» Horror czyli Kulthulhu » Almanachy » Dno

Dno


wersja do druku

Projekt settingu


Wstęp:
Dno jest jednym z moich pierwszych pomysłów na granie w Zew Cthulhu, w innej konwencji niż klasyczne lata dwudzieste. Jest też jednym z niewielu, które do dzisiaj robią na mnie jakiekolwiek wrażenie. Dno jest nieco specyficznym settingiem. Postanowiłem przedstawić Wam jego zarys w postaci opowieści starego trepa. Co jakiś czas na stronie będą pojawiać się kolejne odcinki. Mam nadzieję, że będą dla Was choć drobną inspiracją.


Było kiedyś coś takiego jak Cywilizacja, Miasta, Ludzie. Przyszło parę wojen, parę razy ludzie się odbudowali. Zresztą nadal gdzieś Na Zewnątrz to wszystko istnieje nadal żyje. Nawet dobrze im się tam wiedzie. Nie ma niepożądanych elementów. Wszyscy są zrzucani na Dno. Zaś stamtąd trudno znaleźć wyjście...

Metro
Metro jest jednym z najciekawszych miejsc na Dnie, a raczej pod nim. Oficjalnie zamknięto je kilkanaście lat temu. Ludzie z Powierzchni nie chcieli utrzymywać niebezpiecznego środku transportu z którego sami już nie korzystali.. Tylko dzięki uporowi kilkunastu wariatów, metro dowozi dzisiaj do prawie każdego miejsca. Sama “dyrekcja” Metra nie wie ile tak naprawdę istnieje w metrze tuneli. Pełno bowiem jest “amatorsko” wytyczonych tuneli, po których kursują autobusy, powietrzne krążowniki i inne nie widywane w metrze pojazdy. Okazało się także że wykonawcy pierwszej linii metra pozostawili po sobie pełno, w ich mniemaniu, źle wytyczonych tuneli, które dzisiaj są czasami łączone z tymi czynnymi. Metro nie jest najweselszym miejscem. Jest to azyl dla wszystkich którym trudno sobie poradzić w twardej rzeczywistości Dna. Dlatego schodzą do metra. Jest tych wariatów tutaj pełno. Schodząc do metra, często masz okazję przewrócić się o ciało jakiegoś człowieka. Czasami są oni martwi i mocno śmierdzą, bowiem nikt tutaj nie martwi się o takie rzeczy jak porządek. Czasem śpią oni kilkudniowym, mocnym snem, na który często się tu zapada. Gdy już dotrzesz na peron, trudno się nie zdziwić. Rzadko ktokolwiek na nich stoi. Urban Legends robią swoje. Każdy zna te historie o Szalonych Genetykach i tak dalej. Pociągi przyjeżdżają w różnych odstępach czasu. Można na nie czekać parę godzin, czasem zaś wlecze się kilka tuż za sobą. Gdy już wsiądziesz do pociągu, módl się aby nie spotkać Kontrolerów. Surrealistyczna atmosfera tego miejsca udziela się im najbardziej. Często są okaleczeni przez nieskorych do okazywania biletu pasażerów, poza tym większość z nich od dawna nie widziała światła na oczy, od kilkudziesięciu lat nie oglądała rzeczy na zewnątrz ani tego co tam żyje. Wspominałem już, o kilkudniowych stanach otępienia w które wpadają żyjący tutaj ludzie. Nie wiadomo czemu tak się dzieje. Wujek Karl, który był tu maszynistą jeszcze przed oficjalnym zamknięciem metra wspominał często o tajemniczej Sile, która śpi gdzieś pod centralą. Wspominał dopóki nie zniknął razem z całym taborem wagonów, gdzieś na linii południowej. To samo stało się z paroma innymi starszymi pracownikami Metra. Wielu ludziom znudziła się już zabawa na Dnie, dlatego zeszli jeszcze głębiej, by eksplorować nigdy niekończące się, tunele metra. Gdy spotkasz takiego od razu masz na myśli jakiegoś alpinistę, który za długo siedział gdzieś daleko w górach.-długa broda, ogromny plecak, pełno różnych, dziwnych narzędzi przy pasku i inne “survivalowe” akcesoria, to u tych ludzi standard. Wiesz, jest w Metrze parę nieciekawych miejscówek. Kiedyś skośnoocy mieli swoje kultowe miejsca na samobójstwo. Istnieje stacja zwana Przechowalnią. Każdy definitywnie sfrustrowany idzie się powiesić właśnie tam. Ciała sprząta Diego. Diego jest lekko pieprzniętym gościem. Widziałem parę razy jak wykonywał swoją robotę. Najpierw zbiera blade zwłoki na wielką taczkę, później zaś, podąża z nimi w ciemności tunelu. Nigdy nie odważyłem się pójść za nim. Śniady Diego twierdzi, iż zawsze je wywozi przez jakiś skrót do palarni, ale jedynym dowodem na to są jego słowa. Tak samo nie lubię pociągu kursującego z Katedry... Skąd? Zaraz się dowiesz.

Katedra
Nigdy nie lubiłem tego miejsca. Dopóki nie przybył tutaj Ikar i nie zrobił z tej opuszczonej katedry największego klubu w całym Dnie, każdy znał opowieści o Szalonym Genetyku. I o czarnookich, zdziczałych dzieciaczkach, jego najwierniejszych pomocnikach. A miał ich sporo. Podobnież żywot Genetyka i jego szalonej gromadki wygłodniałych maluchów zakończył sam Ikar. Podobnież Genetyk właśnie eksperymentował, gdy Szaroskrzydły (tak nazywają Ikara od... hmm, sam wiesz czego. Podobno to mutacja z dzieciństwa) wchodził do Katedry. Zastał Genetyka nad zmasakrowanym ciałem jakiejś laski. Powiadają iż Szalony wyrzekł wtedy bez cienia skruchy swoje ostatnie słowo-”Musiałem”, po czym wg Ikara zakończył swój żywot. Być może zakończył (co do tego krążą różne plotki), ale wygłodniałe dzieciaki z czarnymi oczyma, nadal błąkają się po korytarzach i katakumbach Katedry. Czasem urządza się na nich polowania. Jak na zwierzęta. To tylko wzmaga ich furię. A w katakumbach istnieje osobna stacja metra. Tak, można ich tam czasami spotkać. Ale nie tylko ich, są na tej stacji rzeczy jeszcze gorsze... Nowa Inkwizycja, fanatyczni Hedoniści, gotowi bez skrupułów cię zgwałcić, a później pozostawić własnym żalom. Co do samej Katedry. Jak wiesz Dno to miejsce wiecznej balangi. W dzień świeci tu tak ostre słońce, że większość bladoskórych imprezowiczów, którzy tu żyją zapewne by się spaliła za dnia. Dlatego śpią. Jak wampiry. W każdym razie Dno to wieczne imprezowanie. Zaś Katedra jest centrum, samym okiem cyklonu tej imprezy. Każdego wieczoru, zaczynając swoje rytuały i wykonując jakieś dziwne gesty przed ołtarzem, Szaroskrzydły celebruje rozpoczęcie zabawy. Całą noc odprawia te swoje formułki przy ołtarzu. Aż strach pomyśleć co by się stało jakby przestał. Katedra uzależnia. Nie chodzi o jej piękny, neogotycko-industrialny wystrój, czy chmary diabelnie foremnych, różowowłosych, ubranych w kuse skóry kelnerek, czy naprawdę niesamowite indywidua, które się tu zabawiają. W Tłumie wszyscy próbują ci mówić, że są z tobą, a tak naprawdę jesteś anonimowy. Tutaj jest odwrotnie. Wchodzisz jako ktoś anonimowy, jesteś jednym z wielu, zaś wychodzisz jako część symbiozy, wielkiego organizmu. I zawsze wracasz. Wiesz, że każda spędzona tutaj sekunda może być twoją ostatnią. Wszystkie świry na ciebie czekają. Tańcząc tuż przy wypełnionych ludzkimi ciałami komorach z płynem konserwującym, nie wiesz, czy któreś się nagle nie obudzi by... A jednak przychodzisz. Katedrę powoli obrasta Grzyb. To nie jest żadna przenośnia. Jest to jakiś dziwny zmutowany rodzaj grzyba, którego pochodzenia nikt wyjaśnić nie potrafi. Nikt włącznie z Ikarem nie potrafi mu zaradzić. Zaś ten “organizm” zaczyna... pożerać ludzi. Parę razy byłem świadkiem. Ludzie jakby zmierzali sami do Grzyba. Jakby miał on mózg. Jakby potrafił manipulować ludzkimi myślami. Byłem raz o krok od niego. Dziwne uczucie trochę jakby jakieś macki ślizgały ci się po mózgu. Na szczęści nie byłem wtedy na haju, więc szybko uciekłem. Ale był to czynnik, który wyleczył mnie z uzależnienia od Katedry. To co wtedy czułem, jakby dotyk obłędu-to było zbyt nienormalne nawet jak na surrealizm Dna.

Cinamonette
Właściwie, to nie jest to miejsce, tylko rzecz. Jest to mieszanka cynamonu i najgorszej laboratoryjnej chemii, zawinięta w sprasowaną cynamonową korę. Pali się to jak jointy, potwornie szybko uzależnia fizycznie. Daje tobie władzę. Człowiek, który jedzie na Cinamonette, czuje się niczym pępek świata, sam jego środek. Wszystkie problemy rozbijają się o niego niczym fale o skałę. Odczuwa on wszechogarniającą harmonię, tak jakby wszytko wokół niego było idealnie rozłożone. Domyślasz się zapewne, że zjazd po tym specyfiku nie należy do przyjemnych. Szczerze mówiąc jest to jedno z największych okrucieństw jakie człowiek może sobie wyrządzić. Wielu palących pierwszy raz, podczas doła popełnia samobójstwo. Cinamonette produkuje na Dnie, tylko jeden człowiek. Pewnie myślisz sobie teraz, że może nieustannie podwyższać ceny i wyzyskiwać ludzi do ostatniego grosza. Jesteś w błędzie. Randolph (to jest jedyna informacja o nim, którą posiadają ja i reszta Dna) od początku produkcji specyfiku (ponad 20 lat temu) nie podniósł ceny i cały czas utrzymuje się ona na śmiesznym poziomie, dzięki czemu na narkotyk stać praktycznie każdego. Randolph tylko raz przemówił do ogółu. Po pojawieniu się pierwszej śmiertelnej ofiary oświadczył, iż każdy nowy klient jest dla niego jak dziecko, i że na drodze do ostatecznego połączenia trzeba ponieść ofiary. Wielu ludzi nie chce rzucić Cinamonette dla poprawy stanu zdrowia. Wielu się go zaczyna bać. Bowiem najczęstszym skutkiem ubocznym użycia narkotyku jest niekontrolowane wypowiadanie jakichś dziwnych inskrypcji i coś co namiętni palacze określają jako Oddawanie Się Bogom. Snoby próbują stworzyć dla siebie lepsze lub silniejsze odmiany, dzięki różnym nieraz kuriozalnym sposobom (jak dodawanie krwi niemowląt), ale narkotyk albo traci właściwości, albo nie dzieje się z nim nic szczególnego. Jest taki jeden problem. Coraz więcej ludzi robi sobie tzw.Rajdy. Na czym Rajd polega? Ano, że bierzesz pierwszą dawkę, kolejną, jeszcze jedną i... tak aż do skrajnego wyczerpania. Ci ludzie nigdy nie mają Zjazdu. Najczęściej po prostu umierają z wyczerpania, czasami zapadają w kilkudniowe sny. Ci którzy budzą się z tego snu opowiadają o dysputach filozoficznych z Bogami i krainach, gdzie czas im upływał niezwykle wolno, potem zaczynają bełkotać, człowiek się na chwilę odwraca... a ich już nie ma. Zawsze znikają. W każdym razie wyobraź sobie klub pełen dziko tańczących, będących na Rajdzie, ludzi. Tysiące splecionych, półnagich ciał, płynący z głośników trans i wszechobecną woń cynamonu. To robi wrażenie. A więc zapamiętaj mój drogi-całe Dno pachnie cynamonem.

Kesey Street
Na Dnie trudno nie być tzw.”jednym z wielu”. Jeszcze trudniej nie być jeśli się nie pokazujesz na Kesey Street. Kesey Street to najbardziej naćpana, a przy tym największa, główna ulica Dna. Tunel pod Katedrą jest właśnie jej, przedłużeniem. To tutaj odnajdziesz najlepsze, najbardziej ekskluzywne kluby tego światka. Mało kto ryzykuje tu jazdę samochodem, czy jakimkolwiek innym środkiem transportu, są nawet tacy, którzy boją się tu chodzić. Jest parę powodów. Po pierwsze jak już mówiłem, jest to ulica, na której więcej znajdziesz ludzi z mózgiem zmodyfikowanym czystą chemią, niż cyberwszczepami, środkami biologicznymi, czy tych z mózgiem nie zmodyfikowanym niczym. Jadąc tu motorem, kosił byś dziesiątki ludzi, a co dopiero jakimś wypasionym autem. Drugi powód. Łączy się z pierwszym. Skoro mało kto tutaj jeździ, to jest to świetny teren do wyścigów ścigaczy (takich podrasowanych, latających motorów). Ścigają się tu głównie pijane sieroty, które jedyną przyjemność w życiu znajdują w adrenalinie jaka towarzyszy tej zabawie. Wiesz, No wbiję się w plecy tej lasencji, czy nie? Sam bym się podniecił.

Sypialnia
To jest chyba ostatnio najmodniejsze miejsce na Dnie. Klub, wystrój ma w stylu wiktoriańskim, trochę naleciałości azjatyckich może. Wchodząc do niego, od razu powali cię gęsty dym. Ale nie będzie to dym z palonych Cinamonette. Będzie to dym z od dawna nie używanego specyfiku-opium. Oczywiście nie wszyscy palą tu opium, głównie robią to siedzący w kątach i załatwiający własny biznes, grubi, skośnoocy alfonsi. Pociągają z ogromnych, rzeźbionych fajek, zaś ich ilość wydychanego przez nich, za jednym razem, dymu mogłaby wypełnić mały pokój. Rzeczą, która jest charakterystyczna dla Sypialni jest... Sen. Z głośników sączy się delikatny chill out, zaś ludzie układają się tu na kremowo-białych leżankach i mają do dyspozycji całą gamę usypiających, lub wprowadzających w subtelny stan otępienia środków, poczynając od małych, bladych lolitek, świadczących usługi masażu, po zwyczajne, najzwyczajniejsze środki nasenne. W środku, mają swoje legowisko Yin i Yang. Yin jest małym, ubranym na czarno, żółtym człowieczkiem, z wiecznie rozbieganymi oczyma. Zawsze jest nietaktowny i chamski, jego stany narkotyczne znajdują ujście w nieustannej nerwicy i drgawkach. Dlatego też został do swojego białego łoża w kształcie półksiężyca, przypięty pasami. Obok zaś leży Yang. Spokojny, także skośnooki, potężnie zbudowany mężczyzna. Ubrany w piękne białe szaty, spokojnie leży i podróżuje po odmętach własnego umysłu. Jego szata kontrastuje z czarnym obiciem jego, także półksiężycowego łoża. Jak to było w tej popularnej gadce-równoważą się. Może dlatego tylu ludzi chce przy nich przebywać. Yin i Yang mają swoich zwolenników. Po stronie Yina leżą niepokorni, przeżywający koszmary senne ludzie o starych duszach. Zaś po stronie Yanga śpią młodzi duchem, od których bije jakieś niewypowiedziane światło. Może dlatego zbiera się przy nich pełno wszelkich nieszczęśliwców-nałogowców, ludzi przegranych. Wiesz, że Randolph strasznie tego miejsca nie lubi podobno? Trudno to rzec, ale w tychh warunkach to miejsce to naprawdę miejsce, gdzie panuje względne... dobro.

Idź już sobie. Pewnie jeszcze nieraz ci opiszę Dno. Chodź, zajaramy sobie cynamonek, a później opowiem ci resztę.

Przypis do Kultu Malkuth, najbliższa ludzkości Archont, pragnąca zniszczyć Iluzję, znika. Odchodzi dokładnie tak jak Demiurg, Chokmah, Yesod i Chagdiel, ale trzeba powiedzieć, że to odejście w wielkim stylu. Jej cytadela w Metropolis rozpada się na drobne kawałki, a spektakularny wybuch rozrzuca przesycone magyą fragmenty budowli, bezpowrotnie naruszając strukturę Iluzji. Ludzkość nie Przebudziła się. To raczej świat się Przebudził.

Archonci łączą swoje siły, aby uratować Iluzję. Popękana struktura, jak rzucone o ziemię, a następnie posklejane lustro, dalej odbija pewne jej elementy, ale... zza tej wątłej zasłony doskonale widać Prawdziwą Rzeczywistość. Dno jest jednym z miejsc, w którym sługusy Archontów zaciekle walczą o jedyną właściwą percepcję ludzi.

Ikar - potężny serafin, jest chodzącą aberracją Iluzji. Grzyb jest jego narzędziem, magyczną strukturą służącą do pożerania świadomości bywalców Katedry. Elektrownią, która pozwala mu utrzymywać Prawdziwą Rzeczywistość wokół swojego ciała, i równocześnie potencjalną odskocznią. Do czego Ikar chce wykorzystać Grzyba...? Z pewnością ambicje serafina są olbrzymie.

Randolph jest jednym z dawnych sługusów Malkuth, fanatycznie podchodzącym do swej misji, nawet po zniknięciu mentorki. Cinamonette to jego najpoważniejszy projekt, którego celem jest ostateczne Przebudzenie mieszkańców Dna. Chemik cały czas próbuje ulepszyć narkotyk i zwiększyć jego skuteczność. Stawką jest w końcu ludzkość.

Ludzie stracili umiejętność śnienia. Kraina Snu, niegdyś otwarta dla każdego, stała się ekskluzywnym miejscem dla nielicznych, jeszcze potrafiących marzyć. Bądź dla takich, którzy są w stanie zapłacić. Yin i Yang są dawnymi Wędrującymi po Snach* umożliwiającymi zagubionym w nowej rzeczywistości nieszczęśnikom ucieczkę w bardziej przyjazny świat.

*Dream Wanderers z podręcznika głównego
Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę

Komentarze


~def

Użytkownik niezarejestrowany
    spoko
Ocena:
0
spoko









;D
24-04-2006 22:37
~wisień

Użytkownik niezarejestrowany
    fajne ale...
Ocena:
0
...oczekiwałbym raczej jakiegos opowiadania. Nie zrozum zle ale lepiej czyta sie jakies opowiadanie i stopniowe poznawanie swiata. Forma w jakiej przedstawiles te realia jest rowniez ciekawa jednak opowiadanie przeczytalbym z wieksza checią.


pozdrawiam
02-05-2006 12:23
Szczur
    Coś nowego,
Ocena:
0
czyli konwencja, o której wcześniej raczej nie myślałem w odniesieniu do Zewu - słowem: nowy klimat i nowe pomysły. Szkoda tylko, że na razie tylko tyle... Czekam na więcej!
04-05-2006 18:34
Wojewoda
    Dziękuję za uwagi...
Ocena:
0
Kolejna część Dna już się pisze. Miło by było, gdybyście napisali tutaj, jakie aspekty Dna opisane dotychczas podobały Wam się najbardziej. Będę wtedy wiedział co można ewentualnie dalej ciągnąć.

DEF:Dzięki, też lubię maksymalizm w komentarzach. Po za tym emotka na dole wyjaśnia wszystko:D

Wisień: Pomyślę, ale ta forma generalnie wydaje mi się być całkiem sensowna.

5+oP +h3 H8: Będzie, będzie:)
06-05-2006 17:42
Zsu-Et-Am
   
Ocena:
0
To trzeba przyznać - spojrzenie zupełnie nowe i autentycznie intrygujące. Moim zdaniem świetne - klimat, opisy. Jedyną wadę tekstu stanowi interpunkcja, choć w paru miejscach "coś trafia" również poprawnośc językową, stylistyczną czy ortografię. Przykłady rzucają się w oczy w czasie czytania, ale są to błędy wszelkiego rodzaju, np.:

"po za tym" - poprawna jest forma "poza tym"
"wg." - po tym skrócie nie stosujemy kropki
"Głównie ścigają się pijane sieroty, które jedyną przyjemność w życiu, znajdują w adrenalinie " - lepiej i poprawniej wyglądałoby: "Ścigają się tu głównie pijane sieroty, które jedyną przyjemność w życiu znajdują w adrenalinie" (drugi przecinek był zbędny, zaburza szyk zdania)
"Może dlatego tylu ludzi przy nich przebywać. " - zgubione "chce"

Oby Gwiazdy ustawiły się w odpowiednim porządku, by mogła przebudzić się uśpiona, przedwieczna C'orr'ctha Zewu.
Pozdrawiam i jeszcze raz gratuluję.
31-05-2006 10:40
Wojewoda
    Niedługo...
Ocena:
0
Wielka C'orr'ctha, której śluz rozciąga się przez miliony galaktyk niedługo się przebudzi, poprostu ostatnio się stresowała końcem sezonu naukowego;)
31-05-2006 21:15

Komentowanie dostępne jest po zalogowaniu.