca. Tak więc możliwe jest (i tak też było w naszej partii), że osoby z tej samej frakcji grają wrogimi sobie stowarzyszeniami. Mamy więc poważny konflikt interesów – czy walczyć o zwycięstwo frakcji, czy sabotować zdarzenia partnera, a zarazem wroga?
Rozgrywka była niezwykle wyrównana i emocjonująca, choć u części graczy wywoływała niewątpliwie emocje negatywne – ciężko wszak gra się z partnerem, który podminowuje nasze działania. Bawiliśmy się jednak bardzo dobrze i z satysfakcją dowiedzieliśmy się od autora, że podczas targów rozpoczął rozmowy z jednym z polskich wydawnictw odnośnie polskiej wersji – oczywiście sprawa nie jest przesądzona, ale być może... Dodatkowo planowany jest dodatek, który umożliwi grę trzyosobową – czyli same plusy i wizja rozwoju.
It's Alive
Niemniej jednak, tym właśnie akcentem zakończyliśmy naszą tegoroczną wizytę w Essen, ściskając pod pachą nowe nabytki, z kieszeniami pełnymi ulotek najdziwniejszych wydawnictw oraz fajnych promosów.
Na pewno wrócimy za rok!
