Dotknąć prawdy - Antoinette van Heugten

Psychopata mordujący przypadkowych ludzi to głęboko zakorzeniony w ludzkiej świadomości obraz osoby chorej psychicznie. Powieść Antoinette van Heugten ukazuje czytelnikowi, jak bardzo może być on krzywdzący dla samych zainteresowanych. Szkoda jedynie, że poza tą lekcją nie ma wiele więcej do zaoferowania.

Max, syn Danielle Parkman, prawniczki z Nowego Jorku, cierpi na formę autyzmu nazwaną zespołem Aspergera. Kiedy pojawiają się u niego zachowania agresywne i autodestrukcyjne, matka podejmuje decyzję o wysłaniu go do szpitala psychiatrycznego. Tamtejsi lekarze rozpoznają u niego kolejne zaburzenia psychiczne, jednak ona nie zgadza się z diagnozą i nie wierzy, by jej syn mógł być niebezpieczny dla otoczenia. Niedługo potem jednak zostaje on znaleziony tuż obok okrutnie zmasakrowanego ciała innego z pacjentów. Danielle desperacko próbuje dociec prawdy, gotowa za wszelka cenę uchronić Maxa przed dożywociem w więzieniu… lub krzesłem elektrycznym.

Teoretycznie w Dotknąć prawdy autorka zawarła wszystko, czego trzeba, by uzyskać doskonały thriller. Mamy więc krwawą zbrodnię, uciekający szybko czas, głęboką tajemnicę, a do tego całkiem zgrabnie pomyślana intrygę. I trzeba przyznać, że przynajmniej z początku historia trzyma w napięciu. Niestety, niespodzianki kończą się stosunkowo szybko, a zwroty akcji zdarzają się zdecydowanie za rzadko. Co gorsza, fabuła mniej więcej w połowie traci impet – zagadka zaczyna się wtedy rozwiązywać sama, raczej dzięki szeregowi zbiegów okoliczności i mglistych przeczuć, niż sile sprytu czy intelektu bohaterów. W schemat ten doskonale wpisuje się zakończenie, w dodatku nieco przesadnie polukrowane i naiwne. Również kilka bardzo obiecujących wątków pobocznych zostaje zawiązanych tylko po to, by po jakimś czasie umrzeć śmiercią naturalną na skutek zapomnienia.

Niewykorzystany potencjał tkwi także w bohaterach powieści. Wiele z nich z początku daje nadzieje na wielowymiarowe, zapadające w pamięć sylwetki, które jednak zostają sprowadzone do banału. Z upływem czasu, miast rozwijać się, postacie stają się coraz płytsze, aż stają się zupełnie płaskie. Od tej niechlubnej reguły zdarzają się wyjątki, ale mimo to niedosyt pozostaje.

W pełni zaspokojeni powinni być za to zwolennicy przeplatania fikcyjnych wydarzeń perełkami prawdziwych informacji. Antoinette van Heugten jest bowiem matką dwojga autystycznych dzieci, udziela się także w licznych fundacjach walczących z autyzmem. Jej przygotowanie merytoryczne zyskuje na tym, że z zawodu pisarka jest prawniczką. Wszystko to daje się wyczuć w powieści, z detalami opisującej tak terapię w szpitalu psychiatrycznym, jak przebieg procesu sądowego. Poza kilkoma drobnymi wpadkami (powstałymi zapewne w trakcie tłumaczenia) nie sposób dopatrzeć się w tym aspekcie książki większych uchybień.

Zdarzają się one za to w warstwie językowej. W gruncie rzeczy mamy do czynienia z bardzo dobrze napisaną powieścią, jednak pojedyncze zgrzyty w opisach psują ten obraz. Chodzi głównie o niezbyt udane porównania i metafory, które albo brzmią bardzo nienaturalnie, albo raczej zaciemniają obraz, niż przekazują informacje.

Z początku Dotknąć prawdy zapowiada się na dobry, jeśli nie bardzo dobry thriller. Niestety, im dalej w treść, tym gorzej, toteż ostatecznie powieść wypada najwyżej przeciętnie. Pozostaje mieć nadzieję, że ewentualne następne książki tej autorki będą prezentowały wyższy poziom. Jeżeli ktoś ma nadzieję na lekturę, przy której nerwy napięte jak postronki to norma, a adrenalina buzuje w żyłach do samego końca, niech poszuka gdzieś indziej. Tutaj można znaleźć najwyżej trochę letnich emocji. Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę