» Blog » Czego nie lubię w anime i dlaczego je oglądam
10-09-2009 21:02

Czego nie lubię w anime i dlaczego je oglądam

Odsłony: 952

Fani anime mnie nie lubią i nie mam im tego za złe. Czasem potrafią z entuzjazmem opowiadać mi o jakimś tytule i przywoływać nawet po wielu kwartałach jego fajność i cytaty z niego się wywodzące, a moje kontakty z tego typu produkcjami zazwyczaj kończą się słowami w stylu „nienaturalne, zbyt kiczowate, sztampowe, prymitywne”. Nie jest tak zawsze, ale wielokrotnie się przekonałem, że serie, którym moi znajomi dają oceny pokroju 8, ode mnie otrzymują 6 lub mniej, a serie „na dyszkę” – zazwyczaj 8 lub mniej. Jako jednak, że mój dawny znajomy dosyć mocno siedzi nie tylko w mangach i anime, ale jest właściwie elementem subkultury fanów tego nurtu, a przy tym wszyscy moi gracze L5K bardzo te nastroje lubią, nieustannie nasze gusta ścierają się, wytwarzając czasem mniej, czasem bardziej konstruktywne dyskusje. Poniżej zamieszczę wnioski, jakie wynikają z tych drugich. Anime ze względu na masowego odbiorcę może sobie pozwolić na większe niedopracowanie. Anime oglądają w Japonii miliony ludzi. Istnieją wielkie księgarnie sprzedające jedynie komiksy. Jest tego masa. Dlatego jest mnóstwo elementów przenikających anime, będących nie zawsze dobrymi rozwiązaniami, które jednak umykają krytyce, natomiast w produkcjach rodzimych lub kinie aktorskim te same wątki uznane by zostały za obciach. Z różnych powodów, z których jedynie część mogę zgadywać, fani anime potrafią bardzo wiele wybaczyć. Jak to pisał kiedyś Ezechiel, z czym sam się zgadzam, istnieją produkcje (nie tylko w kinematografii), które dochodzą do takiego poziomu, że wszelkich niedociągnięć po prostu się nie zauważa, a przynajmniej nie zmniejszają one zachwytu konsumenta. Jednak w anime istnieją często powtarzające się elementy obrzydliwie cuchnącej i infantylnej komercji, nie będące dla fanów żadnych problemem. Być może wystarczy to zwalić na sam element „fanostwa”. Kilka przykładów – tyle, na ile wpadłem pisząc tekst na szybko.
  • Schematyczność postaci.
  • Schematyczność fabuły.
  • Przewidywalność – wszystkie trzy punkty podsumuję za jednym zamachem. Prawda jest taka, że im więcej widziało się filmów/przeczytało książek/rozegrało sesji RPG/ pobawiło przy grach komputerowych, tym więcej motywów z anime daje się bez problemu przewidzieć. Postacie zachowują się w sposób oczywisty, a ich ewentualne wychylenia zazwyczaj wynikają nie tyle z oryginalności, co z niekonsekwencji twórców. Najlepszym przykładem dla mnie jest uwielbiany powszechnie Fullmetal Alchemist, a konkretniej – jego pierwszy tom. Dalej nie zaszedłem. Mówiąc wprost, FMA rozpoczyna się jak banalna kampania RPG w konwencji free fantasy. Czytanie tego było wspaniałe – na bodajże trzeciej stronie od razu wiadoma stała się końcówka, każdy element fabuły był sztampowy do bólu i banalny, nie mówiąc już o finale. Na pewno nie pomógł tu monolog końcowy – „masz ładne, silne nogi, musisz iść przed siebie”… Ble ble ble. Osoby, które czytały notki na moim blogu otagowane jako „sztampa” wiedzą, że łatwo przewiduję fabułę różnych dzieł, a nie wynika to bynajmniej z mej nieprzeciętnej inteligencji czy daru prorokowania. Po prostu dużo widziałem, dużo przeczytałem, dużo popkultury zwiedziłem – i łatwo dostrzegam klisze. A staram ich się unikać.
  • Z dupy wzięte problemy moralne. Pamiętam, jak jedna z pierwszych, poznanych przeze mnie osób, zachwalała mi anime: „Nic nie jest czarne czy białe! Wszystko jest skomplikowane!”. I pamiętam, jak parę lat później moja mama z przedrzeźniającym głosem rzuciła komentarz, gdy dowiedziała się, że oglądam jakieś anime: „Ah tak… Bajka polegająca na przedstawianiu, że wszystko jest czarnobiałe, skomplikowane i trudne…”. I łatwo zaczęło uwydatniać się, że większość rozterek czy problemów są szalenie oczywiste. Nie ma nic gorszego niż anime poruszające tematy wiary. Naprawdę. Problemy moralne i dylematy w anime zazwyczaj nurtują osoby w wieku 14-18 lat. Są więc prymitywne i zazwyczaj odpowiedzi na nie każdy zna – być może na tym właśnie polega ich popularność, że pod koniec każdy sobie myśli „o, jaki ja jestem fajny, wiedziałem to od razu”. Przypomina mi to modę na dr House’a, gdzie masa oglądających myśli sobie „o, ja też jestem taki ironiczny, odważny itp., jestem niczym House, jestem fpytkę”. Nieważne.
  • Cycki, cycki, cycki. W licznych seriach, takich jak Tengen Toppa Guren Lagan, pojawiają się odcinki koncentrujące się na jednym zagadnieniu – cyckach. Masa pięknych kobiet biega po, dajmy na to, wielkim mechu bojowym w bikini albo po plaży i nie robią nic konkretnego, po prostu są w tle. Albo grają w siatkówkę. Odcinek ostatecznie nie musi mieć fabuły, ale muszą pojawić się motywy takie jak przewrócenie postaci i pokazanie jej majtek (a później krzyk zachwytu facetów i obowiązkowy liść, czasem wysyłający podglądaczy w przestworza) albo przypadkowe zderzenie jednej z lubianych postaci z cyckami i usprawiedliwianie się. Kolega tłumaczył mi ze stoickim spokojem, że tego typu odcinki są tworzone dla młodych widzów i jest to wpisane w kanon anime. Ze stoickim spokojem powiedziałem, że to jest mimo wszystko głupie i w produkcjach zachodnich ludzie się z tego nabijają – i to nie w sposób, jaki chcą tego producenci.
* Dystans kulturowy. Ten punkt nie jest żadnego rodzaju sarkastycznym i prymitywnym zarzutem, jak powyższe. Nie. Po prostu kultura, w której wzrastałem, sprawia, że wiele motywów całkowicie jest dla mnie niezrozumiałych. Najlepszym tego przykładem jest bardzo dziwna seria Basilisk. Absurdalne sytuacje totalnie mnie szokowały, nie byłem w stanie zrozumieć, dlaczego postacie zachowują się tak irracjonalnie. Minęło parę miesięcy, aż zrozumiałem, że po prostu nie znam historii i kultury Japonii i nie wiem nic o Honorze ani o tym, jak istotny może być dla ludzkiego życia. A poza tym inaczej interpretuję pojęcie honor. Przypuszczam, że gdyby nie ten fakt, mógłbym Basiliska odebrać z zachwytem. Ale nie umiem, bo jestem za prostym człowiekiem (mówię to bez ironii).
  • Hermetyczność grupy fanów. Znacznie łatwiej byłoby mi oglądać anime, gdybym nie widział, jak zachowują się fani anime. To chyba słaba cecha mojego charakteru, ale gdy widzę lesbijki poprzebierane za koty na konwentach, ludzi pomalowanych, uczących się japońskich słów i obarczonych całą masą rytuałów, od razu pojawiają się u mnie reakcje obronne. Wielokrotnie byłem atakowany, że potrafię „odtrącić anime już po pierwszym odcinku”. No a po ilu odcinkach powinienem? Jeżeli czytam książkę, ma mnie zainteresować już jej pierwsze 20 stron. Jeżeli jestem na prelekcji, prowadzący ma podręcznikowe 10 minut na przyciągnięcie mojej uwagi. Jeżeli film mnie nudzi, nie oglądam go. Niemniej fani anime, otaku czy inne grupy potrafią być bardzo… hm… agresywne i nieco nawet fanatyczne. I ksenofobiczne. Znam ludzi, którzy po prostu, tak jak ja, oglądają anime i mogę z nimi pogadać o, dajmy na to, nowościach kinowych (ta… jakbym oglądał nowości kinowe). Ale Fani anime odgradzają się od normalnej kinematografii, mimo, że pod względem budowania fabuły znacznie wyprzedza liczne serie anime. Ale nie obejrzą ich. Nie, bo nie są anime.
Niemniej anime oglądam. Może nie w dużych ilościach, może i nie umiem po prostu obejrzeć 30 odcinków opowiadających jedną historię, ale są serie, które uwielbiam. Taki chociażby durny i głupi jak but Hellsing – Alucard jako król kiczu i cała ta pseudo-pogańsko-krucjato-chrześcijańsko-niewiadomojaka oprawa są po prostu śmiesz, ale i fajni. Ładna animacja robi z tego zabawną papkę, którą oglądałem już wiele razy i zawsze mi się podobała. A to akurat mało reprezentatywny przykład. Żeby nie robić z siebie andergrandowego autsajdera, nie zacznę mówić o Angel’s Egg, który jest mocno pokręcony, ale przecież piękny i naprawdę wieloznaczny. Ta pełnometrażówka jest mało znana, ale oglądam głównie anime bardzo popularne – Trigun (mój prywatny ideał), Księżniczka Mononoke (mój prywatny ideał), Grobowiec Świetlików (mój prywa… no ej, to anime dostało 3 miejsce w Top 50 filmów wojennych według Esensji). Nie jestem w żadnej mierze oryginalny i nie walczę z opinią masową. Po prostu anime bardzo często wypada fatalnie w przypadku konfrontacji z osobą, która może pochwalić się dużym bagażem kulturowym. Ostatecznie nie jest tak, że lubię albo nie lubię anime. Tak samo, jak nie jest tak, że lubię albo nie lubię filmów. Są filmy, które lubię, i filmy, których nie lubię. Japończycy słowem „anime” określają wszystkie produkcje animowane, jak na przykład Król Lew czy Shrek. I ja robię w pewnym sensie tak samo – wrzucam wszystko do jednego worka. I nie daję nikomu taryfy ulgowej. Czego nie lubię w anime? Tego, że wiele osób wymaga ode mnie, bym zwyczajnie słabe motywy ignorował, bo narysował je człowiek nie będący Europejczykiem. Wymagam dobrej fabuły, prawdopodobnych zwrotów akcji, ciekawych przemyśleń, namacalnych charakterów postaci i dobrego wykonania, tak samo, jak w innych warstwach kultury. Dlaczego je oglądam? Bo ludzie je tworzący potrafią zrobić rzeczy niesamowite – tak samo, jak Amerykanie czy Europejczycy. Faktycznie WALL-e zbił w moim prywatnym Top5 kreskówek Księżniczkę Mononoke, ale obejrzę wszystko, co może mi zaoferować dobrą historię. Być może jestem za bardzo tolerancyjny i powinienem wprowadzać więcej podziałów. Być może. Ale jakoś nie żałuję.

Komentarze


Alkioneus
   
Ocena:
0
Aureusa lubię za jedno - mało kiedy w 6 literach jednego nicka można zawrzeć tyle kwestii, w których się z nim totalnie nie zgadzam i tyle kwestii, pod którymi sam bym się z przyjemnością podpisał.

Ta notka należy do tej drugiej kategorii. Pozostaje się tylko cieszyć, że dzieli ze mną aż 5 literek ze swojego nicku.
10-09-2009 21:35
chimera
   
Ocena:
0
Przez fazę anime przeszedłem jakiś czas temu, bez większego uszczerbku dla zdrowia. Z wymienionych w notce powodów nie zostałem nigdy fanem, ale kilka rzeczy wspominam z przyjemnością: niektóre odcinki Noir, Vampire Princess Miyu, no i oczywiście Spirited Away i Księżniczę Mononoke. Przy czym filmy Miyazakiego (przynajmniej te dwa) to trochę inna klasa.

10-09-2009 22:07
Repek
    Notka ciekawa...
Ocena:
+5
...choć generalizujesz okrutnie. :)

Pozdrówka
10-09-2009 22:26
Fenran
   
Ocena:
+7
Ja tam anime lubię i nie zgadzam się z większością opinii Aureusa - pewnie, jest mnóstwo komerchy, ale to tak jak z Hollywodzkimi filmami - trzeba się naszukać, żeby trafić na coś naprawdę fajnego.

Dlatego do animek podchodzę jak do filmów hollywodzkich i książek - rzadko chodzę na nowości, wybieram te, które wiele osób poleca i które mają dobre opinię, bo wtedy mogę się spodziewać rzetelnego produktu.

Wielka ilość anime ma jedną zaletę - wśród natłoku szajsu dość łatwo o perełki, które ogląda się z prawdziwą przyjemnością.

A teraz po kolei, do Twoich argumentów:

Schematyczność postaci, schematyczność fabuły - no cóż, smutna prawda jest taka, że ilość motywów jest ograniczona i tak naprawdę wiele z nich wałkujemy na nowo od starożytności. Ciężko wpaść na coś, czego jeszcze nie było. I tak jest mniej schematycznie, niż w Hollywood, a część motywów jest świeża dlatego, że pochodzi z innej kultury - dla japończyków na pewno są dużo bardziej wyświechtane.

Przewidywalność - patrz wyżej. Im więcej książek i filmów obejrzałeś, im więcej motywów znasz, tym łatwiej przewidzieć, co będzie dalej. Ale ciągle anime, które oglądam, są mniej przewidywalne, niż większość hollywoodzkich kliszy. Miło mi się oglądało Ninja Scrolla, świetnie się bawię obecnie przy Basilisku, pozytywnie zaskakiwał mnie Samurai Champloo i Afrosamurai (filmowy) - zresztą, ogladając film czy anime staram się nie przewidywać, co będzie dalej, tylko dobrze się bawić oglądając.

Konia z rzędem temu, kto po trzech - czterech odcinkach będzie w stanie odgadnąć, co się będzie działo dalej w "Berserku" - obejrzyj, założę się, że nieraz Cię zaskoczy.

Z dupy problemy moralne - no cóż, jeśli szukasz głębokich przemyślnej bohaterów, to szukasz w złym miejscu, oglądaj filmy moralnego niepokoju, idź do teatru albo sięgnij po jakąś książkę. Oglądać anime dla głębokich problemów to jak chodzić na dziwki, żeby z nimi porozmawiać (cytat by Dex, ukłony dla niego)

A jeśli już koniecznie chcesz głębokiego rozkminiania, obejrzyj Berserka, gdzie spora część bohaterów ma niezłe wrzuty na mózgu i długie i wcale nie tak płytkie przemyślenia.

Cycki, cycki, cycki - no cóż, jak jesteś dorosłym facetem, lubisz cycki. Mi one w anime nie przeszkadzają. A odcinki, w których bohaterki świecą dekoltem i grają w siatkówkę zazwyczaj są "fan service" - i większość z nich opowiada pojedyncza, jednoodcinkową historię. Po trzech minutach możesz stwierdzić, że to właśnie taki odcinek, i po prostu go ominąć - nic nie stracisz, a unikniesz tej obrzydliwej, niemoralnej golizny.

(chociaż to prawda, że rysowane cycki to tak naprawdę żadne cycki)

Dystans kulturowy - no cóż. My nie rozumiemy, dlaczego japończycy kłaniają się z szacunkiem swoim babciom i dziadkom, oni nie rozumieją, czemu u nas, jak kogoś gościmy, podajemy wódkę i ogórka - co kraj, to obyczaj. Im więcej anime obejrzysz, tym łatwiej będzie Ci zrozumieć zachowanie bohaterów. Poza tym, ten argument kłóci się z pierwszymi trzema. "Basilisk" mnie nie męczy dziwnymi zachowaniami bohaterów, wręcz przeciwnie - najciekawsze motywy wyciągam i staram się przenieść do L5K.

Hermetyczność grupy fanów - to smutna prawda. Mnie też łatwiej by się grało w RPG, gdyby na konwentach nie pojawiała się banda zjebów, która biega w kostiumach i myślą, że są rycerzami, ratują księżniczki, albo że są wampirami, a reszta świata to głupi śmiertelnicy. Idź na LARPa WoDu - tego odbywającego się w najgłębszych piwnicach konwentu i powiedz tym ludziom "hej, słyszeliście, że tam na górze jest normalny świat, i że wcale nie trzeba pić krwi, żeby żyć? Fajnie, nie?" i przygotuj się na bieg po zdrowie.

Każde hobby najwyraźniej musi mieć swoje pogłowie ludzi poje**anych. Fandom mangi/anime jest sporo większy, więc i idiotów sporo więcej - czysta matematyka. Szkoda tylko, że to właśnie ta garstka psuje opinie tym normalnym - którzy w niedziele wieczorem, po pracy, siadają przed telewizorem obejrzeć fajnego Samuraia Champloo, albo idą zagrać z przyjaciółmi parogodzinną sesje w L5K.

Anime oglądam całkem sporo - Berserka z kolegą obejrzeliśmy przez pięć kolejnych wieczorów, oglądaliśmy Samuraia Champloo, Afrosamuraia, wcześniej widziałem Kenshina, Full Metal Panic, Wolf Rain, Kroniki Wojny na Lodoss, zacząłem Souten Kuoro, zastanawiam się nad Cowbojem Bebopem - mam zasadę, że unikam wieloodcinkowych animek, wole takie, które opowiadają pojedyńczą historię w 20 - 30 odcinkach (Basilisk, Berserk).

Ciekawe jest to, że praktycznie nie oglądam europejskich kreskówek - seriali. Nie wciągają mnie, a animki potrafią opowiedzieć ciekawą historię, fajnie ją przedstawić, i odpowiednio ochlapać czerwoną farbą (tutaj Afrosamurai wybija się na pierwszy plan), a różnice kulturowe jeszcze zwiększają przyjemność z oglądania, bo czynią serial mniej przewidywalnym i ciekawszym.
10-09-2009 22:39
Darken
   
Ocena:
0
Niby się zgadzam z Twoimi przemyśleniami, ale z drugiej strony nie mogę się doczekać kolejnego odcinka Bleach.

Aureus, słuchaj, wrzuć najpierw swoją listę obejrzanych anime na http://myanimelist.net
bo chciałbym zobaczyć, co już obejrzałeś.
10-09-2009 23:30
Kot
   
Ocena:
+2
To może lepiej oglądać bardziej ambitne anime?
10-09-2009 23:56
Urko
   
Ocena:
+9
To może lepiej oglądać normalne filmy, które dostarczają przeciętnie większej radochy / intelektualnej rozkoszy niż japońska masówka? A jak się trafi coś fajnego to to oglądać dlatego, że jest dobre, a nie dlatego, że jest japońskie?

Nie rozumiem ludzi określających się fanami "mangi i anime". Fani kina francuskiego nie przebierają się w swoje ulubione postacie z "Gustów i guścików", "Amelii" czy "Delikatessen" :P
11-09-2009 00:57
27532

Użytkownik niezarejestrowany
   
Ocena:
+1
@Darken: Ha! Nawet mam listę takową od miesiąca. : ) http://myanimelist.net/animelist/P anPoeta
Ale nie obejmuje ona wszystkiego. Widziałem dużo pojedynczych odcinków, które zaważyły, czy będę oglądał dalej.

@repek - masz rację. Dlatego określiłem wpis jako "flejm" - daleko mu do w pełni przemyślanej naukowości, pozwoliłem sobie na masę uproszczeń i tylko liznąłem temat. Już dziś do głowy przychodzą mi myśli w stylu "ah! mogłem jeszcze to napisać!".

@Fenran - dzięki za tak rozbudowaną opinię! Jej ostateczne podsumowanie jest takie, że patrzymy inaczej na te same rzeczy i nie za bardzo mamy jak ze sobą polemizować. : ) Przykładowo: uważam, że mimo wyczerpywania się puli pomysłów i motywów wciąż można przedstawić standardowe motywy w sposób niestandardowy i takie produkcje warto oglądać. Ty widzisz w tym argument obronny dla twórców, którzy nie potrafią się przez te standardy przebić. No i dobrze.

Za to przekonałeś mnie, by dać drugą szansę Berserkowi - przyznam, że gdy w drugiej klasie liceum obejrzałem pierwszy odcinek, byłem bardzo znudzony i znużony. A przez ostatnie lata wiele osób mi tą serię polecało, podkreślając, że początkowe odcinki faktycznie trochę zmniejszają średnią, ale warto je przecierpieć. Spróbuję, jak obejrzę Wolf's Rain.
11-09-2009 07:07
Darken
   
Ocena:
0
Aureus, to looknij sobie na moją. http://myanimelist.net/animelist/d arken

Ostatnio zobaczyłem świetne anime, które wyrwało mnie z opinii, że "Anime jest do dupy". Bo było inne.

http://myanimelist.net/anime/5630/ Higashi_no_Eden

Berserk jak berserk. Anime stanowi pewną zamkniętą całość. Kopa jednak dostałem czytając mangę. Po jednym story arcu byłem tak zmiażdżony, że przestałem czytać.

Świetne są też Excel Saga i School Rumble - obie serie to parodie wielu innych anime.
11-09-2009 11:17
beacon
   
Ocena:
0
Urko: Fani kina francuskiego nie przebierają się w swoje ulubione postacie z "Gustów i guścików", "Amelii" czy "Delikatessen" :P
>>Nie? 0.o
11-09-2009 12:11
Kot
   
Ocena:
+1
Mnie w Anime interesuje raczej kreacja świata jako takiego. Dla przykładu Last Exile jest znakomitym anime. Mimo typowych dla gatunku elementów.
11-09-2009 12:53
Urko
   
Ocena:
+2
@beacon - chyba, że masz na myśli fanów Louise de Funes, to czarne owce w fandomie frankofilów i przebierają się bez opamiętania za żandarmów. Istne szaleństwo!

@MKotek - ale tylko w anime, czy w każdym filmie / animacji / serialu, który oglądasz? Bo przecież nie ma jakiegoś wyznacznika "japońskiego świata fikcji", który można znaleźć tylko w ichnich produkcjach. Tak?
11-09-2009 15:24
Andman
   
Ocena:
0
Jestem sporadycznym oglądaczem anime. Filmy, którymi "wszyscy" się zachwycają często mnie nudzą, vide "Akira" czy "Duch w pancerzu", "Evangelion". Co mnie męczy najbardziej w animkach to nadmiar mistyki i rozwlekła akcja.
Dobrze, że nie odrzucam ksiązki po pierwszych 20s., bo nigdy bym nie przeczytał "Kronik Amberu" Zelaznego czy "Diuny" Herberta (a tak, przepchnąłem je za drugim czy trzecim podejściem, i jestem z tego b. zadowolony).

Fenran,
świetny komentarz.
12-09-2009 12:43
bukins
   
Ocena:
+1
A ja dzięki wpisowi i dzięki komentarzom nabrałem chęć na obejrzenie jakiegoś anime, mimo że oglądam bardzo, bardzo sporadycznie.
12-09-2009 17:32
~Gall

Użytkownik niezarejestrowany
   
Ocena:
0
A spróbuj zobaczyć w wolnej chwili 'Bokurano', jestem ciekawa, co powiesz na dwa pierwsze odcinki (cliffhanger i odrobina wyjaśnień wymusza poświęcenie aż 40 minut na zdecydowanie, czy anime na + czy -).

Meka, nieco podobne do Evangeliona, ale zdecydowanie mniej przerysowane i przedramatyzowane, religia jakoś została zignorowana praktycznie zupełnie. Się w pewnym momencie ma skojarzenia z jakimiś głupimi reality show typu "Next!" i , o dziwo, to jest zaleta. Jak nie oglądam większości produkcji od dawien dawna, bo kicz raził, tak to połknęłam nie odklejając się od monitora.
12-09-2009 20:15
Gerard Heime
   
Ocena:
+4
Prawda jest taka, że wiele mang/anime jest robionych tak, jak seriale typu procedural i tutaj twórcy zachodni grzeszą tak samo, jak twórcy wschodni. Za przykład niech posłuży Ranma (lekka, komiczna manga) i wspomniany już przez Aureusa Dr House (którego osobiście lubię).

Każdy odcinek jest jak odbity od sztancy.

W Ranmie w każdym odcinku mamy absurdalny turniej, stanowiący połączenie sztuk walki i jakiegoś pozornie normalnego zajęcia zakorzenionego w kulturze Japonii (np. parzenie herbaty), a gagi są oparte o problemy z płcią głównego bohatera (która to się zmienia niejednokrotnie w trakcie odcinka) i jego wątki miłosne.

W Housie mamy dramatyczny pierwszy objaw choroby (zwykle zapaść, udar, coś w tym stylu), diagnozę różnicową (może to toczeń!), testowanie kilku różnych teorii połączonych z nieetycznym traktowaniem pacjenta (co prowadzi do konfliktu z Cuddy). W międzyczasie pojawiają się nowe, dramatyczne objawy, zwykle po tym, jak wszyscy myślą, że pacjent jest już wyleczony. Rezonans, punkcja lędźwiowa i włamanie do domu chorego to standardowe punkty programu. House zwykle wpada na jakieś cudowne rozwiązanie wyjaśniające chorobę w trakcie rozmowy (np. podczas pracy w klinice, w trakcie wizyty u Wilsona).

Najciekawsze jest to, że seriale typu procedural i mangi w stylu Ranmy zyskują wiele ze względu przeplatające się przez wiele odcinków interakcje między postaciami. Sorry, ale ja House'a nie oglądam po to, żeby zobaczyć jak kulawy doktorek rozwiązuje zagadkę medyczną, ale by zobaczyć, czy wreszcie przeleci swoją upierdliwą przełożoną (no i jeszcze dla świetnego, cynicznego humoru, ale to inna sprawa).

Ten sam zarzut można oczywiście sformułować nie tylko wobec seriali i anime, ale również wobec komiksów o superbohaterach. Tych ostatnich jednak nie czytuję, więc tu ciężko mi podać przykład z rękawa.

Za przykład świetnych anime, które teoretycznie są w konwencji procedurali, ale w rzeczywistości nie są, podałbym Cowboya Bebopa i Evangeliona (w tej kolejności).
12-09-2009 22:56
Onslo
   
Ocena:
+4
Ja wychowałem się na SM i produkcjach Polonia 1 więc się nie znam ^^ Ale sam lubiłem oglądać różne anime. Jednak z biegiem lat zaczęło mnie drażnić elitaryzowanie m&a jako sztuki ponad swoje dziedziny. Kogo z kółka Wzajemnej Adoracji zwanej potocznie w mojej mieścinie Mangowymi Spotkaniami spytam, czy może czytali Batmana: Year One albo Gaimanowskiego Sandmana albo 1602, lub czy oglądali Katedrę, to uważali mnie za autsajdera i niedorozwoja, bo jak mogę czytać głupawe komiksy... Nie żartuję. Dziś anime nie oglądam. Te dobre seriale są skończone (CB, NGE, Techi Muyo!) i dziś na swojej animemowej emeryturze poczytuję Naruto ( bo w sumie jest coraz głupsze i łudzę się, że niedługo koniec), Eden: It's an Endless World (bo tak powinna wyglądać dobra manga) oraz hentaje (bo gwałcenie 14latek przez kosmiczne macki jest jazzy :P )*
  • Mam nadzieję, że nikt nie wziął tego posta na poważnie i wie, że to bezczelny flame-bait :D
12-09-2009 23:42
~Elom

Użytkownik niezarejestrowany
   
Ocena:
-2
@„o, ja też jestem taki ironiczny, odważny itp., jestem niczym House, jestem fpytkę”. Nieważne.

Nie wiem czy oglądając Dr Housa, masa widzów tak go postrzega, wydaje mi się, że dotyczy to raczej młodych ludzi, o co zapewne Ci chodziło.
14-09-2009 06:41
Kumo
   
Ocena:
0
Słówko odnośnie FMA: nie wiem, jak się prezentuje anime, ale mangę bardzo lubię i czatuję w empikach na kolejne tomiki. "Mistyka" jest w tym wypadku całkiem ciekawie wymyślona, humor miejscami świetny. A akcja chyba w każdym odcinku tak zakręca, że nie sposób cokolwiek przewidzieć. Co więcej, z biegiem czasu niektóre postacie robią się coraz ciekawsze
14-09-2009 10:18
nerv0
   
Ocena:
0
Chcę się odnieść jedynie fo tego fragmentu bowiem dyskusja mnie przytłacza. :)

"mam zasadę, że unikam wieloodcinkowych animek, wole takie, które opowiadają pojedyńczą historię w 20 - 30 odcinkach (Basilisk, Berserk). "

Jeśli chodzi o Berserka, to polecam mangę. Ona wciąż jeszcze powstaje, i jest o wiele bardziej rozbudowana niż anime. Bo jak sądzę anime (nie obejrzałem całego) ograniczyło się tylko do przedstawienia historii Guttsa. I to chyba w dość ograniczonym stopniu. Na czym się skończyło? Ne zejściu Ręki Boga w Ziemi Świętej?
14-09-2009 11:16

Komentowanie dostępne jest po zalogowaniu.