Dzikie stwory - Dave Eggers

Już dawno nie miałem w ręku książki, której opis na ostatniej stronie okładki tak dobrze oddawałby jej treść. Dlatego też zdziwiłem się, gdy przeczytałem zdanie: "Powieść dla czytelnika w każdym wieku", a po skonfrontowaniu go z wrażeniami z lektury stwierdziłem, że w rzeczy samej tak jest.

Dzikie stwory to niezwykła opowieść o przygodach dziewięcioletniego Maxa, chłopca rozbrykanego i niezwykle pomysłowego. Niestety, nie potrafi on dobrze ukierunkować swoich talentów i zawsze robi coś wbrew sobie. Raz uderza śnieżką w twarz jedyną przychylną mu przyjaciółkę siostry, innym razem zalewa pokój wodą, a podczas kłótni z matką nagle ją gryzie, co najbardziej zaskakuje jego samego.

Każdy z nas zapewne nie raz marzył w dzieciństwie, żeby uciec z domu, od trapiących go problemów i zmartwień. Na ten sam pomysł wpadł Max, jednak w przeciwieństwie do większości dzieci nie poprzestał na marzeniach lub przejściu przez ulicę – po prostu wsiadł do łódki i odpłynął. Odpłynął w świat swoich fantazji i dotarł na wyspę zamieszkaną przez tytułowe dzikie stwory, które obrały go na króla. Jednak bycie władcą nie jest takie łatwe, jak sądził chłopiec…

W powieści Dzikie stwory najbardziej spodobała mi się chyba kreacja głównego bohatera – odkryłem w nim wiele cech nie tylko swoich, ale i wszystkich dzieci w tym wieku. Wręcz świetnie wypadł opis pomysłów Maksa, podobnie jak ich realizacji oraz rozterek po zrobieniu czegoś niedobrego. Gdy chłopiec kończył każdy dzień, zastanawiał się, co powinien robić lepiej, czego oczekują włochaci poddani, a jakich zachowań unikać – jego przemyślenia są naturalne, tak właśnie rozumują dziewięciolatki.

Przekonująco wypadają także mieszkańcy wyspy – przedziwne stwory, które mogłyby nawiedzić koszmar każdego dziecka. Ich zachowanie, zwyczaje oraz upodobania są bardzo sprawnie przedstawione; czytając o kolejnych zabawach, nie mamy wrażenia, że są to gry wymyślane na siłę, a wręcz czujemy spontaniczność zachowania dziwadeł. Mimo że stanowią one w większości uosobienie tego, czego Max powinien się obawiać, chłopiec znajduje z nimi wspólny język, niszcząc ich dzieła lub bawiąc się w bezwzględną wojnę, co bardzo podoba się stworom.

Książka stanowi zapis przeżyć Maksa, jego myśli i uczuć, dlatego nie mamy co nastawiać się na wyrafinowany język. Czasami można odnieść wrażenie, że chłopiec używa słów, których dziecko w jego wieku raczej nie zna, jednak nie są to sytuacje częste i można na nie przymknąć oko.

Z wystawieniem oceny tej książce miałem spory problem. Z jednej strony czyta się ją ciekawie i teoretycznie może zainteresować każdego, ale… Po pierwsze, zainteresować może, ale nie musi, w końcu nie wszystkich bawią powroty do dzieciństwa. Po drugie, nie widzę powodu, aby do Dzikich stworów wrócić – raz przeczytane, najpewniej pójdą w odstawkę, dlatego siódemka wydaje się oceną jak najbardziej sprawiedliwą. Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę