Człowiek Paroovka. Dorysuj mu wąsy

Biorąc pod uwagę produkcje polskich autorów, miniony rok należał do Na szybko spisane autorstwa Michała Śledzińskiego. Tuż za komiksem popularnego Śledzia usytuowało się kilka tytułów, wśród których szczególnie często chwalony jest nowy tomik z przygodami Człowieka Paroovki. Jego autorzy zachęcają wszystkich czytelników, by dorysowali mięsnemu bohaterowi wąsy, a upokorzywszy go w ten sposób, śmiali się z jego najnowszych przygód. Fanów komiksu ogarnęła parówkowa fala radości.

Wyjdę przed szereg i powiem: jak śmieszy, kiedy nie śmieszy? Precyzuję: jak to Paroovka śmieszy, skoro to nie jego zasługa, że jest śmiesznie? Tak, mówię to z całą stanowczością, niejaki Paroovka zbiera owoce cudzego sukcesu. Laury, które nie jemu się należą. Już śpieszę z wyjaśnieniami.

Człowiek Paroovka to jedno z dzieci Produktu, z którym związani byli tacy podejrzani osobnicy jak Jeż Jerzy czy Wilq. Co go od nich odróżnia? Na pierwszy rzut oka niewiele. Również jest idolem młodzieży, parając się przy tym superbohaterstwem. Brak mu jednej istotnej rzeczy, a raczej całego ich zespołu: właściwości, osobowości, charakteru. Aby wykryć tę ułomność, wystarczy wyobrazić sobie dowolny problem lub "problem", najlepiej bliski nam w codziennym życiu, ot, na ten przykład, strajk celników na granicach albo zniszczenie ministerialnego laptopa. Następnie – postawić wobec takiej sytuacji pewnego jeża tudzież superherosa z Opola. Ha ha, prawda, że od razu śmiesznie? A teraz powtórzcie to samo ćwiczenie z Człowiekiem Paroovką.

Otto von Bismarck powiedział kiedyś, że ludzie nigdy nie powinni się dowiedzieć, jak robi się politykę i parówki. Coś jest na rzeczy. Człowiek Paroovka, podobnie jak każdy wkład do hot-doga, nabiera smaku dzięki dodatkom. Na jego chwałę pracują więc w pocie czoła dwie grupy przestępcze: Gang Wąsaczy i Grand Banda (oraz gościnnie inne indywidua). O każdym z członków i każdej z członkiń tych ugrupowań można długo opowiadać, wymienić kilka cech charakterystycznych. Już sam pomysł na tych bohaterów jest dowcipem samym w sobie, nośnym, łatwym do rozwijania (podobnie zresztą jest z Wilqiem i Jeżem Jerzym). Człowiek Paroovka także stanowi koncepcję zabawną w swej absurdalności, brakuje jej jednak wypełnienia, podjęcia kroków, które dookreśliłyby bohatera i wsparły jego humorystyczny potencjał.

Te kroki wykonują postaci drugiego planu. Oczywiście, poczucie humoru to rzecz bardzo względna, jednakże wydaje się, że to epizody, w których Paroovka ustępuje miejsca swoim ciamajdowatym (Wąsacze) lub przebiegłym (Kazia i Mirka) adwersarzom, wypadają lepiej. Dopiero w rozdziałach z ich udziałem Marek Lachowicz bawi się strukturą komiksu i poszerza formułę swojej serii.

Każdy bohater komiksowy mógłby sobie życzyć takich autorów i takiego wydawcy. Dbających o jego promocję, organizujących zabawne happeningi (słynne sztuczne wąsy, które święciły triumfy podczas MFK w Łodzi), rozwijających umiejętności pisarskie i graficzne, zapewniających solidną publikację i czystą radość z tworzenia jego (w sensie: bohatera) przygód, którą widać w ich (w sensie: autorów) poczynaniach. O oddanych fanach nie wspominam, bo się nie poczuwam.

Byłoby wspaniale, gdyby odpłacił tym samym, nabierając trochę głębi i wyrazu. Czego by stary Otto nie mówił, ludzie powinni się dowiedzieć, z czego zrobione są paroovki.

O komiksach na blogu Macieja 'repka' Reputakowskiego