Autor: Marcin 'malakh' Zwierzchowski
Zdezaktualizowany problem zimnowojennego konfliktu zastąpiono modną ekologią, efekty komputerowe pozwoliły na bardzo ciekawe wyjaśnienie natury G. O. R. T’a – kosmicznego robota, a i fakt, iż pierwowzór gościł na ekranach ponad pół wieku temu nie jest bez znaczenia. Niemniej, nie mam złudzeń. Szczytem naiwności byłoby tkwienie w przekonaniu, że to nie chęć zysku zajmowała pierwsze miejsce na producenckiej liście priorytetów. Ba!, byłaby to pierwsza przesłanka do konieczności wizyty u okulisty, ponieważ motywacja filmowców aż biła w oczy. Przede wszystkim, kluczowym zdaje się być użyte wyżej określenie modna ekologia. W porównaniu do oryginału, przybywający na Ziemię w ogromnej świecącej kuli Klaatu (Reeves) nie krytykuje już ludzkiej gwałtowności i skłonności do sięgania po argumenty siłowe, a wciela się w galaktycznego Ala Gore’a. Problem w tym, że robi to z subtelnością przywiązanego do drzewa członka Greenpeace. Rzuca kilka pompatycznych haseł, demonizuje ludzi, przedstawiając ich niczym zatruwające Ziemię wirusy, a na koniec stawia ultimatum: "Albo wy, albo Ziemia". Nieszczególnie pasuje to do roli emisariusza bardziej zaawansowanej technologicznie cywilizacji, zwłaszcza jeśli dodamy do tego fakt, iż zrezygnował z prób pertraktacji tylko dlatego, że na swej drodze napotkał jedną ograniczoną urzędniczkę (Kathy Bates).
Niechętnie, dziwiąc się własnym słowom, muszę jednak pochwalić Keanu Reevesa. Nie sądziłem, że nadejdzie dzień, w którym to zrobię, ale przyznaję, iż trudno mi sobie wyobrazić kogokolwiek innego na jego miejscu. Owszem, wcielając się w Klaatu tak naprawdę zafundował widzom matriksową retrospekcję, po raz kolejny przywdziewając maskę Neo, jednakże akurat w Dniu… ten zabieg zafunkcjonował bezbłędnie. Zarówno jego twarz, nieruchoma jak u woskowej figury, jak i obojętne spojrzenie oraz sposób poruszania się – sprawiały, że w swojej roli był wiarygodny. Gorzej, że momentami z niej wypadał, jak chociażby podczas rozmowy z Jacobem, czy podczas wizyty w domu pewnego naukowca. Możliwe także, że na moją, mimo wszystko wysoką, ocenę Reevsa, wpłynęła postawa reszty obsady. Nie licząc krótkiego, bo krótkiego, ale niemniej wyśmienitego epizodu Johna Cleese’a, ani Jennifer Connelly, ani nawet Kathy Bates nie wybiły się ponad przeciętność. Nie obyło się także bez postaci wielce irytujących, jak chociażby młodziutki, zbuntowany przeciwko swojej macosze Jacob (Jaden Smith), czy uosabiający destrukcyjne zapędy rasy ludzkiej pułkownik armii amerykańskiej (Robert Knepper).
Może i nie jest to film wielce ambitny, niemniej ogląda się go przyjemnie. Historia przybysza z kosmosu, choć częstokroć nazbyt w hollywoodzkim stylu, wciąga. Owszem, pod wieloma względami mogło być lepiej, ale też zdecydowanie mogło być gorzej. Nic szczególnego – coś dla tych, którzy narzekają na zbyt dużą ilość wolnego czasu.
