EPIC - Conor Kostick

Po wypełnieniu wszystkich swoich obowiązków, zmęczony wracasz do pokoju i marzysz tylko o tym, żeby położyć się wreszcie spać. Ale nic z tego! Rodzice nakłaniają cię jeszcze, żebyś zagrał przed snem w najbardziej rozbudowane MMO RPG świata, chociaż przez godzinę czy dwie. Dziwne? Witaj w świecie Epica, gdzie wirtualna rzeczywistość to jedyna droga, by zmienić cokolwiek w swoim życiu.

Nastoletni Erik żyje w maleńkiej wiosce na planecie Nowa Ziemia, gdzie obowiązuje jedno nadrzędne prawo: wszelka przemoc jest zakazana i karana banicją. Za system rozstrzygania sporów, sprawowania władzy i zdobywania majątku służy tam tytułowy EPIC – niewiarygodnie rozbudowana gra komputerowa. Nie wszyscy są jednak zadowoleni z obowiązującego stanu rzeczy. Kontrolujące planetę Biuro Alokacji jest bowiem niezwyciężone i sprawuje władzę żelazną ręką. Kiedy ojciec chłopaka zostaje skazany na zesłanie, w Eriku i jego przyjaciołach kiełkuje ziarno buntu – i tak oto młodzi rozpoczynają poszukiwanie sposobu na przeciwstawienie się wszechpotężnemu systemowi, niechcący rozpętując przy tym zawieruchę, która może obrócić w perzynę porządek świata.

Idea, na której opiera się powieść, pobudza wyobraźnię, czyniąc EPIC jedną z ciekawszych antyutopii, jakie dane mi było przeczytać. Choć ludzkość uwięziona w generowanej komputerowo fikcji to koncept nienowy, to użycie w tym celu typowej gry komputerowej jest jednocześnie intrygujące i zaskakująco logiczne, a w połączeniu z całkiem zajmującą fabułą sprawia, że książka potrafi wciągnąć. Niestety, EPIC rozkręca się dość powoli, racząc czytelnika enigmatycznym i rozwlekłym wstępem, toteż jedynie co cierpliwsi dotrwają do bardziej interesujących fragmentów. Jednak nawet w późniejszych rozdziałach opisy walk i knowań są czasem przerywane dłużyznami, składającymi się w głównej mierze z pustosłowia. Niektóre dialogi również nie wypadają najlepiej, porażając sztucznością. Na szczęście, jest ich zdecydowanie niewiele. Do minusów powieści należy też niestety zaliczyć styl i język. Oba te elementy są raczej ubogie – dość często zdarzają się tu powtórzenia (szczególnie imion postaci) i niezbyt fortunnie sformułowane zdania.

EPIC to jednak nie tylko prosta opowiastka o ratowaniu świata. Jeżeli przyjrzeć się bliżej, mamy tu do czynienia z bardzo trafną metaforą kapitalistycznego, nastawionego na konsumpcję społeczeństwa, gdzie bogaci stają się coraz bogatsi, a biedni, mimo że teoretycznie mają wpływ na swoje losy, w praktyce pozbawieni są wszelkich szans na zmianę swojego położenia. To drugie dno stanowi ciekawy materiał do przemyśleń nad naszym światem i jego podziałami ekonomicznymi, nie tak całkiem odmiennymi od tych przedstawionych przez Conora Kosticka. Szkoda tylko, że wysnuty z całości morał nieco razi swoją naiwnością, podobnie zresztą jak cała końcówka książki.

EPIC to całkiem niezła książka przygodowa z interesującym, głębszym przesłaniem. Nie wejdzie zapewne do kanonu, jednak mimo wszystko warto po nią sięgnąć, zwłaszcza jeśli ktoś jest fanem antyutopii. Czytelnicy, którzy liczą na wysokiej jakości strawę umysłową, z pewnością znajdą tu dla siebie małe co nieco. Ostatecznie mogą się jednak rozczarować – jest to bowiem przede wszystkim książka dla młodzieży, a dopiero potem traktat socjologiczno-polityczny. Ci powinni odjąć od mojej oceny punkt. W przypadku mniej wymagających miłośników science-fiction – polecam każdemu, kto chce się dobrze bawić przy lekturze i nie ma nic przeciwko chwili zadumy po jej zakończeniu. Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę